"ข้าขอฟังเสียงหัวใจหน่อย" จ้าวเฟิ่งเจี๋ยไม่ทันได้เอ่ยปากห้ามปราม เหมยกุ้ยฮวา ก็ขยับตัวเข้ามาใกล้แนบใบหน้ากับอกผายสมวัยของเขา เอาเถอะเขาเองก็สุดจะห้ามนางแล้ว ได้แต่หันหน้าไปด้านข้างปล่อยให้นางฟังเสียงหัวใจของเขาได้ตามแต่ใจ
"ข้าว่าหัวใจของเจ้าเต้นแปลกๆ " เหมยกุ้ยฮวา กล่าวพลางถอยห่างออกมา จ้าวเฟิ่งเจี๋ย เสมองไปทางอื่นทำเหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่นางพูด
"เจ้ายังรู้สึกเจ็บที่ใดอยู่หรือไม่"
"ไม่" จ้าวเฟิ่งเจี๋ยตอบ
"เช่นนั้นก็ดีแล้ว ข้าจะได้วางใจ หากต้องย้ายไปอยู่ชายแดนจริงๆ จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเจ้า" เหม่ยกุ้ยฮวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจือความเศร้า นางยังไม่ได้พบองค์ชายสี่ หากนางต้องจากไปทั้งที่ยังไม่ได้พบเขานางคงเสียดาย เด็กที่น่าสงสารคนนั้น แม้นางจะไม่ได้เรียนจิตวิทยามาโดยตรง แต่นางก็มั่นใจว่านางต้องช่วยเขาได้แน่
"ห่วงข้า? " จ้าวเฟิ่งเจี๋ยเอ่ยถามคล้ายไม่ใส่ใจ แต่น้ำเสียงเจือความยินดีจนเหมยกุ้ยฮวารู้
