“คุณ..เป็นใครน่ะ”
เสียงอู้อี้ที่ผ่านการร้องไห้มานานถามขึ้น
ในขณะเจ้าตัวใช้ผ้านวมพันร่างกาย ช้อนตาจากท่ากอดเข่าขึ้นมองเคลด้วยสภาพหัวยุ่ง
เคลถึงกับเงียบกริบไปไม่ถูก มองสิ่งที่เกิดขึ้น ซึ่งเขามีส่วนก่อตั้ง ไม่คิดว่ารัลโด้กับเพื่อนอีกสองคนจะทำถึงขนาดนี้ได้ สงสารจับใจ หดหู่จริงๆ
“จะมาทำหนูอีกคน...”
“เปล่าฮะ” รีบแทรกทันควัน ก่อนคนตรงหน้าจะเดาไปไกล
“ผมมา... เอ่อ มาช่วยคุณ..”
ถึงกับเสียงหาย เพราะอีกประโยคคำถามนี้ ที่พรีมเอ่ยมันออกมาพร้อมน้ำตา
“ช่วย...ฮึก ช่วยทำไม”
ก่อนร่างสูงในชุดลำลองดำทั้งชุดจะเดินเข้ามานั่งใกล้ๆ พรีมทำท่าจะกระเถิบหนี ทว่า..
“ผมขอโทษ..”
เคลกลับเอ่ยคำนี้ พร้อมอุ้งมือใหญ่ที่เข้าไปยื้อต้นแขน ทำเจ้าตัวชะงักกลางคันแล้วหันมามอง
“ขะ ขอโทษทำไม..”
“เอ่อ... คือ..”
“คุณเป็นเพื่อนพวกนั้นเหรอ”
พรีมชิงถาม ปริ่มๆเหมือนจะร้องไห้ ก่อนจะร้องจริงๆก็ตอนเคลตอบ
“ใช่..ครับ”
