เมื่อเดินเข้าไปในห้องพักของซุนเย่ผิง เมิ่งเจียวซินก็ได้สั่งให้เจ้าของห้องออกไปรอที่ห้องโถงก่อน แล้วหลังจากนั้นนางก็สั่งให้เจินจางลี่หรูนอนลงบนเตียง แต่ทว่า...อีกฝ่ายกลับพูดขึ้นมาว่า
“คุณหนูเมิ่งเจ้าคะ คือ...คุณหนูเมิ่งอย่าเล่าเรื่องของข้าให้อาซุนฟังได้หรือไม่เจ้าคะ?”
“ได้ ข้ารับปาก”
“ขอบคุณมากเจ้าค่ะ”
ยังไม่ทันที่เมิ่งเจียวซินจะได้กล่าวอันใดต่อ สตรีตรงหน้าก็ลุกขึ้นยืน จากนั้นนางก็ปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากร่างกายจนหมดสิ้น
“เหตุใดเจ้า...” เมิ่งเจียวซินมองรอยฟกช้ำ รอยขบกัด รอยนิ้วมือเป็นจ้ำ ๆ บนผิวหนังของร่างอรชรตรงหน้า แล้วไหนจะร่อยเขียวคล้ำเป็นแถบยาวราวกับโดนอะไรฟาดใส่มา ซึ่งมันปรากฎอยู่บนแผ่นหลังบอบบางของนางไม่ต่ำไปกว่าห้ารอย
เมื่อเจินจางลี่หรูนอนราบลงไปบนเตียง แล้วชันเข่าพร้อมกับแยกขาทั้งสองข้างออกจากกัน...รอยเขียวช้ำ รอยขบกัด ตั้งแต่ปลีน่องลามไปจนถึงต้นขา แล้วยิ่งร่องรอยฉีกขาดตรงบร
