บทที่ 9
คำขอร้องจากบุตรสาว
"เจ้าโง่นั่นกล้าดียังไงมาทำให้ข้อมือของเจ้าเป็นรอยแบบนี้"
เวินหนิงเอ๋อร์บ่นพึมพำออกมา สายตาจับจ้องรอยช้ำที่ข้อมือของผู้เป็นน้องสาวในใจเต็มไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว มือบางที่เปื้อนไปด้วยยาแตะลงบนรอยช้ำอย่างแผ่วเบา
"เขาไม่รู้หรือไงว่าเจ้าเป็นสตรีที่ควรได้รับการทะนุถนอมที่สุดในเมืองหลวง"
"พี่หญิงรองอย่าโกรธเลยนะเจ้าคะ ความจริงเป็นข้าที่พูดไม่ดีกับเขาก่อนเอง"
"เด็กดีเช่นเจ้าจะไปทำเช่นนั้นได้ยังไง เจ้าไม่ต้องแก้ตัวแทนเจ้าโง่นั่นหรอก"
แต่ข้าพูดออกไปจริง ๆ นะเจ้าคะ…
เวินเยว่เล่อรู้ดีว่าถึงแม้นางจะพูดออกไปพี่หญิงรองก็คงไม่ฟัง คงคิดว่านางกำลังแก้ตัวให้กับหม่าเฟิงหู่เป็นแน่ เด็กสาวได้แต่นึกขอโทษสหายของพี่ชายในใจที่ทำให้พี่หญิงรองมองเขาไม่ดีเสียแล้ว
"เยว่เล่อ หากข้าแต่งงานออกไป เจ้าต้องดูแลตัวเองดีดี อย่ายอมให้ใครมาทำร้ายเจ้าแบบนี้ได้อีกเข้าใจไหม"
"แต่งงาน? พี่หญิงรองพบ
