เสียงต่อล้อต่อเถียงกันดังขึ้นมาจากในครัวของบ้านใหญ่ เล่นเอาคนงานพากันแอบมองแต่ไม่กล้าเข้าไปยุ่งเพราะกลัวจะยิ่งแย่กันไปใหญ่ แต่ถ้าหากพวกเขาไม่เข้าไปช่วยเลยเห็นทีนายใหญ่แห่งสวนปลายฟ้าคงจะโดนครูคนใหม่ฟาดเอาจนตัวลายเป็นแน่
“พี่ริน! ปิ่นบอกว่าให้ปั้นลูกเล็กๆ ไงคะ แบบนี้ๆ”
ปิ่นอนงค์ทำท่าทางให้ดูเป็นตัวอย่าง ทว่านรินทร์พยายามทำตามยังไงก็ไม่เหมือนสักที ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วมุ่นมองอย่างตั้งใจ โดยที่ไม่สนใจว่าแป้งจะเลอะแก้มของตนเลยสักนิด แถมตามเนื้อตามตัวก็ยังเปรอะเปื้อนไปด้วยผงแป้งสีขาวเต็มไปหมด นรินทร์ตั้งใจไว้ว่าจะทำให้ทันเสร็จตอนเที่ยง แต่ไม่ว่าเขาจะรีบมากเท่าไหร่ก็เหมือนจะยิ่งช้ามากขึ้นเท่านั้น
“ทำไมมันยากขนาดนี้นะ เฮ้อ!”
ชายหนุ่มบ่นขึ้นระหว่างรอน้ำเดือด ปิ่นอนงค์วางมือจากทัพพีมานั่งข้างๆ พี่ชาย มือสวยวางทาบมือใหญ่ของนรินทร์พลางปลอบใจ “ตอนปิ่นทำครั้งแรกยิ่งกว่านี้อีกค่ะ นี่ถือว่าพี่รินทำได
