หมอขา อย่าจับแรง

16 การรักษาครั้งแรกของคนไข้คนพิเศษ Nc

รามินทร์เดินกลับเข้ามาในห้อง ในมือของเขาถือกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่คุ้นตา เขาก้าวมาที่เตียงแล้ววางมันลงข้างๆ ตัวข้าวปั้นที่ยังคงซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างอับอาย

"อุปกรณ์การแพทย์มาส่งแล้วครับ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะให้เป็นปกติ แต่แววตาที่ลุกโชนไปด้วยความปรารถนานั้นบอกทุกอย่าง "ตอนนี้...พร้อมจะรับการรักษา แล้วรึยัง...คนไข้ของหมอ"

ข้าวปั้นเหลือบมองกล่องถุงยางอนามัยที่วางอยู่บนเตียงแล้วก็หน้าแดงก่ำขึ้นมาอีกระลอก เธอไม่ตอบเป็นคำพูด แต่ค่อยๆ ลดผ้าห่มลงช้าๆ เผยให้เห็นลาดไหล่เนียนและเนินอกที่ยังคงประดับไปด้วยรอยสีกุหลาบฝีมือของเขา...เป็นการเชื้อเชิญที่ชัดเจนและเปี่ยมไปด้วยความไว้วางใจ

รามิยทร์ไม่ต้องรอคำอนุญาตใดๆ อีกต่อไป เขาจัดการฉีกซองพลาสติกเล็กๆ ออกอย่างรวดเร็วและชำนาญ ก่อนจะบรรจงสวมเกราะป้องกันให้กับความเป็นชายที่พร้อมรบของตัวเองอย่างรวดเร็ว

จากนั้น เขาก็พลิกร่างของข้าวปั้นให้นอนหงายอีกครั้ง จัดการแยกเรียวขาขาวเนียนของเธอออกจากกัน แล้วแทรกตัวเข้ามาอยู่ตรงกลางด้วยความนุ่มนวลที่สุด

“อาจจะ...เจ็บหน่อยนะครับ” เขากระซิบเตือนเสียงพร่า เมื่อเห็นว่าเธอดูเกร็งขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดจนตัวสั่นน้อยๆ เขาก้มลงจูบที่หน้าผากของเธอเบาๆ “ผ่อนคลายนะคนดี...เชื่อใจหมอนะ”

เขาใช้ปลายนิ้วเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าผากชื้นเหงื่อของเธอออก ก่อนจะใช้นิ้วหัวแม่มือลูบไล้กลีบเนื้อนุ่มที่ปากทางรักของเธอเบาๆ เพื่อกระตุ้นให้น้ำหวานหลั่งออกมาหล่อลื่นมากขึ้น

“อื้อ...” ข้าวปั้นครางแผ่ว สัมผัสที่หยอกเย้านั้นทำให้เธอเริ่มผ่อนคลายความเกร็งลงได้บ้าง

เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มพร้อมแล้ว รามินทร์จึงตัดสินใจค่อยๆ กดส่วนปลายของแก่นกายที่ร้อนผ่าวและแข็งขืนของเขาลงบนร่องกลีบที่ยังคงปิดสนิท...ความแตกต่างของขนาดทำให้เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการค่อยๆ ดันมันเข้าไปทีละน้อย

"อ๊ะ...อื้อ.." ข้าวปั้นนิ่วหน้าด้วยความรู้สึกตึงและอึดอัด มันไม่ใช่ความเสียวซ่านเหมือนตอนที่โดนนิ้วของเขาสำรวจ แต่เป็นความรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะถูกฉีกขาด

“หมออยู่นี่...มองหน้าหมอสิครับ” เขากระซิบปลอบโยน ลูบแก้มของเธอเบาๆ

รามินทร์พยายามดันกายเข้าไปช้าๆ แต่ความคับแน่นและเยื่อพรหมจรรย์ที่ขวางกั้นอยู่ ทำให้เขาเข้าไปได้เพียงแค่ส่วนปลายเท่านั้น เขารู้ดีว่าหากยืดเยื้อต่อไป ความเจ็บปวดของเธอก็จะยิ่งยาวนาน เขาจึงตัดสินใจ...

เขาโน้มตัวลงไปจูบเธออย่างลึกซึ้ง ใช้ลิ้นตวัดเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กๆ ของเธอเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ และในจังหวะที่เธอกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบนั้นเอง...เขาก็รวบรวมกำลังกดสะโพกสวนเข้าไปในครั้งเดียว!

“กรี๊ดดดดดดด!”

เสียงกรีดร้องของข้าวปั้นดังลั่นห้อง มันเป็นเสียงร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างแท้จริง ร่างของเธอกระตุกเกร็งสุดขีดราวกับถูกไฟฟ้าช็อต ความรู้สึกเหมือนร่างกายถูกฉีกออกเป็นสองท่อนทำให้เธอแทบจะหมดสติ น้ำตาเม็ดโตไหลทะลักออกมาจากหางตา

“ฮึก...เจ็บ! คุณหมอ! เจ็บ...เอา...เอาออกไป...ฮือออ...” เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น พยายามจะดิ้นหนี แต่ก็ถูกเขากดทับไว้จนขยับไม่ได้

รามินทร์กัดฟันแน่น รู้สึกเจ็บปวดในใจไม่แพ้กันที่ต้องทำให้เธอทรมาน แต่เขาก็ไม่สามารถถอยได้แล้ว เขาก้มลงไปจูบซับน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยนที่สุด

“ขอโทษครับคนดี...ขอโทษ...หมอขอโทษ...” เขากระซิบคำขอโทษซ้ำๆ พรมจูบไปทั่วใบหน้าที่เปียกชื้นของเธอ “แป๊บเดียวนะ...อดทนอีกนิดเดียวนะครับ...ชู่ว์...อย่าเกร็งนะ”

เขายังคงไม่ขยับตัว แช่แก่นกายของเขาที่ถูกโอบรัดจนปวดหนึบเอาไว้แบบนั้น รอให้ร่างกายของเธอได้ปรับตัวและยอมรับเขาเข้าไป เขารู้สึกได้ถึงของเหลวอุ่นๆ ที่ไหลซึมออกมาผสมกับน้ำหล่อลื่นของเธอ...เลือดหยดเล็กๆ ที่เป็นเครื่องยืนยันความเป็นเจ้าของครั้งแรกของเขา

ผ่านไปครู่ใหญ่...เสียงสะอื้นของข้าวปั้นเริ่มเบาลง ความเจ็บปวดแสนสาหัสเริ่มถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกตึงแน่นและแปลบประหลาด เธอยังเจ็บอยู่...แต่ข้างใต้ความเจ็บนั้น มันมีความรู้สึกบางอย่างที่แตกต่างออกไป...ความรู้สึกเสียวซ่านระคนอุ่นวาบที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ

รามินทร์เห็นว่าเธอเริ่มผ่อนคลายลงแล้ว จึงค่อยๆ ลองขยับสะโพก...ช้าๆ...เป็นจังหวะที่เนิบนาบที่สุด

"อึก..." ข้าวปั้นยังคงนิ่วหน้า แต่ก็ไม่ได้ร้องออกมาเหมือนครั้งแรกแล้ว

เขาถอนแท่งเนื้อออกมาเกือบสุด แล้วกดกลับเข้าไปใหม่อย่างเชื่องช้า...

พรื่ด...

ครั้งนี้ความเจ็บปวดลดลงไปมาก เหลือเพียงความเสียดสีที่สร้างความรู้สึกวาบหวามเข้ามาแทนที่

เขาทำซ้ำอีกครั้ง...และอีกครั้ง....

พั่บ...พั่บ..

เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ชื้นแฉะเริ่มดังขึ้นเป็นจังหวะที่สม่ำเสมอ ความเจ็บปวดของข้าวปั้นค่อยๆ จางหายไปโดยสิ้นเชิง ถูกแทนที่ด้วยคลื่นแห่งความเสียวซ่านที่ซัดสาดเข้ามาอย่างต่อเนื่อง จากเสียงสะอื้นไห้ กลายเป็นเสียงครางหวานในลำคอ

“อื้อ...อืมม...คุณหมอ...”

“ดีขึ้นรึยังครับ” เขาถามเสียงพร่า จูบที่ข้างขมับของเธอ

เธอไม่ตอบ แต่กลับใช้เรียวขาเกี่ยวรัดรอบเอวสอบของเขาไว้แน่นขึ้น เป็นการอนุญาตและเรียกร้องในเวลาเดียวกัน

นั่นคือสัญญาณที่รามินทร์รอคอย...

เขาเริ่มเพิ่มความเร็วและความแรงขึ้นทันที! จังหวะรักที่เคยเนิบนาบแปรเปลี่ยนเป็นความร้อนแรงและดุดัน เสียงหอบหายใจของคนทั้งคู่ดังประสานกับเสียง พั่บ...พั่บ...พั่บ ที่ปลุกเร้าอารมณ์ดิบให้พุ่งทะยานจนถึงขีดสุด

“อ๊ะ...อ๊ะ...คุณหมอ...พี่ราม...อื้อ!” ข้าวปั้นครางไม่เป็นภาษา ร่างกายสั่นสะท้านไปกับทุกจังหวะที่เขากระแทกกระทั้นเข้ามา เธอจิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างของเขาเพื่อระบายความเสียวซ่านที่ถาโถมเข้ามาจนแทบจะรับไม่ไหว

“เรียกชื่อหมออีกสิข้าวปั้น...หมออยากได้ยิน” เขากระซิบเสียงแหบพร่า ใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ

“พี่ราม...พี่หมอขา...ปั้น...อ๊ะ...ปั้น...สะ...เสียว..อ๊าาาา!”

ในที่สุด ร่างของเธอก็กระตุกเกร็งอย่างรุนแรงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ความเจ็บปวด มันคือความสุขสมที่เอ่อล้นจนแทบจะขาดใจ ช่องทางรักบีบรัดแก่นกายของเขาเป็นระลอกคลื่นถี่รัว

รามินทร์คำรามลึกในลำคอเมื่อรับรู้ได้ถึงแรงตอดรัดจากภายในตัวเธอ เขากระแทกแท่งเนื้อเข้าไปอีกไม่กี่ครั้งอย่างร้อนแรงและหนักหน่วง ก่อนจะปลดปล่อยสายธารอุ่นร้อนทั้งหมดเข้าไปในเกราะป้องกันที่เขาสวมใส่อยู่จนหมดสิ้น เขาทรุดกายลงนอนทาบทับร่างเล็กๆ ที่อ่อนระทวยของเธอ หอบหายใจอย่างหนักหน่วงด้วยความสุขสมที่ได้เป็น ‘คนแรก’ และ ‘คนเดียว’ ของเธออย่างสมบูรณ์...