ตอนที่ 11 : หัวใจที่ยังไม่กล้ารักอีกครั้ง
661 Words
หลายสัปดาห์ผ่านไปหลังพิธีส่งวิญญาณ
ฝนไม่ตกอีกเลย ท้องฟ้ากลับมาใสสะอาดเหมือนหัวใจที่เริ่มฟื้น
แต่ในบางคืน ลินยังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับรอให้ใครบางคนกลับมาอีกครั้ง
เธอย้ายมาอยู่ในอพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ กลางเมืองตามคำแนะนำของธาม
เพื่อลดความทรงจำเก่า ๆ ที่คฤหาสน์หลังนั้น
ตอนเช้า เธอตื่นมาได้กลิ่นกาแฟหอมอ่อน ๆ
“คุณตื่นเช้ากว่าฉันอีกนะ” ลินพูดยิ้มบาง เมื่อเห็นธามในห้องครัว
ธามยกแก้วกาแฟขึ้นยื่นให้ “เธอนอนไม่ค่อยหลับใช่ไหม”
ลินรับมา จิบช้า ๆ ก่อนหัวเราะเบา “นายสังเกตตลอดเลยนะ”
“ฉันไม่อยากให้เธอฝันร้ายอีก” เขาตอบเรียบ ๆ แต่แววตาเต็มไปด้วยความห่วงใย
⸻
ทั้งสองใช้เวลาอยู่ด้วยกันบ่อยขึ้น — ทำอาหารด้วยกัน ดูหนัง ฟังเพลง หรือออกไปเดินเล่นตอนเย็น
แต่ถึงอย่างนั้น ทุกครั้งที่ธามเผลอมองหน้าเธอ เขาก็จะเห็นแววตาเศร้าแฝงอยู่เสมอ
วันหนึ่ง ลินยืนมองดอกไม้หน้าร้านริมถนน
“ดอกเดซี่นี่…ภีมเคยให้ฉันทุกปีในวันเกิด” เธอพูดเสียงเบา
ธามยืนนิ่ง ก่อนพูดช้า ๆ
“ถ้าเธออยากได้ ฉันจะซื้อให้ใหม่ในวันเกิดปีนี้”
เธอหันมามองเขา ยิ้มเศร้า “นายไม่ต้องทำแบบนั้นหรอก ฉันไม่อยากให้ใครแทนที่เขา”
ธามยิ้มอ่อน “ฉันไม่ได้จะเป็นเขา…แค่คนที่อยากเห็นเธอยิ้มเหมือนตอนนั้นก็พอ”
คำพูดนั้นทำให้หัวใจลินสะเทือน
เธอก้มหน้าหลบสายตา เพราะกลัวว่าถ้าเธอมองเขานานกว่านี้…เธออาจจะ “หวั่นไหว”
⸻
ค่ำวันนั้น
ทั้งคู่กลับมาที่อพาร์ตเมนต์ ฝนพรำบางเบาอีกครั้งหลังจากหายไปนาน
“ฝนตกอีกแล้ว” ลินพูดพลางมองออกไปนอกระเบียง
ธามยื่นผ้าห่มมาให้ “หนาวไหม”
“ไม่…แต่รู้สึกแปลก ๆ”
“แปลกยังไง”
“เหมือน…เขายังอยู่ตรงนี้ ยังมองฉันอยู่”
ธามนิ่งไปก่อนพูดเบา ๆ
“บางทีเขาอาจจะอยากเห็นเธอมีความสุข ไม่ใช่ร้องไห้ทุกคืนแบบนี้”
เธอหันมามองเขา ดวงตาสั่นไหว
“นายไม่กลัวเหรอ ว่าฉันจะยังรักคนตายมากกว่าคนนั่งตรงหน้า”
ธามหัวเราะเบา ๆ “ฉันไม่ได้แข่งกับใครหรอกลิน แค่ขอได้อยู่ข้าง ๆ เธอก็พอ”
⸻
ช่วงดึก
ทั้งคู่ดูหนังด้วยกันบนโซฟา ไฟในห้องสลัวอบอุ่น
ตอนที่พระเอกในจอโอบนางเอก ลินรู้สึกหัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้
เธอแอบเหลือบมองธามที่นั่งข้าง ๆ
เขาเผลอหลับไป เสียงหายใจเบา ๆ ของเขาดังสม่ำเสมอ
ลินมองใบหน้าอบอุ่นนั้น — มันแตกต่างจากภีมโดยสิ้นเชิง
ภีมร้อนแรง สดใส และซุกซน
แต่ธามกลับสงบ นุ่มนวล และมั่นคง
เธอค่อย ๆ ยื่นมือออกไปจับชายเสื้อของเขาไว้แน่น
เหมือนกลัวว่าถ้าเธอปล่อย…เขาอาจหายไปเหมือนอีกคน
“ขอโทษนะภีม…” เธอกระซิบเสียงสั่น
“แต่ฉันเหนื่อยเหลือเกิน…ฉันอยากมีใครสักคนให้พิงอีกครั้ง”
น้ำตาเธอร่วงลงบนมือที่กำเสื้อเขาไว้แน่นนั้นเอง
⸻
รุ่งเช้า
ธามตื่นขึ้นมาเห็นเธอหลับพิงไหล่เขาอยู่ ใบหน้ามีรอยน้ำตาแห้ง ๆ
เขามองเธอเงียบ ๆ ก่อนจะพูดแผ่วเบาราวกระซิบกับอากาศ
“ถ้านายมองอยู่…ขอให้รู้ไว้ ฉันจะไม่มาแทนที่นาย ฉันแค่อยากดูแลเธอแทนที่นายไม่อยู่ก็พอ”
⸻
วันต่อมา
ลินไปวัดเพียงลำพัง เธอวางดอกเดซี่สีขาวหน้ารูปของภีม แล้วหลับตาเงียบ ๆ
“ฉันยังคิดถึงเธอ…แต่ฉันจะพยายามยิ้มได้อีกครั้งนะ”
เสียงลมอ่อนพัดผ่าน ดอกไม้ไหวเบา ๆ เหมือนใครบางคนกำลังยิ้มตอบ
- Writer
