เมื่อหาข้อสรุปให้กับตนเองได้แล้ว เมิ่งเจียวซินจึงปรับน้ำเสียงของนางให้อ่อนโยนลง ก่อนจะกล่าว
“กุยกุยฟังข้านะ ข้าไม่รู้และข้าก็ไม่เข้าใจด้วยว่า อะไรทำให้เจ้าคิดไปว่าการที่สตรีนางหนึ่งส่งยิ้มให้กับบุรุษเป็นการกระทำที่ไร้ยางอาย เพราะสำหรับข้ารอยยิ้มเป็นเพียงการแสดงความรู้สึก แล้วในบางครั้งข้าก็ใช้การส่งยิ้มแทนการสื่อสาร เพราะการที่ข้าส่งยิ้มให้กับผู้อื่น บางครั้งมันช่วยให้ข้าได้สิ่งในที่ตัวเองต้องการ แล้วในบางครั้งมันก็ยังช่วยให้ข้าสามารถทำสิ่งต่าง ๆ ได้ง่ายขึ้นอีกด้วย”
“เจ้าใช้การส่งยิ้มแทนการสื่อสารเช่นนั้นหรือ?”
“ใช่ เจ้าดูนี่นะ” กล่าวจบ เมิ่งเจียวซินก็ยิ้มแบบไม่ถึงดวงตาให้เด็กหนุ่มดู
“ยิ้มแบบนี้ ข้าเรียกว่าเป็นการยิ้มผูกมิตร ข้ามักจะใช้ในยามที่ข้าพบเจอกับผู้อื่นเป็นครั้งแรก คล้ายกับการเปิดทางเพื่อให้ตัวข้าได้เข้าไปพูดคุย และทำความรู้จักกับคนผู้นั้น หรือไม่ข้าก็มักจะใช้รอยยิ้มนี้กับผู้ท
