อาญารักหมอกลลวง

2. พูดเองนะ

คฤหาสน์_

"ไว้พรุ่งนี้พี่แวะมารับเราไปส่งโรงพยาบาลอีกได้ไหม ไหนๆ ช่วงนี้พี่ก็ออกตรวจเส้นนี้บ่อยด้วย" เตชเอ่ยบอกผ่านน้ำเสียงอบอุ่น เมื่อเขาขับรถมาส่งแก้วขวัญที่หน้ารั้วบ้าน

"ขวัญจะรบกวนพี่เตชมากไปหรือเปล่าคะ แค่นี้ก็เสียเวลางานไปด้วยเลยนะ" เธอรู้ว่ารุ่นพี่หนุ่มยังไม่ถึงเวลาเลิกงานเลย เพราะมีเสียงโทรศัพท์โทรตามตลอดเวลา

เตชรู้จักกับเธอตั้งแต่เข้ามหาลัยใหม่ๆ แต่อีกฝ่ายเรียนจบก็ไปสอบเข้าเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ ยิ่งมีโอกาสได้เจอกันบ่อยมากขึ้น หากเขาไปสืบคดีที่โรงพยาบาล

"ไม่เห็นจะเป็นไรเลย ยังไงพี่ก็ต้องกลับไปทำงานอยู่แล้ว แต่ก่อนไปก็แวะมารับส่งเราได้นะ"

"ไม่ดีมั้งคะ เกรงใจด้วย" ดวงตาคู่คู่กลมสดใสเห็นเจ้าของบ้าตตัวจริงกำลังขับรถเข้าไปจอดในบ้าน เธอเลยรีบนำสัมภาระและเสื้อคลุมแขนยาวมีตราคณะปักอยู่มาถือไว้

"งั้นพรุ่งนี้พี่ขอมารับเราอีกวันนึงนะ ยังไงก็ต้องผ่านเส้นนี้อยู่แล้ว"

"ก็ได้ค่ะ" เสียงหวานตอบ เธอไม่มีเวลามากพอจะอยู่คุยกับรุ่นพี่หนุ่มแล้ว กลัวว่าจะโดนคำตำหนิที่ไม่พ้นเอามารดามาเกี่ยวโยง

ร่างอรชรรีบเร่งก้าวเท้าลงจากรถ ก่อนจะก้มคำนับอำลาทางคนขับ ถึงหมุนตัวเดินเข้าไปในรั้วบ้าน

"กลับมาแล้วเเหรอขวัญ ไปฝึกงานวันนี้เป็นยังไงบ้าง" รดาเพิ่งทำอาหารอยู่ในครัว พอได้ยินเสียงลูกสาวก็รีบก้าวเดินออกมาต้อนรับ

"สนุกมากๆ ค่ะ แต่แขนเสื้อเปลื้อนไปนิดนะขวัญไปชนขวดยาของพี่เขาเข้า" มือบางจับชายแขนเสื้อให้มารดาดู ชุดนักศึกษาพยาบาลเป็นสีขาวย่อมเปลื้อนง่าย เธอเป็นคนใส่เลยคุ้นชิน ยกเว้นทางคนซักที่ชอบบ่นบ่อยๆ

"งั้นขึ้นไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะ แม่จะเตรียมอาหารไว้ให้" รดารีบก้มศรีษะลงเล็กน้อย เพื่อทักทายทางเจ้าของบ้านอย่างกวิน เขามีสถานะเป็นลูกเลี้ยงของเธอแต่ไม่เคยจะคุยด้วยกันดีสักครั้ง

"งั้นขวัญขึ้นไปอาบน้ำก่อนดีกว่า แม่ทำกับข้าวอร่อยๆ นะขวัญจะรีบลงมากิน" เสียงใสเอ่ยดึงดูดความสนใจ ปล่อยให้กวินเดินก้าวขายาวดุ่มขึ้นไปบนบ้านก่อน

"แสดงว่าวันนี้หิวมากเลยใช่ไหมล่ะ ได้กินข้าวกลางวันหรือเปล่า"

"ได้กินไปนิดเดียวเอง มีดูเคสวันนี้เลยต้องรีบกิน" หน้าสวยฉีกยิ้มเล็กน้อย พอนึกถึงเรื่องที่โรงพยาบาลก็มีแต่คำสั่งของกวินส่งมาให้คนดูแล เธอเลยโดนใช้งานอย่างหนักแทบจะไม่ได้พักเหมือนเพื่อนคนอื่น

"งั้นเดี๋ยวแม่ทำไว้รอนะ"

"ค่ะ" แก้วขวัญแอบมองตามทาง พอเห็นว่าคนใจร้ายเดินเข้าห้องไปแล้ว เธอถึงจะรีบขึ้นบันไดรวดเร็ว มันไม่ใช่การกลัวแต่เป็นการเลี่ยงเผชิญหน้า ทุกครั้งที่เจอทีไรมีแต่ด่าทอไม่ก็ต่อว่าเรื่องเดิมซ้ำๆ

ตุ๊บ~

"หื้ม..?" ร่างอรชรหยุดชะงักเมื่อเข้ามาในห้องของตัวเอง แล้วเสียงจากห้องข้างๆ ดังมารบกวน

ตอนมารดาเข้ามาอยู่หลังนี้ใหม่ๆ ทรงพลเป็นคนให้เธอมาอยู่ห้องข้างลูกชายเขา เผื่อว่ามีอะไรจะได้ช่วยกันดูแล แต่ก็เปล่าเลยกลายเป็นว่ามีไว้ให้กวินระบายอารมณ์ใส่เฉยๆ

"ยังอีก..ยังไม่หยุดอีก!!!" เสียงดังซ้ำๆ รบกวนคนที่เตรียมจะอ่านหนังสือทบทวนเรื่องฝึกงาน มันเป็นเวลาหลายนาทีแล้ว

มือบางเลยนำไม้บรรทัดเหล็กเคาะไปที่ผนังปูนซ้ำ เป็นจังหวะเดียวกับที่ห้องต้นกำเนิดเสียงแกล้งทำมา

ก็อก~ ก็อก~

"แม่รดาเหรอ?" แต่เสียงเคาะเรียกหน้าประตูก็ดึงความสนใจเสียก่อน ร่างอรชรในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นรีบลุกไปเปิด

"ไง คิดจะอยู่บ้านฉันฟรีๆ เหรอ" กวินเอ่ยผ่านใบหน้าเรียบนิ่ง

"ก็ขวัญเข้ามาอยู่ในฐานะลูกเลี้ยงของคุณลุงนี่คะ แต่ถ้ามีอะไรจะใช้งานก็บอกมาได้เลยค่ะ" เธอต้องข่มความอดทนมากๆ รู้ดีว่าอีกฝ่ายจงใจทำทุกอย่างให้เธออยู่ไม่ได้

"พูดเองนะ"

"พะพูดว่าอะไรคะ นี่คุณหมายถึงอะไรเนี้ย"

"เข้าไปทำความสะอาดในห้องฉันหน่อย ตอนนี้เดี๋ยวนี้!" น้ำเสียงเข้มย้ำในถ้อยคำสุดท้าย

"มันเลอะอะไรอ่ะ หนูจะได้เตรียมของไปทำให้ถูก" ก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายเธอก็เหลียวมองไปที่โต๊ะหนังสืออย่างเสียดายเวลา ไหนจะต้องฝึกงานแล้วเขียนรายงานส่งอาจารย์อีก

"ไวน์หกแล้วก็แก้วแตก" ร่างสูงบอกเสียงเรียบ เดินดุ่มเข้าห้องของตัวเองยังสวมแค่เสื้อกับกางเกงทำงานเหมือนเดิม

"ทิชชู่สินะ ไม้กวาดต้องใช้ด้วย ผ้าเปียกอีกไหม?" แก้วขวัญบ่นพึมพำขณะเดินไปยังห้องแม่บ้านด้านล่าง แต่ไม่ได้ไปทางห้องครัวเดี๋ยวมารดาตัวเองจะอาสาขึ้นมาให้อีก ก็คงจะเข้าทางคนที่ตั้งใจแกล้งมากๆ

"รีบเช็ดซะสิ ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออยู่ในห้องนี้" ฝ่ามือหนาชี้ไปที่พื้นตรงโซฟา มีขวดไวน์กลิ้งเกลื่อนและเศษแก้วแตก ที่สำคัญก็คือน้ำไวน์สีม่วงอมแดงกระเซ็นเปลื้อนไปทั่ว

"ขวัญว่าต้องเรียกแม่บ้านแล้วล่ะคะ ขืนทำเองห้องคุณกวินอาจจะเละเทะก็ได้นะคะ" ร่างอรชรถือวิสาสะเดินสำรวจตรงมุมนั้น เห็นสิ่งของราคาแพงเรียงอยู่บนโต๊ะกลม กลัวว่าจะไปทำให้อของชิ้นส่วนพวกนั้นเสียหาย

"ไม่มีปัญญาเลยเหรอ" ร่างสูงมายืนประชิดคนขี้เกียจ คงจะอยู่บ้านเขานานเกินไปเลยติดสบายต้องเรียกคนใช้

"แต่ขวัญกลัวทำของคุณพังไง ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ต้องโดนด่ากว่าเดิมอีก" แค่เห็นอารมณ์ขุ่นมัวคนเป็นเพศตรงข้ามย่อมหวาดหวั่นแล้ว เลยก้าวปลายเท้าเล็กเวลาที่เขาเดินประชิด

"แสดงว่าที่อยู่บ้านฉันก็ไม่มีประโยชน์เลยงั้นสิ คงจะคิดวางแผนรวยทางลัดเหมือนแม่ของเธออีกคน"

"นี่คุณมันไม่ใช่อย่างนั้นนะ!" ยิ่งเขาเดินมาใกล้เธอก็ยิ่งเดินถอยหลัง

"ฉันมองคนอย่างเธอออก แค่พูดมาก็เดาได้เลยว่าอยากอยู่อย่างสบายๆ " มุมปากหยักเหยียดยิ้มสมเพช หญิงสาววัยเดียวกับเธอก็เห็นมีคนเลี้ยงดูไปแล้วเหมือนกัน ไหนจะมารดาของเธอที่ยังอยู่ในบ้านของเขาไม่ต้องทำงานอีก

"ไม่จริงสักหน่อย ขวัญไม่ได้ชอบสบายขนาดนั้นนะ!"

"เธอมันก็เหมือนแม่ของเธอ อีกหน่อยเดี๋ยวก็ใช้ร่างกายแทนการทำงาน ดีไม่ดีก็ยั่วคนคนรวยๆ จะได้สุข..."

เปรี๊ยะ! ฝ่ามือบางฟาดใส่ข้างแก้มสากด้วยความโมโห แม่ของเธอออกจะแสนดีต่อเขา ดันถูกด่าไม่เว้นสักวัน

"ถ้าคุณยังไม่เลิกดูถูกแม่ของขวัญล่ะก็ ต่อให้คุณจะเป็นใครหนูก็จะไม่สนเด็ดขาด!"

"งั้นเธอก็เลียนรู้เอาเองล่ะกัน ว่าคนอย่างฉันเป็นใครทำอะไรกับเธอได้บ้าง!" มันเดือดดาลร้อนลุ่มในกายระอุ ไม่ใช่เพราะความเจ็บบนหน้า แต่เป็นการที่อีกฝ่ายกล้าดีมาทำร้ายเขา

หมับ!

.......