หลังจากที่กินยาแล้วหลับไปนานเท่าไรไม่รู้ พัชชาภารู้สึกตัวเธอตื่นตื่นขึ้นมา รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด เหมือนกำลังถูกกอดอยู่ และก็จริงดังนั้น ร่างกายของเธอกำลังถูกกอดอยู่ในอ้อมอกที่เธอรู้สึกคุ้นเคย
แสงไฟสลัวสาดส่องเข้ามาภายในห้อง เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคนร่างใหญ่ที่กำลังกอดเธออยู่
“คุณ…” เธอเอ่ยเรียกเขาอย่างตกใจ และพยายามดิ้นขลุกขลัก
“คุณ….ชาวิน คุณเข้ามาได้ยังไง” แต่ขายหนุ่มยังนอนหลับตานิ่งอยู่ หญิงสาวเห็นดังนั้น และนึกขึ้นได้น้องดนตรีก็นอนอยู่กับเธอนี้ ร่างเล็กจึงพยายามหันมองดูลูกชาย
“อืม….นอนเถอะ” ชายหนุ่มโอบกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น จนเธอแทบขยับไม่ได้ ใบหน้าสวยนั้นก็แนบอยู่ที่อกเขา
“คุณชาวิน ปล่อยน้ำก่อนค่ะ” เธอเอ่ยบอกเขา และพยายามจะหันไปดูลูกชายอีกครั้ง
“ดนตรีเขาหลับอยู่” ชาวินบอกเธอ
“แต่ ….” เธอพยายามดิ้นอีกครั้ง แต่เขากับกอดเธอแน่ขึ้นจนเธอรู้สึกอึดอัด
“ผมสั่งให้นอนไง” เขาเอ่ย
