บทที่ 17
มันต่างหากที่ไม่คู่ควรกับเจ้า
ภายในจวนสกุลเวินยามค่ำคืนผู้คนส่วนมากต่างหลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทราต่างจากบุรุษทั้งสองที่พึ่งกลับมาจากสนามรบ เวินหมิ่งเย่และหม่าเฟิงหู่ในยามนี้กำลังนั่งดื่มสุราชมดวงจันทร์บนหลังคา หลังจากที่พวกเขาห่างหายจากการดื่มสุรามาตลอดสามปี
"เฟิงหู่ เหตุใดเจ้าถึงล้มเลิกแผนการที่คิดจะสังหารท่านอาจารย์" เวินหมิงเย่เอ่ยถามสหายรักของตนออกไป นี่เป็นคำถามที่เขาเก็บไว้ในใจมาตลอดสามปี
"ไม่ดีหรือ"
"ย่อมเป็นเรื่องดีสำหรับข้า แต่ข้าเพียงสงสัยอะไรทำให้เจ้าเปลี่ยนใจ"
"หากข้าบอกไปเจ้าคงไม่เชื่อแน่ ๆ"
หม่าเฟิงหู่พูดออกมาด้วยรอยยิ้ม ดวงตาจับจ้องไปที่ดวงจันทร์บนฟ้าในหัวนึกถึงหญิงสาวที่ดึงเขามาจากขุมนรกที่อยู่ในใจ แม้จะรู้สึกสงสัยว่านางรู้เรื่องที่เกิดขึ้นได้อย่างไร แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ถามออกไปราวกับรู้ว่าแม้ถามออกไปจะทำให้นางลำบากใจ
"เฟิงหู่ ในวันที่เจ้ามาบอกข้าว่าจะสังหารท
