9. Bölüm: Kırık Camlar ve Parçalanmış Kalpler
Annesinin evi, Serra için bir sığınak değil, bir zindandı. Duvarlar, çocukluğunun bastırılmış anılarıyla örülüydü. Her kare, her eşya, onu Necati Bey'in gölgesine hapseden kuralları hatırlatıyordu. Demir'siz geçen her saat, bir yıl gibi geliyordu. Avukattan gelen haberler az ve mekaniktı: "Demir güvende." "Dosya inceleniyor." "Sabırlı ol."
Sabır. Serra'nın tükendiği şeydi. Demir'in kokusu yastıklardan silinmişti. Onsuz uyanmak, her seferinde kalbine saplanan bir bıçaktı. Korku ve çaresizlik, yavaş yavaş onu kemiriyordu. Babasının, annesinin evine bile gönderdiği gözdağları vardı. Kapının önüne bırakılmış ölü bir gül, camı kıran bir taş... Necati Bey, onun her an izlendiğini hatırlatıyordu.
Bir akşam, annesi dışarı çıkmıştı. Serra, sessizlikt
