บทที่ 16
“แม่น้ำมารับแล้ว….เย้” เด็กชายตัวน้อยวิ่งแจ้นมา ทิ้งตัวเข้ากอดเมื่อเห็นผู้เป็นแม่มารับที่โรงเรียน
ดนตรีปะแป้งที่แก้มทั้งสองข้างจนขาวผ่องน่าเอ็นดู พาทิศยืนมองภาพนี้อยู่เบื้องหลังทำเอาน้ำตาซึม
เด็กชายหลังจากกอดแม่จนพอใจแล้ว จึงมองมายังด้านหลังเห็นชายแปลกหน้ายืนอยู่
“แม่น้ำครับ มีคนแปลกหน้ายืนอยู่ด้านหลัง” เด็กน้อยกระซิบกระซาบที่ข้างหูหญิงสาว ดวงตาใสยังจ้องไปที่ชายคนนั้น
พัชชาภาจึงยืนขึ้นหันหน้ากลับมาหาพี่ชาย พาทิศเอื้อมมือมาช้า ๆ ทางทั้งสอง เด็กชายตัวน้อยจึงเข้ามาขวางด้านหน้าพัชชาภาไว้
“คุณลุงจะทำอะไรครับ” เสียงเด็กชายเอ่ยถาม ขณะที่เขากำลังทำท่ากางแขนปกป้องแม่เอาไว้
คนเป็นพ่อชะงักมือกลับทำตัวไม่ถูก เขาจึงย่อตัวคุกเข่า มองหน้าเด็กชายแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา ดนตรีเงยหน้าขึ้นมองแม่ ทำหน้าสงสัย เธอจึงย่อตัวลงอีกครั้ง
“พี่ดูสิ ดนตรีหน้าเหมือนพี่ตอนเด็ก ๆ มากเลย” พาทิศพยักหน้ารับท
