“เพราะเหตุนี้เจ้าถึงเขียนสั่งบุรุษหน้าเหม็นให้จ่ายเงินค่าจ้างพี่น้องคู่นั้นเท่ากับค่าจ้างรายวันของผู้ใหญ่ และยังสั่งให้ซื้ออาหารเลี้ยงพี่น้องคู่นั้น ทุกครั้งที่เข้าไปหาสมุนไพรด้วยกัน”
อืม...ใช่”
‘ซินซินนางเป็นคนดี นางดีโดยเนื้อแท้ แต่นางไม่ได้ทำดีกับข้าแค่คนเดียว เพราะนางทำดีกับทุกคนที่อยู่รอบกายนาง หรือเป็นเพราะแบบนี้ทั้ง ๆ ที่นางคิดว่าข้าเป็นปีศาจ นางถึงยัง...’ หลี่อวิ้นกุยคิดพร้อมกับมองแผ่นหลังบอบบางของสตรีตรงหน้า ก่อนที่เขาจะหลุดถามสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
“ซินซิน เหตุใดวันนั้นเจ้าถึงเลือกช่วยข้าต่อ ทั้ง ๆ ที่หลังจากนั้นเจ้าก็รู้แล้วว่า ข้าหาใช่ลูกกระรอกป่า แต่ข้าเป็นพวกปีศาจ”
“แล้วเหตุใดข้าถึงต้องเลือกไม่ช่วยล่ะ?”
“ก็มนุษย์ส่วนใหญ่ ถ้ารู้ว่าสิ่งที่ตนกำลังพบเจอหรือกำลังเผชิญหน้าอยู่ คือ พวกมารหรือพวกปีศาจ ก็มักจะรู้สึกหวาดกลัว หรือไม่ก็มักจะรู้สึกรังเกียจสิ่งมีชีวิตแบบพวกข้า”
“กุยกุย
