ตอนที่ 4 : ความลับที่ซ่อนอยู่
461 Words
เสียงเครื่องปรับอากาศในห้องผู้ป่วยดังฮัมเบา ๆ ขับกล่อมความเงียบในยามค่ำคืน
ภีมนั่งพิงหัวเตียง สายระโยงระยางจากเครื่องมอนิเตอร์หัวใจและสายน้ำเกลือเชื่อมต่อเข้ากับร่างกาย เขามองออกไปนอกหน้าต่างที่มีแสงไฟจากเมืองส่องแวววับอยู่ไกล ๆ
“อีกไม่นาน…ฉันก็จะไม่ได้เห็นมันแล้วสิ”
เขาพึมพำกับตัวเองอย่างแผ่วเบา รอยยิ้มเจื่อน ๆ ปรากฏบนใบหน้าที่ซีดกว่าปกติ
⸻
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ชายหนุ่มอีกคนในชุดคนไข้เดินเข้ามา เขามีรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าตี๋สะอาดสะอ้าน รอยยิ้มอบอุ่นติดอยู่บนมุมปากเสมอ
“โย่ว ภีม ยังไม่นอนอีกเหรอวะ” ชายหนุ่มนั้นพูดพลางลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง
ภีมหัวเราะเบา ๆ “แล้วมึงล่ะธาม ดึกป่านนี้ยังจะมานั่งเฝ้ากูอีกเหรอ”
ใช่แล้ว—เขาคือ ธาม อัครเดช คนเดียวกับว่าที่คู่หมั้นของลิน แต่ในตอนนั้น ทั้งสองยังไม่รู้เลยว่ากำลังพูดถึงผู้หญิงคนเดียวกัน
⸻
“กูนอนไม่หลับว่ะ” ธามเอนหลังบนเก้าอี้ มองไปทางเพดาน “ในหัวเอาแต่คิดถึงแฟนกู”
ภีมเลิกคิ้วขึ้น “อ๋อหรอวะ…เล่าให้กูฟังมั่งดิ”
ดวงตาของธามเปล่งประกายขึ้นทันทีเมื่อพูดถึงเธอ “เธอเป็นผู้หญิงที่สดใส มั่นใจ ทะเล้นหน่อย ๆ แต่จริงใจมาก กูว่า…กูรักเธอจริง ๆ ว่ะ”
ภีมชะงักไปครู่หนึ่ง หัวใจเต้นโครมคราม เขานึกถึงใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มของลิน ภาพที่เธอมักทำหน้าทะเล้นเวลาหึง หรือเวลาชอบแกล้งเขา มันชัดเจนจนทำให้เขาเผลอกำมือแน่นใต้ผ้าห่ม
แต่เขากลั้นใจหัวเราะ “ก็ดีนี่หว่า อย่างน้อยก็มีคนที่ทำให้มึงอยากสู้ต่อ”
⸻
ความเงียบปกคลุมชั่วครู่ ก่อนที่ธามจะหันมาถามเสียงเบา
“แล้วมึงล่ะภีม… มึงไม่มีใครเหรอ”
ภีมเบือนสายตาไปทางหน้าต่าง ยิ้มมุมปากแบบกวน ๆ ที่เขาชอบทำเสมอ แต่ดวงตากลับพร่าเลือน
“กูเคยมี…แต่ตอนนี้ กูคงต้องปล่อยเธอไปแล้วว่ะ”
ธามมองเพื่อนใหม่ตรงหน้าด้วยความสงสาร เขาไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลอะไร แต่รู้ดีว่าในแววตาของภีมเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ยากเกินใครจะเข้าใจ
⸻
เมื่อธามเดินออกจากห้องไป ภีมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขาเปิดรูปถ่ายกับลิน—วันที่ไปเที่ยวทะเลด้วยกัน ลินยืนยิ้มสดใสท่ามกลางสายลม เขายกนิ้วแตะเบา ๆ ที่หน้าจอราวกับจะสัมผัสเธอได้จริง
น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงบนรูปนั้นโดยไม่รู้ตัว
“ลิน…ฉันขอโทษนะ ที่ไม่ทำตามสัญญา”
“เพราะฉัน…ไม่มีวันตามหาเธอได้อีกแล้ว”
- Writer
