จำนนรักจอมวายร้าย

บทที่10

“จำไม่ได้จริงๆ เหรอ งั้นแนะนำตัวอีกครั้งก็ได้ ผมแมตต์ แฮร์ริงตันครับที่เจอกันในแมนเชสเตอร์ไง” ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนวาบวับยามพูด ท่าทางตะลึงงันของเธอทำให้รู้ว่าจำเขาได้แต่แกล้งทำเป็นจำไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ฟอร์มจัดนักไม่ผิดจากที่คิดจริงๆ ที่แท้หล่อนก็เป็นพวกชอบปั่นหัวผู้ชายเล่น

สิรินทร์หาทางออกด้วยการหยิบกระเป๋าขึ้นมาปิดซีกหน้าเอาไว้แล้วเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงดัดอู้อี้ขึ้นจมูก “คุณจำผิดคนแล้วค่ะ ฉันไม่เคยรู้จักคุณหรอก”

เธอพยายามเดินเลี่ยงหนีแต่เขาก็ขวางไว้ตลอด เบี่ยงไปซ้ายเขาก็ตามาทางซ้ายเบี่ยงไปขวาเขาก็ตามมาทางขวาจะหันตัวเลี้ยวเข้าด้านในเขาก็ตามมายืนดักไม่เปิดโอกาสให้หนีเอาตัวรอดได้เลย ทำไมช่างตื้อนักนะหรือเขาเกิดหลงเสน่ห์ขึ้นมาเลยตามมาหาถึงที่นี่ แต่ไม่หรอกมั้งคงเป็นความบังเอิญมากกว่าก็เขาไม่รู้จักชื่อจริงเธอนี่นา

“ไม่ผิดหรอกครับคุณมิเกล เอ๊ หรือจะให้เรียกสิรินทร์ดี”

คนฟังตกตะลึงตาค้างแน่ชัดแล้วว่าเขาตามเธอมาจริงๆ อุตส่าห์ปลอมชื่อยังสามารถสืบหาชื่อจริงมาได้ ลงทุนขนาดนี้จะมีเหตุผลอะไรนอกจากถูกใจอยากสานสัมพันธ์ต่อ โถ่ไม่คิดว่าเสน่ห์ของตนจะไปเตะตาเตะใจจนชายหนุ่มทนไม่ไหวต้องออกตามหา แต่จะให้ทำอย่างไรในเมื่อตอนนี้เธอกำลังจะแต่งงานคงต้องเลี่ยงปัญหาที่จะตามมาที่หลังด้วยการบอกให้เขาตัดใจซะ

“นี่คุณ ขอบคุณที่หลงในความสวยของฉันจนต้องออกตามหา แต่ฉันรับมิตรภาพที่หยิบยื่นให้ไม่ได้หรอกตัดใจซะเถอะนะ” เธอเอ่ยกระซิบเบาๆ ให้ได้ยินเพียงแค่สองคน สายตาก็คอยมองรอบๆ ไปด้วยความหวาดระแวง

“หะ…” ชายหนุ่มอุทานอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง หญิงสาวร่างเล็กคนนี้ดูจะเข้าใจอะไรผิดไปหลายอย่างเชียว ข้อแรกเขาไม่ได้ตามหาเธอมาเพราะเสน่หา ข้อสองเขาไม่ได้อยากจะสานสัมพันธ์อะไรทั้งนั้นแค่อยากให้เธอเสียหน้าแบบที่เขาเคยถูกกระทำ

“ฉันเข้าใจว่าคุณอาจจะทำใจยากสักหน่อยในตอนแรก แต่เชื่อเถอะเดี๋ยวมันก็ผ่านไปได้” สิรินทร์ยังคิดเป็นตุเป็นตะว่าที่เขาไม่หลีกทางไปเพราะกำลังใจสลายที่เธอไม่รับสัมพันธ์

“นี่แม่คุณ เข้าใจผิดไปหมดแล้ว ผมไม่ได้อยากจะสานสัมพันธ์อะไรทั้งนั้น แล้วก็ไม่ได้หลงเสน่ห์อะไรคุณด้วย” คนพูดเปรยตามองร่างระหงอย่างสำรวจ คิดว่าชุดที่อยู่บนตัวเธอนั้นเซ็กซี่สุดๆ โดยเฉพาะช่วงทรวงอกที่เย้ายวนอยู่ภายใต้คอเสื้อที่ย้วยย้อย

“แล้วคุณตามฉันมาทำไมล่ะ” แม้จะรู้สึกเสียหน้าแต่ก็จำต้องปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติเพื่อไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามหัวเราะเยาะที่คิดเข้าข้างตัวเองเป็นเรื่องเป็นราวขนาดนั้น

ระหว่างนี้หญิงสาวก็คอยชำเลืองมองคู่หมั่นหนุ่มใหญ่ไปด้วย ขอภาวนาให้คุยธุระนานๆ อย่าเพิ่งโผล่มาตอนนี้เลยเพราะสถานการณ์ยังไม่น่าไว้ใจเธอไม่รู้จุดประสงค์ของชายหนุ่มตรงหน้าว่ามาดีหรือมาร้าย เธอเริ่มระแวงแล้วว่าเขาอาจจะไม่ใช่สุภาพบุรุษช่างเอาใจอย่างที่เคยคิด

“หนีกลับไม่บอกสักคำ รู้ไหมผมรอนานแค่ไหน”

แมตต์จำวันนั้นได้ดี เขายืนรอเธออยู่หน้าโรงแรมเกือบชั่วโมงจนรอไม่ไหวเลยไปสอบถามกับพนักงานต้อนรับได้ความว่าหญิงสาวเช็คเอ้าท์ออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว มันเป็นการหักหน้ากันอย่างร้ายกาจทำให้สรุปได้ว่าเธอแค่ต้องการปั่นหัวเล่นเท่านั้นและคนอย่างเขาเกลียดการถูกลูบคมมากที่สุด

“ฉันก็แค่กลับก่อนเวลาเท่านั้น นี่ขอร้องเถอะเลิกวุ่นวายกับฉันสักที ฉันกำลังจะแต่งงาน” เธอไม่อยากให้ชีวิตคู่ในอนาคตพังพินาศตั้งแต่ยังไม่เริ่ม คงดูไม่ดีแน่ถ้าไบรอั้นมาเห็นเธอมายืนเจ๊าะแจ๊ะกับผู้ชายแปลกหน้า

“ผมถึงมาแสดงความยินดีไง” รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นใต้หนวดเคราเกลี้ยง “ว่าที่สามีคุณรู้รึยัง ว่าวันนั้นเราจูบกันเร่าร้อนมากแค่ไหน….” น้ำเสียงเหยียดหยันฟังดูไม่เป็นมิตรจนหญิงสาวเสียวสันหลังวาบ

“คะ คุณต้องการอะไรกันแน่” สิรินทร์ระบายอารมณ์ไม่พอใจผ่านทางน้ำเสียง ประจักษ์แล้วว่าเขาต้องการมาป่วนเธอ คิดไม่ถึงว่าการที่เธอไปไม่ลากลายเป็นบ่อเกิดของความบาดหมาใจ

ความร้อนรนทำให้เธอเริ่มทำอะไรไม่ถูกได้แต่หันซ้ายมองขวา เหลียวหลังกลับไปมองหวาดระแวงไปหมดกลัวคู่หมั้นหนุ่มใหญ่มาเห็น และบังเอิญว่าคนในความคิดกำลังเดินอยู่ไกลๆ หล่อนไม่อยากให้เขารู้เรื่องจูบบ้าๆ ที่ทำไปเพราะความมึนเมา เธอหันกลับมาอีกครั้งยกมือขึ้นถูกกันอย่างลนลานก่อนจะตัดสินใจทำเรื่องเหนือความคาดหมาย

หญิงสาวกลั้นใจใช้มือจับหน้าอกตัวเองเอาไว้ แล้วใช้มือข้างที่ว่างอยู่เอื้อมไปกุมข้อแขนใหญ่ของชายหนุ่มฝั่งตรงข้ามให้มาวางซ้อนบนมือเธอ

“ช่วยด้วยค่ะ โรคจิตจับหน้าอกฉัน” เสียงตะโกนดังลั่นทำให้คนในบริเวณรอบข้างหันมามองอย่างสนใจ ชายหนุ่มได้แต่ตะลึงงันไม่คิดว่าสาวน้อยจอมแสบจะใช้วิธีไล่เขา

แมตต์พยายามดึงมือออกขณะที่เจ้าหน้าที่ของโรงแรมกึ่งเดินกึ่งวิ่งมายังที่เกิดเหตุ แต่หญิงสาวยื้อมือเอาไว้เพื่อใช้เป็นหลักฐานยืนยันในระยะสายตา เมื่อผู้เห็นเหตุการณ์เข้ามาใกล้เธอจึงปล่อยมือออกก่อนที่จะทันเห็นว่าเป็นมือเธอนั่นแหละที่จับหน้าอกตัวเองไว้