"เหมยกุ้ยฮวา" เสียงห้าวเอ่ยอย่างหยอกล้อ
เหมยกุ้ยฮวาตื่นตระหนก นางกระถดกายเล็กเข้าไปติดผนังข้างเตียงดวงตาเรียวเล็กเบิกโตขึ้น คนผู้นี้เป็นใครกัน ไยจึงรู้จักนาง เรียกขานชื่อนาง มิใช่ กู่เหมยฮวา แต่เป็น เหมยกุ้ยฮวา ใครกัน!!!
"เหมยกุ้ยฮวา เด็กน้อยเจ้าตกใจถึงเพียงนั้นเชียว" ชายชราหนวดขาวผมขาว กล่าวด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะตวัดตัวข้ามขอบหน้าต่างเข้ามาภายในห้องนอนของนาง เขาเดินมาหยุดอยู่หน้าเตียงนอน หัวคิ้วหนาสีขาวขมวดเข้าหากันขณะเพ่งมองร่างเล็กบนเตียง ใบหน้าพลันเปลี่ยนเป็นจริงจัง แววตาหยอกเย้าล้อเลียนเลือนหายไป เขานั่งลงบนเตียงของนางยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นมาวางตั้งเข่าค้ำคอไว้ให้คางเกย มือหนาคว้าข้อมือเล็กของนางมาจับ สามนิ้ววางลงตรงจุดชีพจรพอดิบพอดีเหมือนผู้มีความเชี่ยวชาญ เหมยกุ้ยฮวาตะลึงตะลานจนลืมขัดขืน
ท่าทางเช่นนี้ ช่าง...ไร้มารยาทนัก ทำเตียงนอนของนางสกปรกได้อย่างหน้าตาเฉย ถึงนางจะกำลังป่วยใกล้ตายแต่
