บทรักที่เริ่มต้นขึ้นอย่างฉุกละหุกและเร่งรีบบนโต๊ะทำงานของคุณหมอจบลงด้วยเสียงหอบหายใจของคนทั้งสอง รามินทร์ยังคงทาบทับร่างของข้าวปั้นไว้กับโต๊ะทำงานไม้สีเข้ม ไม่ยอมถอนกายออกจากเธอแม้แต่น้อย เขากำลังซึมซับทุกอณูความสุขที่เพิ่งได้รับจากการปลดปล่อยความคิดถึงที่อัดอั้นมาตลอดทั้งเช้า
“แฮ่ก...แฮ่ก...เป็นไงครับ...ยาของพี่...แรงพอรึเปล่า” เขาถามเสียงพร่า ก้มลงไปจูบซับเหงื่อตามขมับของเธอ
ข้าวปั้นที่นอนร่างสั่นระริกอยู่ใต้ร่างเขาได้แต่พยักหน้าเบาๆ เธอยังคงจุกและเสียวซ่านจนพูดไม่ออก การโดนกระแทกกระทั้นอย่างรุนแรงโดยไม่ทันตั้งตัวมันทำให้เธอแทบจะลืมวิธีการหายใจไปชั่วขณะ
รามินทร์ยิ้มอย่างพึงพอใจกับผลงานของตัวเอง แต่ดูเหมือนว่า...ความต้องการของเขามันยังไม่จบสิ้นเพียงเท่านี้
เขาค่อยๆ ถอนกายออกมาอย่างเชื่องช้า ทำให้ข้าวปั้นครางฮือในลำคอด้วยความเสียดาย แต่แล้ว...เขาก็พลิกร่างของเธอให้นั่งหันหน้าเข้าหาเขาบ
