"ท่านพ่อ ข้าขอโทษ" เหมยกุ้ยฮวาเอ่ยเสียงสั่น กู่จางหย่งคุกเข่าลงอีกครั้งคว้าตัวบุตรีเข้ามาไว้ในอ้อมกอด น้ำตาแห่งความยินดี ไหลรินลงมาเงียบๆ เหมยกุ้ยฮวากอดรอบคอบิดาร้องไห้สะอื้นตัวโยน ในที่สุดนางก็ใช้ชีวิตอย่างคนปกติได้เสียที หลุดพ้นจากเรื่องน่าอึดอัดได้เสียที
สองพ่อลูกกอดกันร่ำไห้ จนจ้าวเฟิ่งเจี๋ยวางตัวไม่ถูก รู้สึกว่าตนเองเป็นส่วนเกินอยู่ผิดที่ผิดทางจึงคิดจะก้าวเดินออกจากห้องไป กู่จางหย่งเห็นจึงรีบเอ่ยรั้งเขาเอาไว้
"องค์ชายสี่ ทรงประทับอยู่ก่อนพ่ะย่ะค่ะ"
แม่ทัพกู่ผละออกจากบุตรี ใช้มือหนาปาดน้ำตาให้ตนเองก่อนจะใช้ปลายแขนเสื้อซับน้ำตาให้เหมยกุ้ยฮวาอย่างเบามือ จ้าวเฟิ่งเจี๋ยยืนมองอย่างเข้าใจ ที่กล่าวขานกันไปว่าตระกูลกู่รักใครเอ็นดูบุตรีมากกว่าบุตรชายมิได้เกินจริงไปเลยสักนิด
กู่จางหย่งลุกขึ้นยืนเต็มความสูงกล่าวอย่างนอบน้อมมากกว่าเดิมว่า "องค์ชายสี่ พระองค์ทรงรังเกียจที่จะอยู่ร่วมมื้อเย็นกับ
