No & Not
“อันตรายขนาดนั้น ยังไม่คิดจะบอกเพื่อนสักคำ”
“ยัยอโณทัยคนดี นี่ถ้ามันบุกเข้าห้องล่ะแกเอ้ย”
“มึงพากูไปดูหน้าไอ้นั่นหน่อยดี่ กูอยากปะทะ”
และอีกหลาย ๆ คำพูดที่ฉุดสามคนนี้ไม่อยู่ พ่นคำว่าต่าง ๆ นานามาใส่ฉันทันทีที่น็อตได้ทำการฟ้องถึงเรื่องเมื่อคืน
ทำไมไม่ฟ้องเรื่องตัวเองบ้างล่ะ กว่าจะปล่อยฉันให้เป็นอิสระ หอมแก้มแทบช้ำ เอวแทบเคล็ดด้วยแรงกอดรัด พูดแต่อะไรที่เอาดีเข้าตัวเองอยู่นั่น
หมั่นไส้เขาจริง ๆ!
“พวกมึงว่าสมควรย้ายปะ”
น็อตเอ่ยขึ้น ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มนั้นกำลังไล่ต้อนฉันอย่างหนัก
“ย้ายวันนี้เลยยิ่งดี ว่างอยู่ เดี๋ยวไปช่วยขนของ”
คนห่วงเพื่อนอย่างไม้ฟืนทำหน้าขรึม นี่ก็ขยันออกเสต็ปเท้าจริง ๆ
“หอใกล้เรามีเยอะแยะ”
ทีน่าออกความเห็นบ้าง ซึ่งฉันไม่สะดวกจริง ๆ ไม่อยากไปไหนเลย
“ไปอยู่กับนาก่อนไหมล่ะ”
“ไม่ได้... ”
และเมื่อนาราเอ่ยขึ้น คนที่อ้อนฉันเมื่อคืนก็ตะโกนเสียงดั
