หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พลันเหลือบมองคนข้างตัวตาขวาง ก็เข้าใจว่าด้วยความที่เป็นนักธุรกิจจึงต้องรอบคอบไปซะทุกอย่างไม่เช่นนั้นไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องส่วนตัว แต่พอเห็นเขาใส่ชุดลำลองแบบนี้แล้วรู้สึกแปลกตาอยู่ไม่น้อย ไม่เหลือมาดประธานเลยสักนิด เขาดูเหมือนผู้ชายธรรมดาๆ ที่จับต้องได้
“ข้องใจอะไรเหรอสาวน้อย จ้องผมไม่วางตาเลยนะ” ชายหนุ่มเอ่ยถามขณะที่ยังจ้องหน้าจอโน๊ตบุ๊คอยู่
เป็นอีกครั้งที่สิรินทร์รีบหันไปมองทางอื่นแก้เก้อ พยายามหาข้ออ้างที่ฟังดูเข้าท่า แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าเธอทานอาหารเย็นไปจนหมดเกลี้ยงไม่ได้มีเก็บไว้ให้ชายหนุ่มเพราะไม่รู้ว่าจะกลับมาอีก “เอ่อ ขอโทษนะคะที่ไม่ได้เก็บอาหารเย็นไว้ให้คุณ”
“ผมทานจากข้างนอกมาแล้ว ว่าแต่คุณทานหมดคนเดียวเลยเหรอ?” เขานึกสงสัยจึงหันมาใช้สายตาสำรวจมองคนตัวเล็ก คิดไม่ออกจริงๆ ว่าเอาอาหารเหล่านั้นไปเก็บไว้ในส่วนไหนของร่างกาย
แต่คนฟังกลับเข้าใจไปว่าเขา
