15 อุ่นเครื่องก่อนการรักษา

1146 Words

คำว่า ‘รักษาแบบ Full Course’ ของหมอราม ปลุกสัญชาตญาณดิบบางอย่างในตัวข้าวปั้นให้ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง ความอับอายที่เคยมีจางหายไป ถูกแทนที่ด้วยความกล้าที่ได้มาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์และความปรารถนาที่ถูกปลุกขึ้นมาจนเกินจะควบคุม เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะหลอมละลายอยู่ในอ้อมแขนที่แข็งแรงของเขา ข้าวปั้นพลิกตัวหันหน้าเข้าหาเขา ซุกใบหน้าลงกับแผงอกกว้างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อพองาม สูดดมกลิ่นกายของเขาเข้าเต็มปอด...มันเป็นกลิ่นโคโลญจน์สะอาดๆ ผสมกับกลิ่นเหงื่อจางๆ ของผู้ชาย...กลิ่นที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน “คุณหมอขา...” เธอเรียกเขาเสียงอู้อี้ ใบหน้ายังคงซุกอยู่ที่อกของเขา “ครับ?” รามินทร์ก้มลงมองเรือนผมสีดำขลับของเธออย่างเอ็นดู ลูบไล้แผ่นหลังเนียนลื่นของเธอเบาๆ “ขอหอมกลิ่นหมอหน่อย...” เธอพึมพำ “จะหอมไหมนะ...” พูดจบ เธอก็ทำในสิ่งที่ทำให้รามิลต้องเผลอกลั้นหายใจ... เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ใช้ปลายจมูกรั้นๆ ของตัวเองกดลงบนซอกคอของเขา ก่อนจะเริ่มซุกไซ้สูดดมกลิ่นไปทั่วบริเวณนั้นอย่างหลงใหลราวกับกำลังดอมดมดอกไม้ที่หอมที่สุดในโลก ลมหายใจร้อนๆ และริมฝีปากนุ่มๆ ที่พรมจูบไปทั่วของเธอ ทำให้รามินทร์ต้องเกร็งตัวขึ้นมาโดยอัตโนมัติ “อึก...” เขาสูดปากเบาๆ พยายามข่มอารมณ์ที่กำลังจะปะทุขึ้นมาอีกระลอก “หอมจัง...” ข้าวปั้นกระซิบเสียงหวาน “กลิ่นคุณหมอหอมที่สุดเลย” ...กลิ่นหอมๆ ที่เธอว่านั้น ยิ่งกระตุ้นความรู้สึกของเธอให้พุ่งพล่านมากยิ่งขึ้นไปอีก ร่างกายของเธอร้อนรุ่มเหมือนมีไข้ขึ้นสูง แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปทำให้เธอรู้สึกใจกล้าและปลดปล่อยมากกว่าที่เคยเป็น “ทำไมร้อนจัง...” เธอพึมพำกับตัวเอง แต่สายตายังคงจ้องมองร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าของเขาไม่วางตา “สงสัย...เพราะเมาแน่ๆ เลย” มือเล็กๆ ของเธอที่เคยเพียงแค่วางทาบอยู่บนอกเขา เริ่มขยับ...ลูบไล้ไปทั่วแผงอกกว้าง ลากผ่านกล้ามท้องเป็นลอนสวยงามที่เกร็งตัวขึ้นทุกครั้งที่เธอสัมผัส ก่อนจะเคลื่อนต่ำลงไป...อย่างเชื่องช้า...และท้าทาย... รามินทร์จับจ้องทุกการกระทำของเธอด้วยสายตาที่ลุกโชน เขาปล่อยให้เธอเป็นฝ่ายสำรวจร่างกายของเขาอย่างอิสระ อยากจะรู้ว่าแม่เสือสาวตัวน้อยจะกล้าไปได้ถึงขนาดไหน และเธอก็กล้า...มากกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ มือของเธอเคลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสัมผัสเข้ากับต้นขาด้านในที่ร้อนผ่าวของเขา ก่อนที่ปลายนิ้วจะลากไล้เข้าใกล้ใจกลางความเป็นชายของเขาที่ยังคงแข็งขืนรอคอยการปลดปล่อยอย่างเต็มที่ แล้วในที่สุด...ฝ่ามือเล็กๆ ที่นุ่มนิ่มของเธอก็โอบกุมรอบแก่นกายของเขาไว้! “อืมม...” รามิลเผลอครางออกมาในลำคออย่างห้ามไม่อยู่ สัมผัสจากมือของเธอมันช่างแตกต่าง...ทั้งนุ่มนวล ตื่นๆ และขลาดกลัวเล็กน้อยในที แต่มันกลับสร้างความเสียวซ่านให้เขาได้อย่างมหาศาล ข้าวปั้นเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อได้สัมผัสกับขนาดที่แท้จริงของมันเต็มๆ มือ ความร้อนที่แผ่ออกมาและความแข็งขืนที่อยู่ในอุ้งมือของเธอนั้นมันช่างน่าอัศจรรย์ เธอค่อยๆ กำนิ้วรอบมันอย่างไม่แน่ใจนัก สัมผัสได้ถึงเส้นเลือดที่ปูดโปนขึ้นมาตามแรงอารมณ์ของเขา มันดูทั้งน่ากลัว...และดูเร้าใจเหลือเกินในเวลาเดียวกัน เธอเริ่มขยับมือ...ลองลูบไล้ขึ้นลงอย่างเงอะๆ งะๆ ตามสัญชาตญาณ... หมอรามหลับตาลง กัดฟันแน่นเพื่อสะกดกลั้นเสียงครางของตัวเอง จังหวะที่ช้าและไม่สม่ำเสมอของเธอมันทรมานเขามากกว่าการเร่งเร้าเสียอีก “ข้าวปั้น...” เขาเรียกชื่อเธอเสียงแหบพร่า “คุณกำลังจะทำให้หมอคลั่งตายนะ...” เธอได้ยินดังนั้นกลับไม่ได้หยุด แต่กลับยิ้มออกมาอย่างมีชัย เธอโน้มตัวลงไปกระซิบข้างหูเขาด้วยน้ำเสียงยั่วยวนที่เธอเองก็ไม่เคยรู้ว่าตัวเองมี “ก็...อุ่นเครื่องให้คุณหมอก่อนไงคะ” เธอกระซิบ “เดี๋ยวตอน ‘รักษา’ จริงๆ จะได้ไม่ติดขัด...” คำพูดนั้นเหมือนเป็นการจุดชนวนระเบิด! เขาพลิกร่างของเธอให้นอนลงใต้ร่างเขาอีกครั้งในพริบตา เขากดข้อมือทั้งสองข้างของเธอไว้กับเตียงเหนือศีรษะ จ้องลึกลงไปในดวงตาที่ฉายแววตื่นตระหนกปนตื่นเต้นของเธอ “ดูเหมือน...คนไข้ของผมจะดื้อเกินไปแล้วนะ” เขากระซิบเสียงกร้าว “สงสัยต้องโดน ‘ลงโทษ’ ก่อนการรักษาซะแล้ว” พูดจบ เขาก็ก้มลงมอบจูบที่ดุดันและหิวกระหายให้กับเธออีกครั้ง ลิ้นร้อนสอดประสานกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ในขณะที่ช่วงล่างของเขาก็บดเบียดเข้ากับต้นขาอ่อนของเธออย่างจงใจ สร้างความเสียดสีที่น่าหวาดเสียวจนข้าวปั้นแทบจะขาดใจ “อื้อ!” เธอครางประท้วงเมื่อรู้สึกได้ถึงแก่นกายร้อนที่เสียดสีอยู่กับร่องสวาทของเธอผ่านความว่างเปล่า ในจังหวะที่ไฟแห่งความปรารถนากำลังจะเผาไหม้ทุกสิ่งทุกอย่างให้มอดไหม้นั้นเอง... ติ๊งต่องงง! เสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้นขัดจังหวะอย่างไม่มีการให้สุ้มให้เสียง! คนทั้งคู่ชะงักไปในทันที... รามินทร์ถอนจูบออกอย่างหัวเสีย ก่อนจะสบถออกมาเบาๆ “ให้ตายสิ...มาเร็วกว่าที่คิด” ข้าวปั้นได้สติกลับคืนมาเล็กน้อย หน้าแดงก่ำยิ่งกว่าเดิมเมื่อนึกได้ว่าใครเป็นคนมาส่ง ‘ของ’ ให้ “ทำ...ทำยังไงดีคะ” เธอถามเสียงสั่น “ให้...ให้หนูไปรับเองไหม” “คุณจะไปในสภาพนี้น่ะเหรอ” รามินทร์มองร่างเปลือยเปล่าของเธอแล้วส่ายหัว “นอนอยู่นี่แหละ เดี๋ยวพี่ไปรับเอง” เขาจำใจต้องผละออกจากร่างนุ่มนิ่มของเธอ ลุกขึ้นไปคว้ากางเกงที่กองอยู่บนพื้นมาสวมอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไป ข้าวปั้นรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวจนมิดชิด หัวใจเต้นระรัวด้วยความอายและตื่นเต้น เธอได้ยินเสียงหมอรามเปิดประตู แล้วก็เสียงหมอแพรที่ดังเข้ามาเบาๆ “ให้ไว! นี่! แล้วฉันกลับเลยนะ ไม่อยากอยู่เป็น กขค.!” แล้วเสียงประตูก็ปิดลงอีกครั้ง... ไม่ถึงนาทีต่อมา รามินทร์ก็เดินกลับเข้ามาในห้อง ในมือของเขาถือกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆพร้อมกับรอยยิ้มของหมอ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more