พี่ไทค์คนคลู

พี่ไทค์คนคูล 3

เช้าวันต่อมา...

กริ๊งงงงงง นี่คือเสียงที่ฉันกำลังยืนกดออดอยู่หน้าบ้านของน้าชะเอม วันนี้ฉันแต่งตัวสวยมาชวนไทค์ไปเที่ยวด้วยกัน

แกร่ก! น้าชะเอมเดินมาเปิดประตูบ้านฉัน พร้อมยิ้มทักทายให้ฉันที่ยืนอยู่

"หนูจะมาชวนไทค์ไปเที่ยวค่ะ" ฉันพูดไปเขินไป

"ตาไทค์ยังไม่ตื่นเลยหนูจี เข้ามารอในบ้านก่อนมั้ย?" คุณน้าชะเอมถามฉัน

ฉันก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือตอนนี้เกือบจะเที่ยงแล้วนะ ทำไมเขายังไม่ตื่นอีก

"ว่าไงหนูจี จะเข้าไปรอในบ้านมั้ย?" น้าชะเอมถามฉันอีกครั้ง ในระหว่างที่ฉันคิดว่าควรจะชวนเขาไปด้วยมั้ย

"ระ...รอค่ะ" สุดท้ายฉันก็ตอบตกลง ก็ฉันตั้งใจไว้แล้วว่าจะมาชวนเขาไปเที่ยว

ฉันเดินตามน้าชะเอมเข้ามาในบ้านแล้วนั่งรอที่ห้องรับแขกเพื่อรอไทค์ตื่นนอน ซึ่งตอนนี้น้าชะเอมเป็นคนเดินไปปลุกเขาแล้ว อีกไม่นานเดี๋ยวเขาก็คงลงมา

1 ชั่วโมงผ่านไป เขาก็ยังไม่ลงมา

2 ชั่วโมงผ่านไป เขาก็ยังไม่ลงมา

ฉันนั่งมองนาฬิกาอยู่แบบนั้นเมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมลงมาสักที ฉันมารอนานแล้วนะ

แกร่ก! ในระหว่างที่ฉันกำลังถอดใจจะกลับบ้าน เขาก็เดินลงมาพอดี เขามองมาที่ฉันแค่แว๊บนึงก่อนที่เขาจะเเบนสายตาไปมองทางอื่นแทน

ฮั่นแน่ !สงสัยจะสู้กับความสวยของฉันไม่ไหวแน่นอน เพราะวันนี้ฉันแต่งตัวจัดเต็มยังไงล่ะ

"ไทค์ วันนี้ไปเที่ยวกัน" ฉันเดินไปถามเขาที่ยืนอยู่

"ไม่ไป" เขาตอบกลับมา

"อะไรกัน ฉันมานั่งรอนายตั้งนาน นายจะไม่ไปจริง ๆ เหรอ?" ฉันถามเสียงอ่อน ความจริงฉันก็รู้อยู่แล้วล่ะ ว่าเขาจะต้องตอบแบบนี้ แต่ฉันก็ยังหวังลม ๆ แล้ง ๆ

"...." เขาไม่ตอบอะไรแถมเดินหนีฉันอีกต่างหาก

"ไปกินไอติมกัน แค่แป๊บเดียวนะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง" ฉันเดินไปขวางหน้าเขา

"...." นิ่ง เขายังคงนิ่ง แถมยังไม่พูดหรือตอบอะไรออกมาอีก

"ไปกินไอติมกันนะ" ฉันเอียงคอยิ้มกว้างทำตาปริบ ๆ มองหน้าไทค์อยู่แบบนั้น

"ไม่ไป" เขายังยืนยันคำเดิม

"ฉันนั่งรอนายตั้งหลายชั่วโมง นายอย่าใจดำกับฉันนักเลย"

"...."

"ไปเที่ยวกัน วันนี้ฉันเป็นเจ้ามือ..." ฉันพูดไม่ทันจบเขาก็เดินหนีฉัน

พลั่ก!!

เขาเดินชนไหล่ฉันจนกระเด็นโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ ทำไมเขาถึงใจร้ายใจดำกับฉันได้ลงคอนะ ไอ้ชาเย็นเอ้ย!

"จะยืนโง่อีกนานมั้ย ถ้าจะไปก็ตามมา" เขาหันมาพูดเสียงเรียบนิ่งตามสไตล์ของเขา ที่เขาพูดมันหมายความว่าไง ขะ...เขาจะไปเที่ยวกับฉันจริง ๆ ใช่มั้ย กรี๊ดดดด

"จะ...จะไปเดี๋ยวนี้" ฉันยิ้มกว้างรีบวิ่งตามเขาออกมาขึ้นรถ

"จะไปไหน?" เขาพูดขึ้นแต่ไม่ได้หันมามองหน้าฉัน

"ไปห้างXXXก็ได้" ฉันรีบตอบกลับไป

ระหว่างที่อยู่ในรถ ฉันได้แต่นั่งนิ่งไม่ขยับ พออยู่กับเขาจริง ๆ ฉันกลับไม่กล้าพูดอะไรออกไป ทุกอย่างมันเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของเขาและฉัน

ในที่สุดเราทั้งสองคนก็มาถึงร้านไอติมร้านโปรดของฉัน

"นายจะกินอะไรเดี๋ยวฉันเดินไปสั่งให้?" ฉันถามเขาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม วันนี้เขาแต่งตัวหล่อจัง จะว่าไปฉันกับเขาก็เหมือนมาเดทกันนะ ว่ามั้ย คิก ๆ

"อะไรก็ได้" เขาตอบกลับมา

"งั้นรอแป๊บนึงนะ" ฉันยิ้มกว้างบอกเขา

หมับ!!

ระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินไปสั่งไอศกรีม จู่ ๆ เขาก็คว้าข้อมือฉันไว้ พร้อมมองหน้าฉัน

"นั่งรออยู่ที่โต๊ะ เดี๋ยวฉันไปสั่งเอง" เขาพูดแค่นั้นก่อนที่จะลุกเดินออกจากโต๊ะไป

ตึกตัก! ตึกตัก!

เสียงหัวใจฉันเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ เมื่อมองตามเขาออกไปจนลับตา ทำไมนะทำไม ทำไมฉันถึงต้องชอบเขามากมายขนาดนี้ ยัยบ้าเอ้ย! ฉันเอามือทึ้งผมตัวเองให้กับความรู้สึกที่งี่เง่า รู้ว่าเขาไม่ชอบแต่ฉันก็ยังไปชอบเขาอีก...

หมับ!

"อ๊ะ!" ฉันสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่ามีคนดึงคอเสื้อฉันอย่างแรงจากทางด้านหลัง

ฉันค่อย ๆ หันไปมองปรากฏว่าเป็นมือของไทค์ที่มาดึงคอเสื้อฉันขึ้น เพราะวันนี้ฉันใส่เสื้อเปิดไหล่สีชมพูหวานแหววกับกระโปรงสีพาสเทลตะมุตะมิ

"ที่บ้านเธอ มันไม่มีเสื้อตัวที่ดีกว่านี้แล้วเหรอ?" เขาจ้องหน้าฉันอยู่แบบนั้น

"เอิ่ม..." ฉันไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไร เพราะฉันไม่รู้ว่าคำถามที่เขาถามเมื่อกี้ เขาต้องการคำตอบจริง ๆ หรือแค่อยากพูดกระแทกแดกดันฉัน

อืม! สายตาของเขายังคงเย็นชาเรียบนิ่งเสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ

"ถ้าไม่มี ฉันจะได้พาไปซื้อใหม่!"

"...."