“หึ...ครอบครัววายร้ายชัด ๆ รู้แต่ก็ยังทำเฉยให้พ่อของผมประกาศงานหมั้นปาว ๆ” เขาแอบประชดครอบครัวของลุง นึกหมั่นไส้ไม่หายที่ทนดูหลานชายอย่างเขาถูกคลุมถุงชน
“ไม่ใช่อย่างที่มึงคิด ตอนนั้นยังไม่มีใครรู้ พึ่งบอกไปเมื่อหลายวันก่อนเหมือนกัน หูกูชาไปสามวันเลยนะ ตอนนี้ยังกลับเข้าบ้านไม่ได้”
“สมน้ำหน้า สมควรโดนแล้ว พรุ่งนี้พี่ค่อยเข้าไปคุยแล้วกันจะพาเธอไปด้วยใช่ไหม”
“ไม่ กูจะไปคนเดียว อีกอย่างเรื่องนี้กิ่งไม่ผิดเป็นกูที่ผิดกูก็ต้องแก้ไขเองก่อน เรื่องอื่นค่อยคิด”
“ดีนิ ออกหน้ารับแทนทุกอย่างหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแต่ก็ยังเก็บอาการต่อหน้าทุกคนได้เป็นอย่างดี เหลือเชื่อจริง ๆ ลุงปีศาจ” เขาบ่นเสียงเบาในตอนท้ายไม่ได้จริงจังอะไรมากนัก
“เลิกพูดเถอะ กูกำลังใช้ความคิดว่าแต่เรื่องที่มึงจะพูดคืออะไร” เขาถามหลานชายกลับแต่อีกฝ่ายนิ่งเงียบ
“คือ...” มาวินพูดสิ่งที่อยู่ในใจนานหลายนาที ภายในห้องเต็มไปด้วยความเงียบมาธัสค
