ตอนที่ 1/1 สวนปลายฟ้า
1003 Words
นรินทร์เบ้ปากใส่โทรศัพท์ ก่อนจะรีบเก็บของใช้ที่จำเป็นใส่ลิ้นชักและเร่งสาวเท้าเดินออกมาจากสำนักงาน ครั้นจะเดินไปก็ขี้เกียจ เลยบิดไอ้แก่ที่ใกล้จะพังไปร่วมงานเสียเลย ฮึ! เพราะใครกันล่ะถึงทำแม่บ่นเขาได้ ถึงรู้ว่านักศึกษากลุ่มนี้จะไม่ได้ผิด แต่คนพาลอย่างนรินทร์ก็ไม่คิดจะสนใจแล้ว
“คิดผิดอย่างมากเลยรินเอ๊ย! หาเรื่องใส่ตัวเองรึเปล่าเนี่ยเรา”
เสียงดนตรีเปิดคลอในขณะที่ท้องฟ้าเริ่มมืด แสงไฟดวงเล็กหลากหลายสีส่องแสงแวววับมาตลอดทางเดิน จนเข้ามาในซุ้มงานเลี้ยง นรินทร์ก็เจอแม่ตัวเองยืนหน้าเปื้อนยิ้มอยู่ข้างๆ กับนักศึกษาสาวสองคน
“คุณป้านี่เก่งจังเลยนะคะ เรื่องงานละเอียดไอไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่เลย”
เสียงเพราะหวานหูของหญิงสาวคนหนึ่งที่หันหลังให้นรินทร์ เธอกำลังสนทนากับแม่ของเขาอย่างสนุกสนาน แต่เมื่อแม่เห็นเขากำลังเดินเข้ามาก็เปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มแย้มเป็นบูดบึ้งและเตรียมแยกเขี้ยวใส่เขาอย่างไม่ไว้หน้าเจ้าของสวนหนุ่มหล่อเลยสักนิด
“หนูไอรักดูเอาเถอะ คนที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ คือลูกชายน้ามากกว่า”
แม่ของเขาเอ่ยปากแถมชักชวนให้หนูไออะไรนั่นหันมองมาที่เขาอีก จากทีแรกเขาตั้งใจจะเดินเข้าไปหาผู้เป็นแม่ แต่เมื่อสบตากับหนูไอรักของแม่ก็ทำเอานรินทร์พูดไม่ออก ใจของเขามันเริ่มเต้นแปลกๆ ยิ่งดวงตาใสซื่อคู่นั้นที่มองมาที่เขาราวกับกระต่ายน้อยไร้เดียงสา ก็ยิ่งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“อะไรกัน ทำไมมองน้องอย่างนั้นล่ะตาริน”
เมื่อได้ยินเสียงของแม่เอ่ยปรามนรินทร์จึงได้สติกลับมา “เปล่านี่ครับ ผมแค่สงสัยว่าใครกันที่กล้ามาคุยกับแม่ได้” นรินทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงยียวนเพื่อต้องการเบี่ยงเบนประเด็น
“เดี๋ยวเถอะเรา หนูไอรักไม่ต้องไปสนใจลูกป้าหรอกนะ เราไปหาที่อื่นนั่งคุยกันต่อทางนั้นกันเถอะจ๊ะ”
ไอรักเหลือบตามองนรินทร์แล้วนึกขันในใจ ท่าทางทำหน้าล้อเลียนข้างหลังนั่นคืออะไรกัน ขัดกับภาพลักษณ์เมื่อตอนเย็นอย่างสิ้นเชิง
“คุณนรินทร์ครับ คือว่าพวกเด็กๆ อยากขอดื่ม เอ่อ…ของมึนเมา”
สิงเดินมากระซิบบอกกับผู้เป็นนาย นรินทร์รีบกวาดตามองหาแม่ตัวเองทันที พอพบว่าไม่เจออยู่ในงานเขาจึงอนุญาตให้จำกัดแค่ไม่กี่ลัง ความจริงมันเป็นความต้องการของเขาเองด้วยแหละเพราะไม่ได้ดื่มมานานแล้ว ไหนๆ ก็มีเพื่อนดื่มก็ขอสักหน่อยแล้วกัน
“ถ้าคุณพิณรู้”
“ก็อย่าให้รู้สิ ผมเองก็ยังไม่อยากตายนะ แค่ไม่กี่ลังเอง คงไม่เท่าไหร่หรอก”
นรินทร์คิดอย่างเฉลี่ยแล้วว่าคงไม่เมามากมายอะไร แต่เขาคงคิดผิดไปหน่อยที่ให้ลุงสิงเป็นคนจัดการ เพราะจากไอ้ที่ว่าไม่เมา นี่ลุงสิงเล่นหอบเหล้าชาวบ้านมาผสมด้วย ไม่เมาก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะมั้ง นั่นมันของดีขึ้นชื่อที่เขาไม่ค่อยชอบเสียด้วย
กลางดึกที่ไม่เงียบมากนัก ไอรักเดินตาปรือไปตามทางไฟสลัว เธอพยายามมองหาห้องครัวเพื่อหาน้ำเปล่ามาดื่ม ด้วยความง่วงมือก็ความหาขวดน้ำในตู้เย็นอย่างมั่วๆ พอคว้าอะไรได้เธอก็หยิบยกขึ้นเทใส่ปากไม่ยั้ง โดยที่ไม่สนใจเลยว่าขวดที่เธอดื่มเข้าไปนั้นคืออะไร
หลังจากนั้นเพียงไม่นานสิงก็เดินเข้ามาเปิดไฟและยื่นมือไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดใสๆ ออกมา “เกือบไปแล้วไหมล่ะ ของดีอย่างนี้ไม่น่าลืมเลย”
“อือ...” ไอรักครางเบาๆ ในลำคอ
สิงถึงกับสะดุ้งเฮือกเมื่อหันมาเห็นไอรักยืนโงนเงนอยู่ข้างๆ “อ้าว แม่หนู มาทำอะไรในนี้ เอ...ท่าทางจะเมาแน่เลย เดี๋ยวรอตรงนี้ก่อนนะ ลุงจะไปตามเพื่อนให้” หญิงสาวได้แต่พยักหน้ารับเอออออย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
“ทำไมร้อนจัง” ไอรักโบกเสื้อตัวเองไปมาเพื่อให้เย็นขึ้น “อึ๊ก! ทรมานจังเลย” เม็ดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามใบหน้าและลำคอระหง เสียงฝีเท้าใครบางคนเริ่มเดินเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ ด้วยอาการมึนเมาหญิงสาวเริ่มเดินสะเปะสะปะเผลอไปปิดสวิทซ์ไฟเข้า
นรินทร์ตั้งใจจะเดินมาเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาให้ตัวเองรู้สึกสดชื่น แต่กลับพบว่าห้องน้ำด้านนอกโดนจับจองไปด้วยคนจำนวนมาก เขาจึงเลี่ยงมาใช้ห้องน้ำในครัวแทน แต่ทันทีที่ชายหนุ่มก้าวเท้ามาพลันรู้สึกถึงเงาไหวๆ ข้างประตู
“หืม นั่นใครครับ?”
นรินทร์กำลังจะเดินเข้าไปเปิดสวิตซ์ไฟ แต่เงาที่เขาเห็นเลื่อนลางกลับเดินเข้ามาประชิดตัวเขาอบ่างรวดเร็ว ก่อนจะกอดร่างเขาเอาไว้แน่น กลิ่นกายสาวหอมลอยขึ้นมาแตะจมูกนรินทร์ในทันที ยิ่งมีแอลกอฮอล์ในกระแสเลือด สันดานดิบในตัวก็มีมากกว่าความผิดชอบชั่วดีทั้งหมด
“ชะ...ช่วยฉันด้วย อึ๊ก! มันร้อนไปหมด ทรมานเหลือเกิน...ช่วยฉันที”
“เดี๋ยวก่อนนะ นี่คุณ…หนูไอ?” นรินทร์แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง แต่หนูไอรักของแม่พิณกลับกล้ามายืนกอดเขาอยู่ตรงนี้? แสงจันทร์ลอดผ่านม่านเข้ามาทำให้เขาเห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจน
“ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับ…อึ๊ก ร่างกายของฉัน” ไอรักตะกองกอดร่างชายหนุ่มหมายจะชิมริมฝีปากที่อยู่เบื้องหน้าอย่างถวิลหา แต่ปากนั้นกลับหลบวูบเธอไม่ได้ดั่งใจเสียที
- Writer
