หลังจากวันหยุดสุดสัปดาห์ที่แสนจะเร่าร้อนและเต็มไปด้วยความสุขผ่านไป รามินทร์ก็ต้องกลับไปเข้าเวรยาวที่โรงพยาบาล ทำให้คืนวันจันทร์ของข้าวปั้นกลับมาเงียบเหงาอีกครั้ง...แต่มันเป็นความเงียบเหงาที่แตกต่างไปจากเดิม
ตอนนี้...ทุกมุมในห้องของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยและความทรงจำของเขา...กลิ่นจางๆ ของเขาบนหมอน...เสื้อยืดตัวโคร่งที่เขาทิ้งไว้ให้...หรือแม้แต่โซฟาในห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้กลายเป็น ‘พื้นที่อันตราย’ ที่แค่เธอมองก็หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาได้
คืนนั้น...ข้าวปั้นนอนพลิกตัวไปมาบนเตียงกว้างที่เคยมีคนนอนข้างๆ เธอพยายามข่มตาให้หลับ แต่ภาพและสัมผัสของเขาในช่วงสุดสัปดาห์ที่ผ่านมามันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวไม่ยอมจางหาย...
ภาพที่เขากระแทกกระทั้นกายเข้าใส่เธออย่างดุดันบนโซฟา...เสียงคำรามต่ำในลำคอของเขา...สัมผัสของแก่นกายร้อนผ่าวที่เสียดสีอยู่ภายในตัวเธอโดยไม่มีสิ่งใดขวางกั้น...
แค่คิด...ก็เสียวจนท้องน้อยวูบวาบไปหมด
