Sonunda düğün günü gelmişti işte. Efe aynadaki yansımasını izlerken yüzünde rahatladığını belli eden bir tebessüm vardı. Her şey bugün bitecekti, o da artık eski huzurlu ve monoton hayatına geri dönebilecekti. Diğer insanlara kıyasla monotonluk onu rahatsız etmiyordu. Hatta şu an durağan hayatını özlediği bile söylenebilirdi. Bu evlilik meselesi onu gerçekten de çok uğraştırmıştı. Bunda kısa sürede gerçekleştirilmesi de etkiliydi tabii ki…
Yine de rahatsızlığı yoğun değildi. Bir gün evlenmeyi o da hep istemişti, herkes gibi. Hayatını bir ailesi olmadan geçirmeyi elbette ki düşünemezdi. Ve şimdi bunu atlattığı için mutluydu. Hem de ailesini Dilem gibi iyi biriyle kuracaktı, daha ne isteyebilirdi ki? Dilem Elbin, onun arayıp da bulamayacağı kadar değerliydi.
Kravatını düzeltti. Elini yavaş
