โกหก!!! กู่เหมยฮวาร้องค้านในใจ นางเคยวิ่งซนไปทั่วจนคนนอกตำหนักพบเห็นที่ใดกัน เสี่ยวเฟิ่งเจ้าใส่ความข้า นี่เจ้ามาเพื่อให้ข้าโกรธเจ้ามากขึ้นกว่าเดิมใช่หรือไม่ เจ้าเด็กน่าตายนี่!!!
เหมยกุ้ยฮวาค้อนขวับให้จ้าวเฟิ่งเจี๋ยทันที แต่เขาหาได้ยี่หระไม่ มุมปากยังยกยิ้มเย้ยหยันส่งให้อย่างผู้ที่เหนือกว่าอีกด้วย นางเห็นแล้วก็ยิ่งโมโหจนตัวสั่น
เป็นเวลาที่พ่อบ้านหลี่เข้ามาขัดจังหวะการประลองสายตาของทั้งคู่พอดี เหมยกุ้ยฮวารีบก้มหน้าเก็บสายตาอย่างรวดเร็ว จ้าวเฟิ่งเจี๋ยถอยหลังไปยืนหลบอยู่ด้านหนึ่ง ชายชราค้อมกายทำความเคารพคราหนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปกระซิบเสียงเบาให้กู่จางหย่ง ไม่รู้ว่าเขารายงานเรื่องใด เห็นเพียงใบหน้าของแม่ทัพใหญ่ที่เปลี่ยนไปมาอย่างสับสน เมื่อพ่อบ้านรายงานจบจึงถอยออกไป กู่จางหย่งก็หันมาเอ่ยขอตัวกับจ้าวเฟิ่งเจี๋ยด้วยมีธุระสำคัญต้องไปจัดการ
"ท่านลุงกู่อย่าได้เกรงใจ เชิญ..." จ้าวเฟิ่งเจี๋ยผายมือออก
