(Filipino) NOT A SAINT (Erotic Romance 18+)

Chapter 2: Breaking barrier

=DISCLAIMER=

This is an original work of fiction and the results of a mind’s imagination. Any Names, characters, businesses, places, events, and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

Do not distribute, publish, transmit, modify, display or create derivative works from or exploit the contents of this story in any way without the Author’s permission. You can kindly coordinate with the Author for a copy of the story.

Stealing is a crime, please avoid Plagiarism. Thanks

Please follow/subscribe, comment, and add this to your library.

***************

STANDING in front of the Morgue and secretly grinning from ear to ear. At last, my day comes. I came not because I am sympathizing with what happened to my stepdad, I just really came to see in my own eyes what exactly Brent's situation is.

"Ano pang ginagawa mo riyan, Celes? Pumunta ka rito at lumapit sa Daddy Brent mo?" umiiyak na sabi ni Mommy sa akin habang nakayukyok ito at nakayakap sa malamig na bangkay ng katawan ni Brent. How pathetic my Mom could be?

Am I heartless? I don't think so. Being lying, cold and lifeless Brent isn't enough for my victory. Kung pwede ko lang siyang patayin ng paulit-ulit ay matagal ko ng ginawa. I was cursing him to death with a feeling of infinite sorrow and suffering as I was half my fisting hands.

Overall Mom is right. At least pay some respect. I really wanted to cry but not because of losing him but because of everything fault, he did to me.

Napataas ang kabilang kilay ko, nakakaawa si Mommy na walang alam sa mga nangyayari. Been blind of all these years. Doing nothing, thinking anything but only about the money.

Yeah, she doesn't have any, bigger than that lousy ugly man that my Mom married just to get some luxurious life that money can offer. I don't even have plenty of money compares to Brent and I can't even pull my Mom up from poverty to rich heaven life as this old man did.

Ano nga namang panama ko sa lalaking ito? Walang-wala sa kalingkingan at ni kailanman ay hinding-hindi ko kayang higitan ang mga nagawa nito sa akin at sa kay Mommy.

Even if I am fuming mad right now, all I can do is to hide my crippling emotions, a will to spit on his grave, and the unlucky days I had with him. I will make sure that my victorious day will come by doing that. Hindi man ito magmakaawa sa akin, pero tiyak kong sa kabilang buhay na nito gagawin iyon, habang sinusunog ang kaluluwa nito sa impyerno. At kung magkita man kami sa kabilang buhay, titiyakin kong papatayin ito ng paulit-ulit. Ganoon kalaki ang galit ko sa stepdad na tinuring kong ama for the past ten years of my life. That I could crash Brent in my own hand at sinusuka ko tuwing tinatawag ko siyang Daddy.

Nilapitan ko ang nakahandusay sa pagkakaupo ni Mommy mula sa malamig na sahig ng morgue kung saan yakap nito ang nakapandidiring bangkay ng aking ama-amahan, nilapag ang dalawang palad sa balikat nito at niyakap si Mommy.

"Wala na ang Daddy Brent mo, paano na tayo?" umiiyak na tanong ni Mommy habang nakatingin sa walang buhay na katawan ni Brent Echavez.

Napaikot ko ang eyeball na hindi pinahahalata sa ina. If I have the heart to shout, I could actually shout at my mom right now. Pero hindi ko ginawa. Wala akong lakas ng loob.

"We can still leave without her, Mom," alo ko kay Mommy. As if her world evolved to him. "We'll do everything to cope up. Mabubuhay tayo kahit wala siya, Mom," puno ng gigil na bitaw ko sa bawat kataga.

Marahas na nilingon ako ni Mommy, her eyes are dark and cloudy. Tila nabastusan ito sa sinabi ko, kahit hindi naman iyon ang intensyon ko. "Paano mo nagagawang sabihin iyan? When all we have now is your Daddy Brent? How dare you're saying it in front of his corpse!"

Tumayo pa ito na puno pa rin ng luha ang mga mata. Tumayo na rin ako para humingi ng paumanhin. "I-I'm sorry, Mom. I'm not supposed to say that," nakayukong paghingi ko ng paumanhin. Na ang tangi ko lang namang nais ay lumakas ang loob ni Mommy at h'wag ng pagluksaan at iyakan ang taong hindi karapat-dapat.

"You should be Celestine. He's still your Dad after all," pagkasabi nito ay nagtungo na ito sa labas. At ako ay naiwang tulala.

How would I want to say that Brent is not my Dad, nor my biological father? He is nothing but garbage that even flies will get disgusted.

Lumabas na rin ako mula sa nakadidiring kwartong iyon, pakiramdam ko ay anumang oras ay gagalaw ang bangkay ni Brent, tatayo at hihilahin na lang akong bigla. Mas lalo akong naaalibadbaran at natatakot sa malawak na imahinasyong iyon.

Nakita kong kausap ni Mommy ang isang matangkad na lalaki, nakaputi ito at nakaukit sa silver badge ang pangalan nito na mukhang may katayuan sa Ospital kung nasaan dinala ang katawan ni Brent.

"We'll do everything and handle until his last burial, Mrs. Echavez. H'wag ka ng mag-alala. Maaalalayan ka namin sa mga kailangan mo. You know how Brent has been a good part of this Hospital. He's a good investor and a good man of course," nakangiti pa ito na nakikipag-usap kay Mommy na parang may ulterior motive sa pagtulong.

Nasira ang mukha ko mula sa mga narinig. How I wanted to p**e but not in front of them, of course. Dahil talaga namang sukang-suka na ako sa mga papuri ng mga ito kay Brent. Did they know that Brent is never been a saint? Course not! They're blinded by money.

"Come here, Celes." Lumapit ako nang tawagin ako ni Mommy. "Hindi na tayo mag-aalala at mamomoroblema. Let's try to go home."

"Okay po, Mom."

Pagdating pa rin sa kotse ay nagluluha pa rin ang mga mata nito nang silipin ko ito sa mula sa aking peripheral view, habang ako naman ang nagda-drive at katabi ito sa driver's seat.

Talagang mahal na mahal nito si Brent. Naiintindihan ko naman iyon. For the last ten years, no one is there to comfort my Mom but Brent did. Not only the love he gave but the money that my Mom enjoyed the most. Lahat ng luho, kapritso at hilingin ni Mom ay ibinibigay ni Step Dad.

Pakiramdam siguro ni Mommy ay wala na ang source of income ng pamilya dahil wala na si Brent. Kung sa bagay, baka nga walang makuha ni isang kusing na mana kaming dalawa mula sa yumaong ikalawang asawa ni Mommy.

Malapit na rin yata akong maniwala na lahat ng minamahal ni Mommy ay namamatay. Dahil wala na ngang tumatagal na relasyon noon, namamatay pa makalipas ng ilang taon. My Mom still look younger for her age of forty.

"What's your plan now, Mom?" maya maya ay tanong ko bago tuluyang iparada ang sasasakyan sa tapat ng bahay para bumusina at nang mai-garahe.

"Gusto ko sanang ipagpatuloy ang kaso upang hanapin kung sino ang pumatay sa iyong ama. Kung sino ang nasa likod ng pang-aambush sa sasakyan niya. I want a justice for Brent," sabi nito na tinutuyo ang pisngi.

Bumusina muna ako saka muling nagsalita. "Who else it would be? Siyempre ang kalaban niya sa negosyo o may taong galit sa kanya."

"That's what I wanted to find out."

Gusto ko nang sabihin kay Mommy na mas mabuting manahimik kesa madamay pa ito sa nangyayaring gulo. Ayaw kong masaktan o mapahamak ang kaisa-isang taong mayroon ako, salungat man kami ng paniniwala.

"Let the cops handled it, Mom."

Alam kong hindi si Mommy ang may ugaling sumuko lalo na pag-alam nitong nasa katwiran ito. Pero kung pera din lang naman ang habol ni Mommy ay mas mabuti pang hayaan na lang nito ang lahat. Dahil kung tutuusin naman ay nagbuhay reyna na sana ito at hindi pinagtrabaho sa BE Cosmetics Company na pag-aari ni Brent. But he still chooses to let my Mom work as an excuse. He's like a deadly disease that I wanted to burn, alive.

Pagdating sa mansion house, hindi ito kumain, dumiretso lang ang ina sa kwarto na hindi na ako iniimik. Parang nawalan ito ng buhay at gana sa mundo na para bang isang malaking kawalan si Brent sa amin. If my Mom knew, maybe my mom, herself wanted to kill him with her own hands.

But there is no used to talk about what he had done to me, ruining my life and innocence. Ano pa ang silbi ng ilang taon? After almost six years of being in a cage, I can't even find a key to unlock it. I can't scream nor cry. All I can do is making use of it and wait for the right time.

Hindi alam ni mommy ang totoong mundong ginagalawan nito sa likod ng mundo ng buhay ni Brent Echavez. 'Yesterday is one's mystery but today will be Celestine's glory,' iyan ang nasa isipan ko ngayon.

Hindi ako dapat magpaapekto sa nangyayari. Kinabukasan nga ay maaga pa akong pumasok sa opisina at nagpatuloy sa pagtatrabaho na parang walang nangyari at napansin iyon ng mga katrabahong walang ginawa kundi ang magbulungan, magpetiks at magtsismisan sa oras ng trabaho lalo na kapag wala ang kanilang mga amo.

'Darn! This is not a place for me!'

Before the day ends, nagpaalam ako sa mas nakatataas na magre-resign na ako at may inayos lang akong ilang mga gamit sa impyernong opisina ni Brent.

"Condolence, Ms. Celestine," sabi ni Ma'am Ivy, ang head Chief ng department at matapos tanggapin ang resignation ko.

"Salamat po."

"Sabihan mo lang kami sa burial at ipaaayos namin ang team's schedule para maka-attend."

Tinanguan ko lang ang sinabi niyang iyon saka tinalikuran ito at naglakad palabas ng kanyang private office.

Akala ko ay matatahimik na ang mundo ko nang makauwi ako ng Mansion house ngunit maging si Mommy ay napansin ang ginagawa ko.

"Bakit parang wala lang sa iyo ang lahat na hindi ka nasaktan?" tanong nito habang hawak ang wine glass.

"May inayos lang po ako sa office."

Tinungga nito ang laman ng glass ng isang lagukan. "Si Doc Amado na ang bahala sa lahat. All we have to do is attend.. And all I have to do is to cry."

Naaawa ako kay Mommy, parang tanging si Brent na lang ang naiwan sa kanya. Samantalang nandito pa naman ako. I'm still alive. A voice that I can never voice out.

Nilapitan ko siya at iniayos mula sa pagkakasalampak niya sa coach.

"Tama na 'yan, Mom. Magpahinga ka na."

Pinahiga ko na lang siya sa mahabang coach at hinayaang makapagpahinga.

Nang makarating ako sa kwarto ay agad akong nagbihis para bumaba at mapunasan si Mommy. Ako na ang kumuha ng maliit na basin at towel para malinisan si Mommy.

Nang sumunod na araw ay kinausap ko si Mommy habang nahihimasmasan pa ito. At wala pa ang presensya ng alak sa kanyang katawan.

"How about three-day burial for Daddy Brent?"

Pinaningkitan ako ng mata ni Mommy nang umagang iyon habang nasa harap kami ng hapag.

"What? Why? Your Dad is the precious man in the world. Kung pwede nga lang na isang taon bago siya malibing ay gagawin ko."

"It's the same when we refused to autopsy his body. Ayaw ninyong masira ang anumang organ ni Dad o ang buong katawan niya kaya mas mabuti ang three day burial."

"Five days and we're done talking." Tumayo ito at iniwan ako sa hapag. "Madel! Dalhin mo sa kwarto ang wine ko!"

Nakita ko pang nagmamadali si Yaya Madel na akay na ang mga wine sa magkabila nitong braso. Tinanguan lang ako saka sinundan si Mommy.

Napailing-iling na lang ako. Hindi pa nasasayaran ng matinong pagkain ang tiyan niya. Alak na naman ang almusal.

Tatlong araw na ang nakalipas. Nakapila na sa harapan ko ang mga maids. Si Ate Luna, Ate Andeng, si Yaya Madel, si Kuya Kaloy na hardinero at Mang Badong na driver at guardiya.

"Alam n'yo naman po siguro ang nangyari. Inayos ko na po ang last pay ninyo in cash. Ngayong wala na po si Dad, hindi na po namin makakayanan pang pasahurin kayo. Alam n'yo naman pong si Dad lang ang gumagastos sa lahat."

Lumapit sa akin si Yaya Madel, siya ang pinakamatagal sa kanila at mas kilala at malapit kay Brent. Ginagap ni Yaya Madel ang kamay ko, nasa edad fifty three na rin si Yaya Madel at kung maghahanap pa ito ng trabaho, baka hindi na nito kayanin.

"Kaming lahat dito ay nakikiramay dahil sa nangyari kay Sir. Brent. Naging mabuti siya sa amin at wala namang dahilan para magalit kami o magtanim ng sama ng loob. Nauunawaan din namin ang kalagayan ninyong mag-ina at tatanggapin namin ng bukal sa loob ang inyong pasya."

Binawi ko ang sariling kamay sa pagkakahawak niya at ako naman ang gumagap sa palad ni Yaya Madel. "Pwede ho bang kayo na lang ang maiwan. Magtatrabaho ho ulit ako at pipilitin kong mapasweldo kayo kahit.. Kahit hindi kasing laki ng pasahod niya sa inyo."

"Oo naman anak.. Anak na ang turing ko sa iyo, lalo na at wala naman akong anak. Tumanda na akong dalaga sa pagsisilbi kay Sir. Brent."

"Salamat po."

Malugod na tinanggap ng mga ito ang sobreng may lamang pera. Hindi pa man tapos ang buwan ngunit pumayag na ang mga ito. They are all bought young and strong, still they can find work anytime, compares to Yaya Madel. Si Mang Badong naman ay ayaw na ring magpaiwan, gusto na nitong bumalik sa Ilocos para makasama ang naiwang pamilya.

Isang linggo pa lang ang nakararaan simula nang mamatay si Brent at nagpasya na akong pumayag na ngayon ganapin ang libing. At ang Mommy ko ngayon ay palaging abala sa paglalasing at kahit pagkumusta sa akin ay hindi na nito nagawa. Talagang umikot na ang mundo nito kay Brent at pati ba naman ang kasalukuyan ay nasa mundo rin ng multo ng nakaraan ni Brent.

"Bumalik na po ako sa dati kong trabaho, flight attendant. At nakuha ko na rin ang payment sa modeling. Nagpaalam na rin ako sa Manager ko dahil ililibing na si Daddy," sabi ko kay Mommy na mukhang abala lang sa alak.

"Sino na ang hahawak ng kompanya ngayong wala na ang Dad mo?"

Nagkibit ako ng balikat. But as far as I know, ang pumapalit ay kung sino ang mas malaki ang shares sa kompanya kaya imposibleng palitan ni Mommy si Brent sa pag-manage ng kompanya.

"Maghanda na tayo, darating na ang pari para sa pagbabasbas," sabi nito na iniaayos na ang sarili at iniwan ang hawak na alak.

Sa araw ng libing ay naroon ngayon ang mga katulong, sina kuya Kaloy at Mang Badong upang mag-attend.

Halos nasa trenta rin ang dumating. Marahil ay napakabuti nga ni Brent noong nabubuhay pa. Ngunit sa kanila lang. Hindi sa akin. He never being kind to me after I got eighteen.

Habang nakamasid ako sa nakahigang si Brent, para siyang nakangisi. Gustong-gusto kong burahin pati ang ngiting iyon lalo na nang naibaba na ito sa ilalim ng lupa.

He's an asshole! At kinasusuklaman ko siya, isinusumpa ko ang sandaling babalikan ko siya at ako na mismo ang papatay sa kanya hanggang kabilang buhay. Masunog sana ang katawan ninyo sa impyerno at kahit ang Demonyo ay itakwil kayo sa kalapastanganan n'yo!

"Ano pa ang ginagawa mo? Ilaglag mo na ang bulaklak na iyan," sabi ni Mommy na napansin yata na hawak ko pa rin ang isang puting rosas sa aking kamay.

Kung pwede lang gasolina ang ilaglag ko, iyon ang ilalagay at ibubuhos ko ngayon.

Pikit-matang nilaglag ko ang bulaklak at saka umalis sa harapan na iyon. Si Mommy naman ay tila ayaw ng umalis hanggang sa sandaling tuluyan ng natakpan ng lupa ang katawan niyang buhay pa noon ay inuuod na ngayon.

AFTER A MONTH passes by, an old guy around sixty's came to the Mansion. Ito raw ang attorney na nag-handle sa mga naiwang ari-arian ni Brent.

Lahat nga kami kasama ang aking ina ay nanigas. Si Mommy naman ay tila papanawan ng ulirat ang nang malamang i-do-donate ni Brent ang lahat nang naiwang ari-arian sa ampunan kung saan ito lumaki.

Brent has no family, liban sa amin. Bunga lang ng pagsisikap nito ang lahat ng kayamanang tinatamasa nito ngayon na kahit ako ay hindi ko kayang angkinin.

"But he will leave the other assets. This remaining house will be given to his wife, Lucia Aberio Marcela-Echavez. And the other shares, like the share in the company, will be given to his stepdaughter, Celestine Rain Marcela-Alcazar," nagpatuloy sa pagbabasa ang Attorney. "There is one property that he would like to give in the remaining family, the resort in Albay for his wife. And the remaining money in his bank account which is worth two million cash."

Napataas ang aking kilay. Hindi na masama. At least may iniwan kesa walang-wala talaga.

Brent really tricked us especially me. I thought he'll leave all of his money, assets, and property under my name as he promised. Mas tuso nga talaga sa akin ang Brent na iyon. Ngunit malas nito at mas nauna ito kaysa sa akin.

"N-Napakaliit naman niyon! Pang-spa ko lang ng ilang buwan ang dalawang milyon. Paano na kami ng anak ko?" halos hiyaw ni Mommy na sobrang nabigla.

Umiling-iling ang Attorney na nakasuot ng makapal na eyeglasses habang iniaayos ang attaché case na naglalaman ng ilang papeles. "Wala na ho akong magagawa, Mrs. Echavez. Iyon ang nakasaad sa iniwan niyang last will. Kung sakali po na hindi ninyo kunin ang mana sa loob ng isang buwan, ay mapupunta ito sa charity orphanage na matagal ng pinagsisilbihan ni Mr. Echavez at kung saan siya lumaki. You should actually be thankful of having this than nothing at all."

Tumayo na ang Attorney at ako na ang tumanggap sa pakikipagkamay ng may edad na lalaki.

Nang tuluyang hindi na namin naririnig ang sasakyan nito at nakalayo na ay saka lang nagsalita si Mommy. "I can't handle a whole company."

"Even me, Mom." Kahit yata si Brent and main share holder ay hinding-hindi ko hahawakan ang kompanya at ang mga bagay na dumaan sa palad nito. Naglakad ako paroo't-parito na kunwari ay nag-iisip. "Hmm.. How about selling that shareholder? I am also thinking to sell the land and building constructed I received as a gift."

"Can be. Kung mabebenta natin ng mataas, pwede tayong makabawi. I don't want to end up my life over this f*cking situation. Ayaw kong maghirap at bumalik sa dati. Kaya nga hihinto na ako sa pagtatrabaho," sabi pa nito na pinaypay pa ang sariling kamay.

"I can still provide you the least Mom. I will still be going to work hard as a Model and continue my work as a flight attendant."

"Ngayong wala na tayong kahit na anong makakapitan at mapagpipilian. It really would be better to find another way than working."

Tumabi ako kay Mommy at nagkunyapit sa braso nito. "Pero Mom, I can still be able to work and provide even portion of what Daddy Brent did for us."

Hinarap ako ni Mommy. "Hindi nga magiging sapat iyon. Akala ko ba matalino ka? Walang alinman ang sasapat doon. Kahit ibenta pa nating lahat ang mga naiwan niya. Mag-iisip ako. Mag-iisip ako ng mas magandang ideya para mabuhay tayong dalawa."

Hindi na lang ako nakipagtalo. Did I mentioned that my Mom is always right when it comes to decision making? Yes she is. Hindi man lang ako makakontra lalo na hanggang ang ina ko ang namamahala sa lahat at sa bahay ay wala akong anumang karapatan. Kahit ang sumagot o mangatwiran.

Mabuti na lang at nakatabi ang mga ipon ko. Nagpapasalamat naman ako na hindi iyon pinakialaman ni Mommy. My Mom always respects my privacy when it comes to money.

Bago pa umabot ng isang buwan ay na-notaryo na ang last will testament ni Brent na may pirma naming dalawang mag-ina na pumapayag sa mga naiwan nito para sa amin. As if we have a choice.

Mom resigned from the company, BE Cosmetics when she found out that Brent sell his shares and he's no longer the CEO but just a Chairman ng kompanya na mayroong shares.

Bakit nga naman magtatagal pa roon si Mommy at kahit man ako, lalo pa at masasamang alaala lang ang iniiwan ni Brent sa akin sa opisina o maging sa Mansion House. At kung may karapatan nga lang ako ay ibebenta ko rin ang mansion house. Lahat ng mga bagay na nagpapaalala kay Brent ay gusto ko nang wakasan. Sirain at burahin sa alaala o sa mundo.

Nang dumating ako sa bahay kinahapunan, himalang hindi na umiinom si Mommy. Masaya na ito at nakikipagtawanan na dinig na dinig dito sa hallway.

Nang maulinagan ko ang kasama ni Mommy sa salas na mukhang mag-ama. Isang lalaking tila hindi nalalayo ang edad sa akin at lalaking halos kasing edad ni Brent. Napansin ng mga ito ang presensiya ko at napapantastikuhan akong tiningnan ng mga ito na parang isa akong anghel na galing sa langit. Napahinto ako sa paglakad.

Lalo na ang lalaking halos ka-edad ko. I could see the malice in that appealing face when he starts scanning my looks from the head up to my toe.

"Siya nga pala ang tinutukoy kong anak. Come here, Celestine. Ipakilala mo ang sarili mo kay Mister Formosa at sa anak niya. Si Mister Formosa na ang lehitimong CEO ng kompanya. Isn't it great?"

Ngumiti ako ng malawak. "Yes. Of course."

"And this is Ezekiel, his only son."

Naglahad ng kamay ang tinawag ni mommy na Ezekiel na tinanggap ko rin naman nang napipilitan. I really hate men especially this kind of man standing in my front wearing that greening face to greet me.

Naramdaman ko pa ang bahagya nitong pag pisil sa kamay ko halatang puno ng...

"You have a very nice hand," sabi nito na tila ayaw ng bitiwan ang kamay ko.

"Mula ngayon pakikitunguhan mo na sila ng maayos. And you'll start to go out with his son." Napatingin ako sa sinabing iyon ni mommy.

Paano mangyayari iyon? Never nga akong nakipag-date sa kahit sinong lalaki? And I never even had a good relationship with men. I might have some allergies and nightmares.

"You'll be going to marry him," patuloy nito.

Babawiin ko sana ang sarili kong kamay na ayaw na nitong bitiwan nang tuluyang mag-echoe sa utak ko ang huling sinabi ni mommy.

The freedom I'll be longing for is almost a freedom when I Celestine Rain Alcazar will marry a man that I hated the most.