บ่วงรัก (พ่อหม้าย)

ลงโทษ

"อ๊า นุช นุชขอโทษ อ๊า คุณริว อ๊า" 

                หญิงสาวหน้าตาหมดจด แต่บัดนี้กลับทำหน้าเหยเกด้วยความเสียวกระสัน   จากน้ำมือของชายหนุ่มผู้ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านาย สะโพกกลมกลึง ขาวผ่อง บิดเร้าไปมารับแรงกระแทกที่ถูกมอบให้อย่างหนักหน่วง

"อ่า เธอทำให้ลูกฉันเกือบตาย " มือแกร่ง จับสะโพกของลูกจ้างสาวไว้แน่น แล้วกดแก่นกายขนาดใหญ่ที่แข็งขืน ปูดโปนไปด้วยเส้นเลือด เข้าออกร่องสวาทที่ฉ่ำไปด้วยน้ำสีใส 

"อ่ะ อ๊า ให้โอกาสนุช อ๊า ดูแลคุณหนูอีกครั้งนะคะ " นุชรี สาวน้อยในวัย ยี่สิบสี่  เธอพึ่งจบพยาบาลมาหมาดๆใบหน้าที่สวยใส  สูดปากครางกระเส่า และโยกไปตามแรงกระแทก เธอส่งเสียงอ้อนวอนชายหนุ่ม เธอรู้ดีว่า ริวนั้นรักลูกสาวยิ่งกว่าชีวิต ในวันที่เธอทำงานผิดพลาด มีหรือคนอย่างริว คิริว จะเก็บเธอไว้

                  วันที่นุชรีได้เข้ามาทำงานที่บ้านหลังนี้ ในฐานะพี่เลี้ยงของฮานะ ด้วยเินเดือนที่สูงลิบ เธอจึงลาออกจากการเป็นลูกจ้างของโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่ง เพื่อมารับงานนี้แบบเต็มตัว ครั้งแรกที่เธอเจอหน้าของริว เธอก็หลงไหลในความหล่อ เท่ของเขาทันที กลางวันเธอทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยง ดูแลฮานะได้เป็นอย่างดี ส่วนตอนกลางคืนเธอก็ทำหน้าที่ปรนเปรอให้ริวอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง 2 เดือนกับการดูแลพ่อลูกคู่นี้ ทำให้นุชรีคิดว่ามีอภิสิทธิ์ในบ้านหลังนี้ เธอเริ่มบกพร่องในหน้าที่ของการเป็นพี่เลี้ยง วันนั้นเธอออกไปช็อปปิ้ง โดยทิ้งให้ฮานะนอนหลับอยู่ในห้องเพียงคนเดียว โรคหอบของเธอกำเริบ โชคดีที่อิ่มเข้าไปเจอและนำส่งโรงพยาบาลได้ทันท่วงที นี่ถ้าฮานะเป็นอะไรไป นุชรีคงได้ตายคามือของริวเป็นแน่ แต่เธอมั่นใจว่ารสสวาทที่เธอปรนเปรอให้เขานั้น จะทำให้เขาใจอ่อน ไม่ไล่เธอออก

เพี้ยะ!! เพี้ยะ!!

"อ๊าาา" หญิงสาวในชุดพยาบาลสีขาว ที่ถูกถกกระโปรงมากองที่สะโพกกลม สะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกมือแกร่งฟาดลงที่ก้นขาวอย่างแรง

"เธอ อ่า ต้องโดนทำโทษ อ่า " ริวกัดกรามจนขึ้นสันนูน กระแทกแก่นกายเข้าใส่ไม่ยั้ง พร้อมกับฟาดฝ่ามือหนาลงบนก้นขาวอย่างแรง อีกนับไม่ถ้วน

เพี้ยะ!

"อ๊า เจ็บ นุชเจ็บ อ๊า อ๊า" ความเสียวซ่านในตอนแรก แปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บแสบบริเวณสะโพก เมื่อริวไม่มีทีท่าว่าจะเบามือ เขาทั้งอัดกระแทกแก่นกายเข้าใส่ร่องสวาทของนุชรี สลับกับฟาดฝ่ามือลงก้นของเธออย่างหนักหน่วง

"โอ้ยย พอแล้ว นุชเจ็บ โอ้ย คุณริว พอ อ่ะ อ่ะ" นุชรีเริ่มดิ้น แต่ถูกมือแกร่งรั้งสะโพกไว้

"เธอทำลูกฉันแย่ เธอมันต้องโดน อึ้บ อ่า อ่า" ริวก้มหน้าซุกไปที่แผ่นหลังขาวเนียน แล้วกัด ขย้ำ จนเกิดเป็นรอยฟัน เลือดสีแดงสดไหลรินออกมา

"โอ้ยย คุณริวทำอะไร นุชเจ็บ นี่คุณบ้าไปแล้ว โอ้ย เจ็บ" นุชรีน้ำตาคลอเบ้า รู้สึกเจ็บแสบไปทั้งสะโพก ก้น และแผ่นหลัง กลิ่นคาวเลือดลอยมาปะทะจมูก เธอร้องไห้อ้อนวอนขอให้เขาหยุด แต่ชายหนุ่มกับยิ้มแสยะ สายตาคม แข็งกร้าวราวสัตว์ป่า กลับเพิ่มแรงอัดกระแทกแก่นกาย ใส่ร่องสวาทนุชรีไม่ยั้ง

"อ่ะ อ่า อ่า อ๊าาาาา" น้ำสีขาวข้น ถูกพ่นไปทั่วแผ่นหลังเนียน มันถูกฉีดปะปนไปกับเลือดสีแดงสดจนกลายเป็นสีชมพูสวยงาม ชายหนุ่มยิ้มแสยะ ก่อนจะผลักร่างของหญิงสาวให้พ้นตัว

"นี่เงินค่าจ้าง สุดท้าย ของเธอ ออกไปซะ!!!" ริววางซองสีน้ำตาลไว้บนหัวเตียง ก่อนจะส่งสายตาดุดันมาที่นุชรี

"ไม่ ไม่นะคะ คุณริวให้โอกาสนุชนะคะ นุชสัญญา นุชจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก นะคะ นุชขอร้อง" นุชรีบีบน้ำตา คว้าท่อนขาแกร่งและกอดไว้แน่น

พลั่ก!!!

"โอ้ย!!!!" ร่างของหญิงสาวกระเด็นไปตามแรงสะบัด เธอลงไปกองที่พื้นอย่างหมดท่า

"ออกไป นับ หนึ่ง  สอง..............." ไม่ทันถึงสาม หญิงสาวสวมเสื้อผ้าอย่างลวกๆแล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เพราะเธอรู้ดีว่าถ้าเธออยู่ต่อ อะไรจะเกิดขึ้นกับเธอ คนอย่างริว คิริวนั้น พูดคำไหนคำนั้น

"ป้าอิ่ม ป้าอิ่ม!!!!" เสียงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด ทำให้ป้าอิ่ม คนใช้เก่าแก่ของบ้านรีบวิ่งออกมาจากในครัวอย่างรวดเร็ว

"มีอะไรคะคุณริว" หญิงสูงวัย ในชุดแม่บ้านประสานมือ กุมต่ำ ส่งเสียงถามเจ้านายหนุ่ม แม้เธอจะเลี้ยงริวมาตั้งแต่แบเบาะ แต่เธอก็คาดเดาอารมณ์ของเขาไม่ได้เลย บางครั้งริวก็ให้ความเคารพเธอในฐานะคนเก่าแก่ของบ้าน คนที่เลี้ยงเขามา แต่บางครั้ง เวลาที่ริวไม่พอใจอะไร ริวก็ไมเคยเห็นหัวเธอสักเท่าไหร่

"พรุ่งนี้ นัดคนที่มาสมัครงานให้ผมด้วย 9 โมงตรง ผมจะสัมภาษณ์เอง!!!!"

"เอา คาปูชิโน่เย็น หวานน้อย อเมริกาโน่เย็น หวานน้อย กับ มูสเค้กช็อคโกแล็ตค่ะ" ฉันยิ้มหวาน พร้อมกับยื่นเมนูอาหารและเครื่องดื่มคืนพนักงานสาวของร้านเบเกอรี่ ก้มมองนาฬิกาเรือนเล็กที่ข้อมือ ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเจ็ดนาฬิกา   เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

//อยู่ไหนแล้วแก//

//ถึงแล้วๆ แล้วแกอยู่ไหนละ//

//ฉันอยู่ในร้านแล้วเนี่ย อ่ะ//

"น้ำปั่น" ฉันกดวางมือถือพร้อมกับโบกไม้โบกมือให้กับคนที่พึ่งเปิดประตูร้านเข้ามา

"มานานยัง ขอโทษที รถติดมากกก" เสียงทุ้มหวานพูด ยกมือขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ ฉันได้แต่หัวเราะเบาๆกับอาการของเพื่อน

              ฉันชื่อน้ำขิง อายุ  ยี่สิบสี่ ปี พึ่งเรียนจบมาได้ไม่นาน ส่วนน้ำปั่นเป็นเพื่อนชาย คนสนิทของฉันเอง เราเรียนมาด้วยกัน แต่จะเรียกเพื่อนชายก็ไม่ถูกนัก เพราะน้ำปั่นหน้าตา ไม่เหมือนผู้ชายเอาซะเลย สูงเกือบร้อยเจ็ดสิบห้า  เอวบาง ร่างน้อย ตาโต จมูกโด่งรั้น ปากชมพู แถมยังผิวขาวอีก หนุ่มๆตามจีบไม่เว้นแต่ละวัน ฮอทกว่าฉันที่เป็นผู้หญิงซะอีก ส่วนฉันก็เป็นผู้หญิงเฉิ่มๆเชยๆใส่แว่นตา ไว้ผมหน้าม้า หน้าตาธรรมดา ไม่เคยมีหนุ่มมาจีบ แฟนสักคนก็ไม่เคยมี เฮ้อ พูดแล้วอิจฉาน้ำปั่นชมัด

"ยัง พึ่งมาเหมือนกัน แล้ว ตะกี้แกยืนคุยกะใครอ่ะ"  ฉันยื่นหน้าเข้าไปหาน้ำปั่น เพื่อจับผิด

"ใคร คุยกะใคร ไม่มีนิ" น้ำปั่นตอบเสียงจริงจัง

"อย่าเฉไฉ ฉันเห็นนะที่หน้าร้านอ่ะ หนุ่มในสังกัดแกใช่ป่ะ " คราวนี้ฉันลุกขึ้นยืนพร้อมกับชะโงกหน้าเข้าไปใกล้จนหน้าเกือบติดกับน้ำปั่น เพื่อจับพิรุธ

"อะ อะไรของแกเนี่ย น้ำขิง เขาแค่ถามทางเฉยๆและอีกอย่าง นั่นผู้ชายนะ" น้ำปั่นผลักหัวฉันเบาๆพร้อมกับเบือนหน้าหนี

"ก็ผู้ชายนะสิ แถมหล่อด้วย แล้วทำไมต้องหน้าแดง" ฉันยกยิ้ม จ้องเขม็งไปที่ใบหน้าจิ้มลิ้มของน้ำปั่น

"น้ำขิง เมื่อไหร่แกจะเลิกคิดว่าฉันเป็นเกย์สักที ห๊า" น้ำปั่นทำหน้าบู้ยน่าเอ็นดู คนอะไรทำอะไรก็น่ารักไปหมด

"แกจะอายทำไม ฉันรับได้ ก็ดูแกสิ คนอะไร น่ารัก น่าถนุถนอม ปากนิด จมูกหน่อย ผิวก็ขาว เนียน นี่ถ้าฉันเป็นผู้ชายก็คงตามจีบแกเหมือนกันแหละ " ฉันยิ้มให้เพื่อนชาย ที่นั่งกอดอกทำหน้าบู้ย ให้กับคำชมของฉัน

"น่ารัก แล้วรักมั้ยละ" น้ำปั่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ฉันจ้องมองเข้าไปในสายตาที่ฉายแววจริงจังนั้น

"คิกกก ฟ้าผ่าตายเลย ฮ่าๆๆ" ฉันหัวเราะร่วนให้กับท่าทางของน้ำปั่น น้ำปั่นส่ายหน้าและนั่งพิงพนักเก้าอี้อย่างอารมณ์เสีย

"เออ ฉันสั่งอเมริกาโน่ หวานน้อยให้แกละนะ แกจะเอาอะไรเพิ่มป่าว" ฉันทำท่าจะยกมือเรียกพนักงาน แต่น้ำปั่นบอกว่ากินอะไรมาจากที่บ้านก่อนออกมาแล้ว

"รู้ใจฉันไปซะทุกอย่างเลยนะ แล้วนี่ แกเข้าสัมภาษณ์งานกี่โมง"น้ำปั่นยิ้ม แววตากรุ้มกริ้ม

"เจ็ดโมงครึ่งอ่ะ ตื่นเต้นว่ะแก" 

              ฉันส่งเสียงเบาหวิว กังวลกับการสัมภาษณ์งาน เพราะเป็นครั้งแรก เคยได้ยินมาว่าบริษัทนี้เป็นบริษัทใหญ่ที่บริหารโดยนักธุรกิจชาวต่างชาติ ก่อตั้งมานานมาก และมีชื่อเสียงโด่งดังติดอันดับต้นๆของประเทศ ที่จริงฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะยื่นใบสมัครกับบริษัทใหญ่ๆแบบนี้หรอกนะ อยากจะไปเริ่มต้นกับบริษัทเล็กๆที่มีพนักงานไม่กี่คน ทำงานกันแบบครอบครัวน่าจะมีความสุขมากกว่า ถ้าเทียบกับบริษัทใหญ่ๆแบบนี้ การทำงาน และการแข่งขันคงสูงน่าดู แค่คิดก็แอบเครียดแล้ว แต่เมื่อเพื่อนแม่เขาแนะนำมา จะปฎิเสธก็คงจะน่าเกลียด เลยลองยื่นใบสมัครดู ไม่คิดเหมือนกันว่าเกรดเฉลี่ยคาบเส้นแดงอย่างฉันจะถูกเรียกนัดสัมภาษณ์

"เลยเรียกให้ฉันออกมาเป็นเพื่อนงี้" น้ำปั่นเอียกคอถาม ยิ้มเยาะ

"อืม ก็มันตื่นเต้นอ่ะ ใครจะไปโชคดีเหมือนแกละ จบปุ๊บมีคนจองตัวปั๊บ ชิ" ฉันย่นจมูกให้เพื่อนรัก

"แหม ก็เส้นพ่อฉันป่าวว่ะ ที่จริงฉันก็ไม่ได้ภูมิใจเท่าไหร่นะ อยากจะใช้ความสามารถของตัวเองสมัครมากกว่าอ่ะ"

"เอาน่า งานสมัยนี้หายากจะตาย ได้แล้วก็ดี ค่อยไปพิสูจน์ความสามารถเราเวลาทำงานดีกว่า"

"เออ แล้วบริษัทอะไร ที่เขานัดสัมภาษณ์อ่ะ"

"นู้นไง ตึกสูงๆนั่นไง บริษัท เคอา พร็อพเพอร์ตี้ จำกัด มหาชน พอดีเพื่อนของแม่เขาแนะนำมา เป็นบริษัทที่ก่อตั้งมานานมากแล้ว" ฉันชี้ตึกสูงที่ตั้งตะหง่านอยู่ไม่ห่างจากร้านเบเกอรรี่ที่นั่งอยู่ พร้อมกับตักเค้กเข้าปาก

"เคอา พร็อพเพอร์ตี้หรอ คุ้นๆแหะ" น้ำปั่นทำท่าคิด แล้วก็ส่ายหัวเพราะคิดไม่ออก

"อีก สิบนาที ฉันไปละ เดี๋ยวแกรอฉันอยู่ในร้านนี่แหละ คงไม่นานมั้ง" ฉันจัดการทรงผม เสื้อผ้าอย่างลวกๆ

"เดี๋ยว" น้ำปั่นร้องทัก แล้วค่อยๆยื่นมือมาที่ฉัน

"ทำอะไรของแก" ฉันชงัก ถอยหลังติดพนักพิงเก้าอี้

"อยู่เฉยๆ" นิ้วเรียวยาวแตะมาที่ริมฝีปากบางของฉัน พร้อมกับลูบไล้ไปมาอย่างแผ่วเบา

"เค้กติดปาก กินเป็นเด็กไปได้" น้ำปั่นยกยิ้ม มองฉันด้วยสายตาเอ็นดู

"น่ารักจริงๆเลยแกเนี่ย ถ้าได้เป็นแฟนรักตายเลย" ฉันบีบแก้มหยอกล้อน้ำปั่น ก่อนจะเดินออกไปจากร้าน

ตึก!!

ตึก!!

ตึก!!

"น่ารักงั้นหรอ หึ แล้วเมื่อไหร่ แกจะรักว่ะ"