ตอนที่ 6 : “เมื่อหัวใจเริ่มหมดแรง”
628 Words
เสียงลมหายใจแผ่วเบาดังสะท้อนในห้องสีขาวของโรงพยาบาล
แสงแดดยามบ่ายลอดผ่านผ้าม่านบางเข้ามา ภีมนอนนิ่งอยู่บนเตียง สายให้น้ำเกลือพาดผ่านแขนที่เต็มไปด้วยรอยเข็ม
ชายหนุ่มมองเพดานนิ่ง สีหน้าอ่อนแรง แต่รอยยิ้มบางยังคงติดอยู่ที่มุมปาก
“อีกไม่นานสินะ…” เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
เสียงประตูเปิดออก ธาม—ชายหนุ่มอีกคนในห้อง—เดินเข้ามาพร้อมกล่องนมรสช็อกโกแลตในมือ
“หมอบอกให้กินของหวานหน่อย จะได้มีแรง” ธามพูดพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น พลางยื่นกล่องนมให้
ภีมหันมามอง ก่อนหัวเราะเบา ๆ “นายยังใจดีเหมือนเดิมเลยนะธาม… ทั้งที่ฉันทำให้ต้องมาอยู่โรงพยาบาลยาวแบบนี้แท้ ๆ”
“อย่าพูดงั้นสิ” ธามส่ายหน้า “ฉันอยู่ด้วยเพราะอยากอยู่เอง ไม่ได้มีใครบังคับสักหน่อย”
ภีมมองหน้าอีกฝ่ายเงียบ ๆ แล้วเอ่ยเบา ๆ
“บางทีฉันก็สงสัยนะ…ถ้าวันหนึ่งมีคนที่นายรัก แล้วนายรู้ว่าตัวเองจะอยู่กับเขาได้ไม่นาน นายจะทำยังไง”
ธามนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนตอบอย่างมั่นคง
“ฉันจะอยู่จนถึงวันสุดท้ายที่ยังยืนได้… ต่อให้ต้องเจ็บก็ตาม”
ภีมหัวเราะเบา ๆ น้ำเสียงแผ่ว “ต่างจากฉันสิ… ฉันเลือกจะหายไปจากเธอ”
“หายไป? ทำไม?” ธามขมวดคิ้ว
ภีมไม่ตอบ เขาเพียงแค่ยกมือแตะที่หน้าอกเบา ๆ
“เพราะฉันไม่อยากให้เธอเห็นฉันในสภาพนี้… เธอคงร้องไห้หนักแน่ ๆ ถ้ารู้ว่าฉันกำลังจะตาย”
⸻
หลายวันต่อมา ภีมได้รับจดหมายจากเพื่อนเก่าที่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน
เป็นข่าวว่า “ลินกำลังจะย้ายบ้านตามครอบครัวไปต่างจังหวัด”
เขาอ่านซ้ำอยู่หลายรอบ จนกระดาษแทบขาดจากรอยมือบีบแน่น
“ถ้ามีใครคนหนึ่งหายไป อีกคนต้องตามหา”
คำพูดที่เธอเคยพูดไว้ลอยขึ้นมาในหัว
เขายิ้มทั้งน้ำตา แล้วพูดกับตัวเองเบา ๆ
“คราวนี้…อย่าตามหาฉันเลยนะลิน”
⸻
ค่ำวันนั้น หมอเดินเข้ามาในห้องพร้อมเอกสารผลตรวจ
“ภีม…ผลออกมาแล้วนะ เราอาจต้องเริ่มการรักษาใหม่ แต่ผมต้องบอกไว้ก่อนว่ามันเสี่ยงมาก”
ภีมเพียงยิ้มบาง “ไม่ต้องหรอกครับหมอ ผมเหนื่อยแล้ว”
ธามที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เงยหน้าขึ้นทันที “พูดอะไรของนาย อย่ายอมแพ้สิ!”
“ฉันไม่ได้ยอมแพ้นะธาม” ภีมหันไปยิ้มอ่อนโยน “แค่…ฉันอยากใช้เวลาที่เหลืออยู่คิดถึงเธอให้มากที่สุด”
น้ำเสียงนั้นสงบนิ่ง แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความเศร้าที่แผ่ซ่านไปทั่วห้อง
⸻
สองสัปดาห์ต่อมา ธามนั่งอยู่ข้างเตียงของภีมในห้องเงียบ
แสงไฟสีขาวสะท้อนบนใบหน้าซีดของคนที่เริ่มหมดแรง
“ถ้า…วันหนึ่งฉันไม่อยู่แล้ว นายจะช่วยดูแลผู้หญิงคนหนึ่งแทนฉันได้ไหม” ภีมถามขึ้นเสียงแผ่ว
ธามนิ่งไป “ผู้หญิงของนายเหรอ”
ภีมพยักหน้า “ใช่…เธอชื่อ ‘ลิน’ เป็นคนดีมากเลยนะ ยิ้มทีเหมือนโลกทั้งใบมันสว่าง”
ธามยิ้มจาง ๆ “ชื่อเพราะดี”
“ใช่ไหม” ภีมหัวเราะเบา ๆ “ถ้านายเจอเธอ ช่วยบอกด้วยนะว่า…ฉันรักเธอจริง ๆ”
ธามเงียบไปนาน ก่อนตอบช้า ๆ
“…ได้สิ”
⸻
เสียงเครื่องวัดชีพจรดัง “ติ๊ด ติ๊ด” สม่ำเสมอ ภีมหลับตาลงอย่างสงบ
รอยยิ้มสุดท้ายบนใบหน้าเต็มไปด้วยความรักที่ไม่อาจส่งถึง
ธามนั่งนิ่ง มองภาพนั้นด้วยหัวใจหนักอึ้ง เขาไม่รู้เลย…ว่าผู้หญิงที่ภีมพูดถึง
จะเป็น “คนเดียวกัน” กับคู่หมั้นที่เขากำลังจะต้องใช้ชีวิตด้วย
- Writer
