จิรันตร์ดังเครื่องยนต์และก้าวลงมาจากรถช้าๆและสุดแสนจะเบา.. เขาค่อยๆเดินอ้อมไปยังด้านคนนั่ง จิรันตร์เลือกที่จะเปิดประตูช้าๆและเปิดมันอย่างเบามือที่สุด..
อื้อ....
" ชู่ว์... ไม่มีอะไรๆ..." จิรันตน์พยายามบอกคนที่หลับอยู่บนรถเขาพยายามปลอบประโลมหญิงสาวเบาๆเขาไม่อยากให้น้ำฝนต้องตกใจและตื่นขึ้นมา.. แต่ที่ไหนได้...
" หยุดนะ!! อย่าแตะต้องตัวฉัน...." น้ำฝนรู้สึกเหมือนตัวเองลอยๆและรับรู้เหมือนว่าตัวเองขยัยตัวขึ้นๆลงๆ.. เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาเธอก็เห็นว่าไอ้แก่คนนี้กำลังอุ้มเธออยู่....
" นี้.. หยุดโวยวายได้แล้ว และดูสภาพตัวเองด้วย..เดี้ยง ขนาดนี้แล้วยังไม่เจียมตัวอีก... หุบปากไปซะถ้าไม่หุบปากฉันจูบจริงด้วย..." ไอ้เราอุส่าห์ใจดีช่วยอุ้มเพราะเห็นท่าทางที่ใกล้จะตายก็เลยนึกสงสาร.. ที่ไหนได้.. พยศฉิบหาย...
" ไม่ได้ขอร้องอย่าสะเอ่อะ... ปล่อย..." ใครเป็นคนขอร้องให้ไอ้บ้านี่อุ้มเธอกัน....
หึ... ได้ใน
