บทที่ 2 รักลวง1/2
554 Words
เขมมิกาถูกหามส่งโรงพยาบาล ในขณะที่สามีของเธอกำลังนั่งประชุมด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ซึ่งปรเมศเป็นอาจารย์สอนในระดับมหาวิทยาลัย อีกทั้งยังมีธุรกิจอีกหลายอย่าง ถือว่าร่ำรวยระดับมหาเศรษฐีเลยก็ว่าได้
“เขมเป็นไงบ้าง”
“ไม่รู้เหมือนกันคะ”
“ผมไม่เข้าใจ ทำไมเขมต้องทนอยู่กับผู้ชายแบบนั้น” มาลิคกำมือแน่นด้วยความโกรธ เขาไม่คิดว่าปรเมศจะใจร้ายกับเขมมิกาได้มากถึงเพียงนี้
“เพราะรักมั้งคะ”
“รักเหรอ... รักแบบไหนถึงทำร้ายจิตใจกันแบบนี้”
“ผมไม่อยากเห็นเขมตกอยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้ เธอไม่เคยทำร้ายใคร แล้วทำไมเขาถึงทำร้ายเธอทางอ้อมแบบนี้” เพราะเขมมิกามีไข้สูง บวกกับความเครียดสะสมและพักผ่อนไม่เพียงพอ จึงทำให้หญิงสาวเป็นลมหมดสติไป
หลังเลิกงานปรเมศแวะไปรับประทานอาหารเลี้ยงต้อนรับอาจารย์คนใหม่ ซึ่งไปกันเป็นหมู่คณะ เขาแอบมองเบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอ ก่อนจะปัดทิ้งไปอย่างไม่ใยดี
“อาจารย์ลองชิมนี่ดูค่ะ ทอดมันปลากรายอร่อยมาก”
“ขอบคุณครับ” เขากล่าวคำขอบคุณออกไปตามมารยาท พลางนึกถึงใบหน้าของภรรยา ครั้งหนึ่งเขาและเธอเคยนั่งรับประทานทอดมันปลากรายด้วยกัน เพราะมันคือเมนูโปรดของเขมมิกา
“อาจารย์สอนอยู่ที่นี่นานแล้วเหรอคะ” ญานินพยายามหาเรื่องคุย เพราะปรเมศหน้าตาดีดูภูมิฐาน
“ครับ” ดูเหมือนเขาอยากกลับบ้านเต็มที แต่ต้องอยู่ต่ออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
Rrrr เสียงสมาร์ตโฟนดังขึ้น ซึ่งคราวนี้ปรเมศยอมกดรับสาย
“ว่าไงครับป้า” ป้าพิกุลซึ่งเป็นแม่บ้าน ทำงานให้กับปรเมศมาหลายสิบปี บวกกับเป็นแม่นมของชายหนุ่ม เขาเคารพและเกรงใจนางอยู่ไม่น้อย ป้าพิกุลเห็นว่าเจ้านายไม่กลับบ้านสักทีจึงโทรหา
“คุณปรเมศทราบข่าวคุณผู้หญิงหรือยังคะ”
“เธอเป็นอะไร” เขาเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ถ้าสังเกตดี ๆ จะเห็นว่าแววตาของเขาได้แฝงความห่วงใยเอาไว้มิใช่น้อย
“คุณเขมเป็นลมหมดสติไปตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้วค่ะ”
“ตอนนี้เธอดีขึ้นหรือยัง”
“ป้าเองก็ไม่ทราบค่ะ พอดีว่าคุณเนเน่กับเพื่อนอีกคนพากันหามคุณเขมส่งโรงบาลค่ะ”
“เธอคงไม่ตายหรอกครับป้า แค่นี้นะครับ”
“คุณปรเมศค่ะ....” ป้าพิกุลยังไม่ทันได้พูดต่อ เขาก็ตัดสายไปก่อน ความจริงปรเมศไม่ใช่คนร้ายกาจ แต่มารดาของเขาต้องมาตายอย่างอนาถ จึงทำให้ชายหนุ่มผูกใจเจ็บ คิดเอาคืนครอบครัวเขมมิการวมทั้งตัวเธอด้วย
“ผมมีธุระด่วนต้องขอตัวก่อน อาหารมื้อนี้ผมเลี้ยงเอง”
“ขอบคุณครับอาจารย์”
“ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะอาจารย์” ทุกคนต่างหันมาขอบคุณเขา ญานินที่รีบวิ่งตามปรเมศออกมาจากร้านอาหาร
“อาจารย์ค่ะ ฉันขอติดรถไปลงป้ายรถเมล์ได้ไหมคะ”
“ผมไม่สะดวก เดี๋ยวเรียกแท็กซี่ให้นะครับ”
ญานินถึงกับแสดงสีหน้าเหวอ เมื่อปรเมศโทรเรียกแท็กซี่ ทั้งที่หล่อนอ่อยเขาเบอร์นั้น แต่อาจารย์หนุ่มกลับเมินเฉย
- Writer
