หมอขา อย่าจับแรง

14 มีหมออยู่ด้วยทั้งคน...ไม่ต้องกลัวแล้วนะ มินิNC

ภายใต้แสงสลัวจากโคมไฟหัวเตียงที่ถูกเปิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ บรรยากาศภายในห้องนอนของข้าวปั้นร้อนระอุยิ่งกว่าเตาอบ เสื้อผ้าของคนทั้งคู่กองระเกะระกะอยู่บนพื้น เป็นเครื่องยืนยันถึงความต้องการที่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ได้พยายามจะปิดบังมันอีกต่อไป

ริมฝีปากของรามินทร์ละออกจากซอกคอขาวผ่องของข้าวปั้นที่บัดนี้ประดับไปด้วยรอยสีกุหลาบจางๆ หลายแห่ง เขาไล่ลงมาที่เนินอกอวบอิ่มที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจหอบถี่ของเธอ ลิ้นร้อนชื้นแตะลงบนยอดอกที่แข็งชูชันเป็นไตอย่างหยอกเย้า ก่อนจะใช้ริมฝีปากครอบครองมันอย่างเต็มที่

"อ๊ะ! อื้อ...คุณหมอ..."

ข้าวปั้นบิดเร่าไปมาบนเตียงนุ่ม มือเล็กๆ ขยุ้มผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่ สมองของเธอขาวโพลนไปหมด เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน...ไม่เคยรู้ว่าร่างกายของตัวเองจะสามารถตอบสนองต่อสัมผัสของผู้ชายคนหนึ่งได้อย่างรุนแรงถึงขนาดนี้ ความรู้สึกซ่านสยิวแล่นปราดไปทั่วทุกอณู จนเธอแทบจะทนไม่ไหว

รามินทร์ดูดดึงยอดอกของเธอราวกับเด็กทารกหิวนม สลับข้างไปมาอย่างไม่รู้จักพอใจ ในขณะที่มือใหญ่ข้างหนึ่งก็ไม่ได้อยู่เฉย มันลูบไล้ไปตามส่วนโค้งเว้าของเอวคอด ก่อนจะเคลื่อนต่ำลงไป...ผ่านหน้าท้องแบนราบ...และหยุดลงที่เนินเนื้ออุ่นชื้นใจกลางกายสาวที่เริ่มมีน้ำหวานซึมออกมาต้อนรับเขาแล้ว

ปลายนิ้วแกร่งของเขาแตะลงบนจุดอ่อนไหวนั้นเบาๆ ผ่านความชื้นแฉะ ข้าวปั้นสะดุ้งสุดตัว แอ่นกายรับสัมผัสนั้นอย่างลืมอาย

"อื้อ...หมอ...ขา..." เสียงของเธอขาดห้วงและสั่นพร่าอย่างควบคุมไม่อยู่

"ครับ...คนดีของหมอ..." เขาครางรับในลำคอ ละริมฝีปากออกจากยอดอกที่บวมเจ่อ แต่ยังไม่ยอมหยุดการกระทำที่ปลายนิ้ว เขากดคลึงเม็ดเนื้อเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ใต้กลีบเนื้อนุ่มอย่างรู้งาน ทำให้ร่างของข้าวปั้นกระตุกเกร็งด้วยความเสียวซ่านที่จู่โจมเข้ามาอย่างกะทันหัน

รามินทร์มองปฏิกิริยาของเธอด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะค่อยๆ สอดนิ้วกลางเข้าไปในช่องทางรักที่คับแน่นและตอดรัดนิ้วของเขาอย่างรุนแรง ความร้อนและความชื้นแฉะภายในตัวเธอบอกให้รู้ว่าเธอพร้อมสำหรับเขามากแค่ไหน

เขาเริ่มขยับนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะเนิบนาบ เพื่อเตรียมความพร้อมให้เธอ ในขณะที่นิ้วหัวแม่มือก็ยังคงบดขยี้อยู่ที่ปุ่มกระสันด้านนอกไม่หยุดหย่อน

"อ๊ะ...อ๊ะ...คุณหมอ...มะ...ไม่ไหว...หนูไม่ไหวแล้ว..." ข้าวปั้นส่ายหน้าไปมา แทบจะขาดใจกับความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามา

"ใกล้แล้วเหรอครับคนเก่ง..." เขากระซิบถามเสียงพร่า โน้มตัวลงไปจูบซับเหงื่อที่ผุดพรายอยู่บนหน้าผากของเธอ "อดทนอีกนิดนะ..."

เขาเร่งจังหวะที่นิ้วให้เร็วและหนักหน่วงขึ้น จนในที่สุดร่างของข้าวปั้นก็กระตุกเกร็งอย่างรุนแรง เกร็งแน่นจนช่องทางรักบีบรัดนิ้วของเขาจนแทบขยับไม่ได้ เสียงกรีดร้องหวานหูหลุดออกมาจากลำคอของเธอ ก่อนที่ทุกอย่างจะคลายลง ร่างเล็กอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนของเขา หอบหายใจอย่างหนักหน่วง

รามิลปล่อยให้เธอได้พักหายใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะถอนนิ้วออก แล้วขยับกายขึ้นมาคร่อมอยู่ระหว่างเรียวขาของเธอ จัดการกับความเป็นชายที่แข็งขืนจนปวดหนึบของตัวเอง จ่อมันอยู่ที่ปากทางรักที่ยังคงขมิบตอดรอคอยการเติมเต็ม

แต่ก่อนที่เขาจะสอดใส่ความเป็นชายเข้าไป...เสียงสั่นๆ ของข้าวปั้นก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน

"เอ่อ...คือ..."

รามินทร์ชะงัก มองใบหน้าที่แดงก่ำของเธออย่างสงสัย "มีอะไรครับ?"

"ละ...ลืมไปว่า...ว่าหนูไม่มีที่ป้องกันน่ะค่ะ..." เธอพูดเสียงเบาหวิวราวกับกระซิบ หน้ามุ่ยลงอย่างเห็นได้ชัด "คือ...ปกติไม่ได้ใช้...ก็เลยไม่ได้ซื้อติดห้องไว้..."

คำพูดนั้นทำให้รามินทร์นิ่งไป...ฉิบหายแล้ว! เขามัวแต่หื่นจนลืมเรื่องสำคัญที่สุดไปได้อย่างไร! ในฐานะหมอ...นี่เป็นความผิดพลาดที่ไม่น่าให้อภัยที่สุด!

บรรยากาศที่เคยร้อนแรงเมื่อครู่เย็นเยียบลงในทันที

ข้าวปั้นเห็นสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปก็ใจเสีย "เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ...แค่...แค่นอนกอดกันเฉยๆ ก็ได้นะคะ...หนู...หนูโอเค" เธอรีบพูดแก้สถานการณ์ แม้ในใจจะรู้สึกเสียดายอย่างสุดซึ้ง

หมอรามถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาโน้มตัวลงไปจูบที่หน้าผากของเธอเบาๆ

"ขอโทษครับ...เป็นความผิดของหมอเองที่ใจร้อนเกินไป" เขาพูดเสียงนุ่ม "เกือบจะทำเรื่องที่ไม่รอบคอบที่สุดไปแล้ว"

เขายันตัวลุกขึ้นนั่ง ทำให้ข้าวปั้นใจหายวาบ คิดว่าเขาจะลุกหนีกลับไปแล้ว แต่เขากลับหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมา กดโทรออกอย่างรวดเร็ว

"ฮัลโหล...แพรเหรอ" เขาพูดกับปลายสายด้วยน้ำเสียงปกติที่สุด "รบกวนหน่อยนะ...ตอนนี้อยู่ไหน?"

ข้าวปั้นมองเขาอย่างงุนงง...เขาโทรหาหมอแพรทำไมตอนนี้?

"เออ...อยู่แถวคอนโด...คือ...พอดีมีเรื่องด่วนนิดหน่อย...รบกวนแวะซื้อของที่เซเว่นให้หน่อยได้ไหม" รามิลพูดต่อ สายตาเหลือบมองข้าวปั้นที่นอนทำตาปริบๆ อยู่บนเตียง "เอา...เอ่อ...ถุงยางอนามัย...ไซส์ 58...เอามาสักกล่อง...ไม่ต้องถามมากน่า! แล้วรีบเอามาให้ที่คอนโดxxxด้วย เดี๋ยวส่งโลเคชั่นไปให้ ด่วนเลยนะ!"

พูดจบเขาก็กดวางสายไปทันที ไม่รอให้เพื่อนได้ซักไซ้ต่อ ทิ้งให้ข้าวปั้นนอนอ้าปากค้างด้วยความช็อก

"คุณ...คุณหมอ!"

"หืม?" เขาหันมาเลิกคิ้วใส่ ราวกับว่าสิ่งที่ทำไปเมื่อครู่เป็นเรื่องปกติที่สุดในโลก

"คุณ...คุณโทรให้เพื่อน...ซื้อ...ซื้อของแบบนั้นมาให้เนี่ยนะ! อายเขาตายเลย!" เธอเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้าตัวเองจนมิด

รามินทร์หัวเราะเบาๆ เขาคลานขึ้นมาบนเตียง ดึงผ้าห่มออกจากหน้าเธอ "อายอะไรกันครับ หมอแพรเป็นเพื่อนสนิทผม เรื่องแค่นี้จิ๊บจ๊อยมาก"

เขาโน้มตัวลงไปนอนข้างๆ เธอ ดึงร่างนุ่มนิ่มเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน

"อดทนรอก่อนนะครับ" เขากระซิบข้างหูเธอ จมูกโด่งคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอของเธอไม่ห่าง "เดี๋ยวพอ ‘อุปกรณ์การแพทย์’ มาถึงเมื่อไหร่..."

เขาจงใจเว้นช่วง...ก่อนจะกระซิบประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงแหบพร่าและเซ็กซี่ที่สุด

"หมอจะทำการ ‘รักษา’ ให้แบบ Full Course...รับรองว่าจะไม่มีแรงลุกจากเตียงไปอีกหลายวันเลย...คนไข้ที่น่ารักของหมอ"