เหมยกุ้ยฮวาแทบควานหาสติของตนเองไม่เจอ กว่านางจะพาร่างน้อยๆ ของตัวเองออกจากตำหนักปิงจิ้งเหอมาได้ กงกงคนสนิทของลี่ไทเฮาต้องเรียกสตินางอยู่นานทีเดียว นับว่าเป็นโชคดีของนางที่เมื่อลี่ไทเฮาทรงทอดพระเนตรเห็นว่านางตกใจกับราชโองการที่ได้รับมากเพียงใด ก็ทรงอนุญาตให้นางกลับจวนได้ในทันที ระหว่างทางไปยังจุดรถม้านางพบกับบิดาเข้าพอดี ทันทีที่พบนางกู่จางหย่งพลันมีสีหน้าโศกเศร้า อุ้มนางขึ้นรถม้าแล้วก็สวมกอดนางไม่ยอมปล่อย เสียงสั่นเครือพร่ำขอโทษนางซ้ำๆ จากที่นางคิดจะถามเรื่องฎีกาที่เตรียมมาไม่ได้ผลหรือ พอเห็นบิดาเป็นเช่นนี้นางจำต้องกลืนคำพูดลงท้องไป บุรุษผู้นี้คือแม่ทัพผู้เกรียงไกรที่ต่างแคว้นล้วนเกรงขามจริงหรือ เหตุใดพอเป็นเรื่องของนางเขาจึงกลายเป็นบุรุษเปราะบางอ่อนไหวไปได้เล่า
เหมยกุ้ยฮวา กอดปลอบบิดาอยู่ครู่หนึ่งพอให้เขาสงบใจลงได้ นางจึงจับมือหนาของเขาขึ้นมาวาดตัวอักษรลงไป เพราะในรถม้าไม่สะดวกจึงไม่ได้เ
