จำนนรักจอมวายร้าย

บทที่7

“คิดมากไปแล้วเธอเนี่ยไบรอันเขาเป็นสุภาพบุรุษต่างหาก” หญิงสาวแก้ต่างให้ว่าที่เจ้าบ่าว เขาขอหมั้นเธอเมื่อสองเดือนก่อนและงานแต่งงานกำลังจะเกิดขึ้นในสัปดาห์หน้า ตอนแรกสิรินทร์ตั้งตัวไม่ทันที่ต้องแต่งงานปุ๊บปั๊บแต่พอได้ฟังเหตุผลแล้วก็เข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการ

“ไม่ได้การละ ไหนยืนขึ้นสิ...ใส่ชุดอะไรของเธอเนี่ยมิดชิดเชียว” เอ็มม่ามองซ้ายมองขวาแล้วส่ายหน้ากับรสนิยมของเพื่อน” เอาอย่างนี้แล้วกัน เดี๋ยวฉันจะแปลงโฉมเธอเอง”

เจ้าของร่างมิดชิดส่ายหัวเล็กน้อยเพราะรู้ดีว่ารสนิยมของเอ็มม่าเป็นอย่างไร มันค่อนข้างหวือหวาและเซ็กซี่ต่างจากสไตล์ของหล่อนมาก เธอรู้ตัวดีว่าเป็นคนรูปร่างเล็กจึงชอบใส่เดรสแซกแบบสั้นเน้นลายเรียบๆ สีไม่ฉูดฉาดเพราะเป็นคนผิวสีน้ำผึ้งสไตล์สาวเอเชีย แล้วยิ่งเห็นชุดสีแดงเพลิงตัวสั้นคว้านหลังคว้านหน้าที่เพื่อนสาวหุ่นสูงหยิบมาโชว์ให้ดู ยิ่งทำให้หล่อนหวั่นใจไปกันใหญ่ ถ้าใส่ชุดนี้ไปแถวบ้านคงโดนเรียกว่าอีกาคาบพริกเป็นแน่ๆ

“ชุดนี้แหละ รับรองว่าเด็ด” เจ้าของชุดยิ้มอย่างออกนอกหน้าสุดจะภูมิใจในรสนิยมการเลือกเสื้อผ้าของตัวเอง

สิรินทร์ไม่อยากให้เพื่อนผิดหวังจึงรับชุดมาลองทาบทับตัวที่หน้ากระจก เธอแทบจะกลืนน้ำลายไม่ลงคอเมื่อเห็นเงาสะท้อนของตัวเอง กะขนาดดูจากสายตาแล้วคิดว่าชุดต้องใหญ่กว่าตัวแน่ๆ แต่พอหันไปเห็นสายตาเป็นประกายอย่างมีความหวังของเอ็มม่าก็ปฏิเสธไม่ลง จึงตัดสินใจลองเปลี่ยนชุดดู

ภาพที่ออกมาไม่ได้น่ากลัวอย่างที่หล่อนคิดเดรสอาจจะดูสั้นเกินไปสำหรับเอ็มม่าแต่พออยู่บนตัวสิรินทร์แล้วความยาวของมันกำลังพอดี จะมีหลวมก็ตรงช่วงคอที่จับจีบย้วยลงมาเกือบถึงสะดือดูโป๊และโล่งจนเสียความมั่นใจ หญิงสาวเอี้ยวตัวค่อนมาทางด้านหลังเพื่อมองความสมดุลของชุดผ่านกระจก

“สวยเลิศมากเลยเพื่อน” คนชมตาวาวเป็นประกาย

แต่คนถูกชมกลับประหม่าไม่มั่นใจในความเว้าย้วยของคอเสื้อทั้งด้านหน้าและด้านหลัง เว้าลึกจนรู้สึกผิวหนังส่วนที่กระทบอากาศเย็นวาบไปหมดไหนจะเนื้อผ้าลื่นที่แนบนาบไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งยิ่งทำให้กังวลมากขึ้นไปอีก

“ฉันว่ามันไม่ค่อย…เหมาะมั้ง” ระหว่างพูดหล่อนก็ดึงชายเดรสไปด้วย

“อะไรกันเหมาะจะตาย แต่ฉันว่าดูโล่งไปนิด เดี๋ยวน้าๆ ขอคิดแป๊บนึง” เอ็มม่าบอกพร้อมยกนิ้วชี้ขึ้นมาเคาะที่ปลายคางใช้ความคิดในการหาเครื่องประดับมาเสริมเพื่อให้เพื่อนสนิทดูสวยขึ้นกว่าที่เป็น “อ้อ ฉันนึกออกแล้ว”

หญิงสาวพูดอย่างร้อนรนก่อนจะเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งเพื่อเปิดลิ้นชักด้านขวามือ ในนั้นเป็นที่เก็บเครื่องประดับประเภทสร้อยและแหวน เอ็มม่าหยิบแต่ละเส้นมาดูอย่างตั้งใจเพื่อให้ได้สร้อยที่เหมาะกับชุด ในที่สุดหล่อนก็หยิบออกมาเส้นนึงแล้วเดินมาสวมมันให้กับเพื่อนสาวในชุดแดงเพลิง

“ว้าวว เข้ากันสุดๆ ไปเลย ไบรอันจะต้องทนไม่ไหวแน่ๆ เว้นเสียแต่เขาเสื่อมสมรรถภาพ” เอ็มม่าพูดด้วยน้ำเสียงรื่นเริงแต่ค่อนขอดในท้ายประโยค

สิรินทร์ส่ายหน้าอย่างจนใจที่จะเปลี่ยนความคิดเพื่อนสาวให้มองคู่หมั้นตนในแง่ดี สาวลูกครึ่งร่างระหงปักใจเชื่อในสมมุติฐานในแง่ลบตั้งแต่วันที่เธอบอกเรื่องหมั้นหมาย เอ็มม่าเป็นที่ปรึกษาเพียงคนเดียวของเธอเพราะที่เมืองไทยเธอไม่เหลือใครอีกแล้วที่เรียกว่าเป็นครอบครัว พ่อของเธอเสียไปตั้งแต่ยังเด็กจากนั้นมารดาได้แต่งงานใหม่กับผู้ชายที่เอาไหนที่สุดเท่าที่เคยเจอมาแต่กระนั้นเขาก็รักแม่มาก เธอจึงฝืนทนยอมอาศัยอยู่ด้วยจนกระทั่งได้ทุนมาเรียนที่ลอนดอน แม้จะหลุดพ้นมาแล้วแต่ก็ยังส่งเงินเลี้ยงดูมารดาเท่าที่จะทำได้ แต่เงินทั้งหมดแทบจะไม่ถึงมือแม่เพราะพ่อเลี้ยงนำไปลงบ่อนหมดจนกระทั่งมารดาเสียไปเมื่อสองปีที่แล้วเธอจึงหลุดพ้นจากภาระที่ไม่จำเป็นและเลิกยุ่งติดต่ออย่างถาวร

“ดีแน่เหรอ ฉันไม่มั่นใจเลย” หญิงสาวในชุดที่ไม่คุ้นเคยยืนหมุนซ้ายหมุนขวาเช็คร่างกายซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่หน้ากระจก มือเรียวสวยจดจ่ออยู่ที่สร้อยเพชรวาบวับราคาแพงยิบ แพงเกินกว่าจะอยู่บนตัวเธอ

“สวยออกขนาดนี้ไม่ดีได้ยังไง” เอ็มม่าตอกย้ำความคิดด้วยการเดินมาซ้อนหลังหญิงสาวแตะไหล่และจ้องมองเจ้าของเรือนร่างสวยส่งผ่านแววตาความมั่นใจผ่านกระจกเงาตรงหน้า

คนถูกชมพยักหน้าเบาๆ เพื่อนว่าดีก็ตามนั้น เมื่อมีทั้งชุดและเครื่องประดับเลอค่าขนาดนี้อยู่บนตัวแล้วก็ต้องมั่นใจให้สมกับความสวย เธอระบายยิ้มไล่ความกังวลบนใบหน้าแล้วลอยโพสท่าเก๋ๆ รู้สึกสนุกและมั่นใจขึ้นมามากกว่าเดิม ความจริงเธอก็อยากแต่งตัวแนวนี้มานานแล้วแต่เพราะไม่มั่นใจในรูปร่างเล็กบางของตน แอบหวังอยู่ว่าการเปลี่ยนสไตล์จากเดิมจะทำให้ไบรอั้นประทับใจได้

เมื่อคิดถึงคู่หมั้นหนุ่มใหญ่เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นพอดี สิรินทร์หยิบขึ้นมากดสายรับพร้อมกับดูนาฬิกาที่หน้าจอไปด้วย เห็นว่าเป็นเวลาที่นัดกันไว้พอดี แต่ปลายสายเป็นเลขาของเขาโทรมาแจ้งว่าคนรถมารออยู่ด้านล่างแล้ว ตอนแรกเธอก็ไม่ชินกับการที่ต้องสนทนาผ่านคนอื่น มีไม่กี่ครั้งเท่านั้นที่ไบรอั้นเป็นคนต่อสายเองนั่นเพราะเขาเป็นนักธุรกิจที่งานรัดตัวคุ้นชินกับการใช้ลูกน้องบอกข้อความแทน