“คุณหนูเมิ่งเจ้าคะ คุณหนูไม่รังเกียจที่ข้าน้อยขาย...”
“ข้าไม่รังเกียจ แต่ก็ใช่ว่าข้าจะเห็นด้วย ซุนเย่ผิงยามนี้เส้นทางที่เจ้าเลือกเดิน อาจจะทำให้เจ้าได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่า พอเวลาผ่านล่วงเลยไปสักพัก...ทุกสิ่งที่เจ้าครอบครองอยู่ไม่ว่าจะสุขภาพที่ดี ความงดงามทางร่างกายที่เจ้าภาคภูมิใจ ความรู้สึกว่าตัวเองโดดเด่น การดูแลเอาใจใส่จากผู้คนในสถานที่แห่งนั้น หรือแม้แต่เงินทองที่เจ้าได้รับมาจากการแลกเปลี่ยน มันจะเริ่มลดลง เสื่อมลง แม้วันนี้เจ้าอาจจะยังไม่เชื่อในสิ่งที่ข้าพูด...”
“เชื่อเจ้าค่ะ ข้าน้อยเชื่อที่คุณหนูพูดเจ้าค่ะ”
เมื่อเห็นความสั่นไหวในแววตาของอีกฝ่าย ยามนี้ซุนเย่ผิงน่าจะเริ่มเข้าใจวิถีชีวิตของสตรีในหอโคมเขียวบ้างแล้ว เมิ่งเจียวซินจึงกล่าวต่อว่า
“เจ้าจำที่ข้าเคยพูดได้หรือไม่ ยามนี้ข้าก็ยังคงยืนยันคำเดิมอยู่นะ ดังนั้นหากวันไหนเจ้าต้องการความช่วยเหลือจากคนในครอบ
