No & Not
“คิ้วมาไง”
ทีน่ารีบถามขึ้นทันทีด้วยเสียงที่ค่อนข้างดังตามประสาคนขี้โวยวาย นาราเองก็รีบโยกย้ายร่างกายเข้ามาหาฉันอย่างเร็วรี่ ไม้ฟืนหรี่ตามองฉันกับน็อตที่เดินมาพร้อมกันราวกับจะจับผิดเรา
“ไม่เป็นไร อุบัติเหตุนิดหน่อย”
ฉันยิ้มให้เพื่อนทั้งสอง ที่พร้อมใจกันดึงฉันให้นั่งลงก่อนที่สองคนจะนั่งขนาบข้างโดยไม่ได้สนใจว่าคนที่เดินมาพร้อมฉันจะอันเชิญตัวเองไปนั่งตรงไหน
“ขี้เกียจไปว่ะ”
ไม้ฟืนโอดครวญ เป็นเวลาที่คืบคลานเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ การออกค่ายจิตอาสาสำหรับนักศึกษาปีสุดท้ายอย่างเช่นพวกเรา
แม้สถานที่ไปจะไม่ถึงกับกันดารนัก แต่คนที่ติดผับติดบาร์ก็อาจพูดว่ามันไม่น่าไปอยู่ดี
“ขี้เกียจก็ต้องไป ทำไงได้ล่ะ”
ฉันตอบพลางหัวเราะขบขัน
“จ้ะ... แม่คนมองโลกในแง่ดงดอกไม้”
ทีน่าแขวะฉันคงเพราะหมั่นไส้ที่ฉันเป็นคนยังไงก็ได้ อะไรที่อาจารย์สั่งมา ฉันคนนี้ทำได้หมดเลย
“เด็กฝั่งนู้นมาลงแข่งบาส เราไปดูกั
