หลังจากค่ำคืนที่แสนจะดุเดือดและอ่อนเพลีย ข้าวปั้นก็ต้องลากสังขารที่แทบจะแหลกสลายของตัวเองไปทำงานในเช้าวันอังคารด้วยสภาพเหมือนซอมบี้เดินได้ โชคดีที่เมื่อคืนรามินทร์ยอมรามือให้เธอได้นอนพักจริงๆ ในช่วงเช้ามืด ทำให้เธอยังพอมีแรงหลงเหลืออยู่บ้าง แต่ร่องรอยสีแดงที่เขาฝากไว้ตามซอกคอและเนินอกก็ทำให้เธอต้องลำบากหาเสื้อคอเต่ามาใส่เพื่อปกปิดหลักฐานอย่างทุลักทุเล
ตลอดทั้งวัน...รามินทร์ส่งข้อความมาหาเธอเป็นระยะๆ ด้วยความเป็นห่วง เนื้อหาส่วนใหญ่ก็ไม่พ้นเรื่องยาบำรุงที่เขาฉีดให้เมื่อคืน ว่ามันได้ผลดีหรือไม่ ซึ่งมันทำให้ข้าวปั้นทั้งเขินทั้งอยากจะทุบคนทะลึ่งคนนั้นไปพร้อมๆ กัน
บรรยากาศในที่ทำงานของข้าวปั้นค่อนข้างจะวุ่นวาย เพราะมีโปรเจกต์ใหม่ที่กำลังจะเปิดตัว ทำให้ทุกคนต้องทำงานกันหัวหมุน แต่ท่ามกลางความวุ่นวายนั้นเอง...สายตาของใครบางคนก็จับจ้องมาที่เธออย่างไม่วางตา
“พี่ข้าวปั้นครับ”
เสียงทุ้มๆ ที่ดังขึ
