จ้าวเฟิ่งเจี๋ยรู้สึกผิดปกติจึงหันหลังไปมองทางประตู ก็พบกับฮ่องเต้ฉงเจินที่ทรงยืนทอดพระเนตรมองเขาอยู่ จ้าวเฟิ่งเจี๋ยรีบคุกเข่าลงในทันที แสดงความเคารพเต็มพิธีการ กล่าวถวายพระพรด้วยน้ำเสียงหนักแน่นมั่นคง
"ขอฝ่าบาททรงพระเจริญ หมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆ ปี"
ฮ่องเต้ฉงเจิน ทรงทอดพระเนตรเห็นท่าทีเหินห่างของบุตรชายก็ทรงส่ายพระพักตร์พลางถอนพระปัสสาสะ รอยร้าวที่เกิดขึ้นแล้วแม้ตั้งใจผสานให้ดีเพียงใดก็มิสามารถทำให้แนบสนิทเช่นเดิมได้
"เสี่ยวเจี๋ย เจ้าลุกขึ้นเถิด" ฮ่องเต้ฉงเจิน กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางก้าวเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้หลังโต๊ะทรงอักษร
จ้าวเฟิ่งเจี๋ยลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีสำรวม ทำราวกับตนเองเป็นข้าราชบริพารทั่วไป
"มีเรื่องด่วนอันใด เจ้ารีบบอกมาเถิด" เมื่อบุตรชายไม่เอ่ยคำใด พระองค์จึงเป็นฝ่ายทรงตรัสถามขึ้นก่อน
"ทูลฝ่าบาท มีคนลอบลักพาตัวบุตรีตระกูลกู่พ่ะย่ะค่ะ" จ้าวเฟิ่งเจี๋ย เอ่ยตอบ แม้น้ำเสีย
