"เชิญ!!! " นางผายมือออกแล้วเดินนำเขาไปในทันที ไม่รอให้เขาเดินก่อนเหมือนตอนที่องค์ชายใหญ่อยู่ด้วย จ้าวเฟิ่งเจี๋ยมองด้านหลังของเหมยกุ้ยฮวาไปตลอดทาง นางสูงขึ้นมาแทบจะเท่าตัวเลยทีเดียว ร่างกลมป้อมก็เพรียวขึ้นด้วย มือขาวเรียวบ่งบอกให้รู้ว่านางมิได้ตรากตรำทำงานหนัก ท่าเดินคล่องแคล่วว่องไวด้วยนางมีสุขภาพดีไม่ได้เจ็บป่วย เพียงแต่ปานดำบนใบหน้านั้นนางได้มาอย่างไร เรื่องนี้คิดว่าไม่นานเยว่จื่อคงจะเข้ามารายงานให้เขาได้รู้ เขามองเด็กน้อยที่กำลังจะก้าวเข้าสู่วัยดรุณีเพื่อเป็นดรุณีน้อยตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ความคิดถึงทั้งหมดถูกชะล้างไปด้วยแผ่นหลังบอบบางนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของจ้าวเฟิ่งเจี๋ยกว้างขึ้นกว้างขึ้น และกว้างขึ้น แม้จะพยายามสงบจิตสงบใจเพียงใด เขาก็ไม่สามารถบังคับให้ตนเองหยุดยิ้มได้เลย
เหมยกุ้ยฮวาเดินนำมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้องแรกของเรือนฝั่งซ้าย ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับเรือนที่องค์ชายใหญ่พัก นางหันกลับมาหา
