บ่วง(รัก)ต้องห้าม

ช่วยผมที…

เจตรีบสาวเท้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพราะคิดว่าเขาเจอหนิ้งแล้วแต่หนิ้งกลับเลือกที่จะเมินและทำเป็นไม่รู้จักเขา.. เขาขอโทษ ขอโทษที่ทำตามสัญญาไม่ได้แต่มันมีเรื่องจำเป็นมากๆ จำเป็นจริงๆมันถึงทำให้เขาต้องผิดคำสัญญากับหนิ้ง.. แต่ในเมื่อวันนี้เขาได้เจอหนิ้งแล้วเขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าเด็กคนที่หนิ้งอุ้มมานั้นคือลูกของเขาใช่ไหมหรือว่าหนิ้งมีลูกกับผู้ชายคนอื่น…

“ หนิ้ง.. หนิ้งหายไปไหน.. เจตต้องรู้ให้ได้ว่าหนิ้งมาที่กรุงเทพฯทำไม และเด็กคนนั้นคือลูกของเราใช่ไหม…” ในเมื่อเขาคลาดกับหนิ้งไปแล้วดังนั้นเขาจะต้องออกตามหาหนิ้ง.. เขาจะต้องหาหนิ้งให้เจอแต่เขาไม่รู้จริงๆ เขาไม่รู้ว่าเขาจะเริ่มสืบหาจากตรงไหน…

เจตณะรีบขับรถกลับบ้านและเข้าไปหาพี่ชายของตัวเองทันที เขาไม่ได้เคาะประตูเพื่อเป็นการขออนุญาตล่วงหน้าเลย การกระทำของเขานั้นมันก็สร้างความไม่พอใจให้กับพี่ชายของเขาอยู่บ้าง…

“ พี่รัน.. พี่รันต้องช่วยผม เพราะพี่มันเป็นเพราะพี่….” เจตณะเปิดประตูเข้ามาโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้นว่าตอนนี้พี่ชายของเขากำลังทำอะไรอยู่..

“ แกจะเคาะประตูก่อนไม่ได้รึยังไงไอ้เจต.. กลับไปก่อน…” จิรันตร์ถึงกับเหล่ตามองน้องชายของตัวเองด้วยสายตาที่พร้อมจะสวบทันที.. กว่าเขาจะล่อลวงสาวคนนี้มาได้.. มันไม่ง่ายเลยนะแล้วดูสิไอ้น้องเวรนี่มันทำเสียเรื่องหมด…

“ ผมไม่จำเป็นต้องมีมารยาทกับพี่.. เพราะพี่เองก็ไม่เคยมีมารยาทกับผม พี่เองก็ไม่เคยเห็นใจผมเหมือนกัน… พี่รัน พี่รันต้องช่วยผม พี่รันต้องช่วยผมตามหาหนิ้ง.. ผมเจอหนิ้ง หนิ้งมาอยู่กรุงเทพฯ และผมคิดว่า.. หนิ้งท้องและมีลูกกับผม… ”

น้ำเสียงในช่วงท้ายประโยคทำให้จิรันตร์ถึงกับเผลอแสดงท่าทางตกใจออกมา.. เขาไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นคนที่น้องชายของเขาเคยบอกกับว่ามันเจอคนที่ใช่แล้วแต่การที่มันเจอคนที่ใช่นั้น.. มันไม่ได้ทำให้ครอบครัวของเขาหมดภาระหนี้สินน่ะสิ เขาไม่ชอบการผูกมัดด้วยการถูกจับแต่งงานแบบนี้ เขาจึงขอร้องให้ไอ้เจตแต่งงานแทน เขาไม่อินกับคำว่าครอบครัวขนาดนั้น เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะแม่ของเขาถูกพ่อแท้ๆทิ้งไปอยู่กับเมียน้อยยังไงล่ะ เขาเลยคิดมาตลอดว่าเขาจะไม่ยอมมีเมียเป็นตัวเป็นตนเพราะเขารู้ว่าเอาเป็นคนไม่รู้จักพอยู่.. ดังนั้นเขาจะไม่แต่งงานกับใครและเที่ยวไปมีบ้านเล็กบ้านน้อยเป็นอันขาด เขาจึงบังคับให้น้องชายของเขาแต่งงานแทนเพื่อที่ครอบครัวของเจ้าสาวนั้นจะได้มาช่วยกอบกู้กิจการของครอบครัวเขาได้.. เจ้าสาวคนนั้นเธอเป็นคนขี้โรค เราสองคนต่างรู้จักเจ้าสาวคนนั้นเพราะเจ้าสาวคนนั้นเป็นลูกสาวเพื่อนสนิทของแม่เขา.. และแม่เขาก็ได้รับการช่วยเหลือจากครอบครัวของเจ้าสาว แต่เจ้าสาวต่างก็ไม่ได้รักพวกเขาในเชิงชู้สาวแต่เจ้าตัวชอบผู้หญิง.. การแต่งงานในครั้งนี้มันจึงมีข้อตกลงเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งสามคน..

“ แกไปเจอที่ไหนมา แล้วแกคิดว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของแก.. จริงเหรอ? แกมั่นใจได้ยังไงว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของแก?” จิรันตร์เองก็อยากจะรู้ว่าทำไมน้องชายเขาถึงมั่นใจนักว่าเด็กคนนั้นจะเป็นลูกของมัน…

“ ผมได้คุยกับหนิ้งด้วย แต่หนิ้งทำตัวห่างเหินกับผมมาก แววตาของหนิ้งไม่เหมือนเดิม… และเท่าที่ผมลองสังเกตุดูจากรูปร่างของเด็กคนนั้นอายุน่าจะสองขวบได้.. และมันก็น่าจะเท่ากับช่วงเวลาที่ผมต้องมาทำเรื่องบ้าๆนี่…” เขาทั้งดีใจและเสียใจที่เขาได้เจอหนิ้งอีกครั้ง เขาเสียใจมากที่เขาไม่สามารถทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับหนิ้ง.. เขาดีใจ และดีใจมากสุดๆที่ในที่สุดเขาก็ได้เจอคนที่เขารักอีกครั้ง.. เขาดีใจมากๆ…

“ งั้นพวกเราก็คงจะต้องสืบหาจากตรงที่แกเจอผู้หญิงคนนั้นก่อน.. และก็คอยให้คนเฝ้าดูว่าจะเจอผู้หญิงคนนั้นอีกไหม.. เอาเป็นว่าเรื่องที่แกจะพูดมีแค่นี้ใช่ไหม.. น่ารำคาญ..” จิรันตร์ถึงกับหัวเสีย.. เรื่องแค่นี้ทำอย่างกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย.. ดูสิสาวหมวยคนนั้นจะกลับบ้านไปรึยังเนี่ย…

“ พี่รันก็ควรจะเบาๆบ้างนะครับเรื่องแบบนี้… ระวังแต่จะเจอคนหัวหมอเจาะถุงยางเพื่อทำให้ตัวเองท้องและเอาลูกมาแอบอ้างนะ… ผมขอเตือนพี่ด้วยความหวังดี.. อย่าลืมนะพี่รัน พี่ต้องช่วยผม เพราะพี่เลยที่ทำให้ผมต้องผิดคำสัญญากับหนิ้ง…”

“ เหอะ!! ฉันไม่โง่เหมือนแกเว้ย ถุงยางฉันก็มีเป็นของตัวเองจะเอาอะไรมาเจาะ และมันก็อยู่บนหัวเตียงด้วยแถมยังมีกุญแจที่ล็อกเอาไว้อีก.. ไม่มีทางหรอกฉันก็พอจะรู้ว่าฉันน่ะหล่อเหลาเอาการจนผู้หญิงหลายคนต้องการที่จะได้ฉันเป็นผัวและเป็นพ่อของลูก.. แต่โทษทีว่ะ ฉันเลือกเว้ย” ใครจะไปเหมือนมันไม่รู้จักปลดปล่อย.. หรือว่ามันแอบไปปลดปล่อยจากข้างนอกและเขาไม่รู้….