“เขาเป็นพ่อของดนตรี…. งั่นคนที่เป็นชู้คงเป็นผมสินะ!!”
สองมือใหญ่บีบต้นแขนเธอแน่น
“ใช่ คุณนั้นแหละที่เป็นชู้ เลิกทำตัวงี่เง่าแบบนี้ได้แล้ว ยังไงคุณก็จะต้องแต่งงานกับคู่หมั้น สัญญาของเราเหลืออีกหกเดือน น้ำจะอยู่ทำงานต้องที่คุณต้องการเมื่อครบสิบเดือนน้ำขอลาออก แล้วน้ำจะพาดนตรีไปจากที่นี้ทันที” พัชชาภากล่าวออกมาอย่างสุดกลั่น เธอจะไม่ดึงรั้งเขาไว้ เขาจะต้องได้แต่งงานกับคนที่เหมาะสมคู่ควร ซึ่งมันไม่ใช่เธอ…
“ได้…ชู้ใช่ไหม ก็ต้องแสดงให้สมบทชู้หน่อยแล้วกัน” น้ำเสียงเค้นรอดไรฟัน แววตาเดือดดาดจ้องไปที่ใบหน้าสาวราวกับจะกลืนกิน
ชาวินออกแรงกระชากเธอจนร่างบางเข้าแนบชิด โน้มตัวลงมากดไปจมูกลงไปที่ซอกคอของหญิงสาว
เธอพยายามดิ้นขัดขืน แต่ด้วยแรงอันน้อยนิด พัชชาภารับรู้ได้ถึงอาการเวียนหัว เธอเริ่มหมดแรงที่จะดิ้น ชายหนุ่มยังไม่หยุดยิ่งเธอดิ้นเขาก็ซุกไซร์ไปที่คอเธออย่างดุดัน จนรู้สึกว่าเธอนิ่งไป ร่างเล็กตัว
