บทที่ 12
“เธอจะรับรักใครก็เรื่องของเธอ แต่อย่างลืมสัญญานั้น เธอต้องทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่างจนกว่าจะครบกำหนดตามสัญญา”
พัชชาพรมองตามแผ่นหลังของชาวินที่เดินจากไป และคำพูดของเขานั้นที่พูดเมื่อครู่ ทำเอาเธอเจ็บจี๊ดที่หัวใจ แล้วเรื่องเมื่อกี้นั้นล่ะที่เขาทำกับเธอมันคืออะไร แค่เห็นเธอเป็นที่ระบายอย่างนั้นหรือ
“ต้องทำตามที่สั่งทุกอย่างเลยหรือ รวมถึงเรื่องเมื่อกี้ด้วยใส่ไหม” เธอพึมพำกลับตนเองเบา ๆ
แค่คำพูดไม่กี่คำจากเขาก่อนจะเดินจากไป เธอก็รู้สึกจุกในอกจนพูดไม่ออกแล้ว ได้แต่กล้ำกลืนความเจ็บช้ำใส่เสื้อผ้าแล้วเดินกลับห้องตนไป
“หึ ปฏิเสธหรือใครจะเชื่อ เรื่องสี่ปีที่แล้วฉันได้จำไม่ลืม ….” คนตัวใหญ่เมื่อกลับมาถึงห้องยังคงนอนครุ่นคิดถึงสิ่งที่เขาเห็นปกรณ์กับพัชชาภาเมื่อหัวค่ำ ที่ดูสนิทสนมกัน กับคำพูดจากปากเธอ เขาจะไม่มีทางเชื่อและใจอ่อนกับเธออีกแน่นอน…
เช้าวันรุ่งขึ้นและวันนี้ก็เป็นวันเสาร์ พัชชาภ
