ตอนที่ 13 : ระหว่างเงาและแสง
770 Words
เช้าวันจันทร์
แสงแดดส่องลอดผ้าม่านบางเข้ามาในห้อง ลินตื่นช้ากว่าปกติ
เธอลืมตาขึ้นมา เห็นดอกเดซี่ในแจกันข้างเตียงที่ธามซื้อมาวางไว้ให้ตั้งแต่เมื่อวาน —
มันยังสดอยู่…เหมือนหัวใจของเธอที่เริ่มฟื้นจากความเจ็บ
เธอยิ้มออกมาเบา ๆ ก่อนจะสะดุ้งทันทีเมื่อภาพหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว
— วันที่ภีมยื่นดอกเดซี่ให้เธอพร้อมพูดว่า “เพราะเธอคือความสดใสเดียวในชีวิตฉัน”
รอยยิ้มของเธอจางลงทันที
เธอเอื้อมมือไปแตะกลีบดอกไม้ ก่อนจะพูดกับตัวเองเสียงเบา
“ภีม…ฉันไม่รู้เลยว่าฉันควรยิ้มกับใครอีกดี”
⸻
ธามมารับเธอไปทำงานเหมือนทุกวัน
ในรถมีเพียงเสียงเพลงคลอเบา ๆ จากวิทยุ เพลงช้า ๆ ที่ทำให้บรรยากาศเงียบเกินไป
“เมื่อคืนหลับดีไหม” เขาถาม
“ก็…ดี” เธอตอบสั้น ๆ ก่อนยิ้มจาง ๆ “แค่ฝันถึงเขาอีกแล้ว”
ธามนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนพูด “เธอไม่ต้องรีบลืมเขาหรอกลิน การคิดถึงใครไม่ได้แปลว่าเราไม่รักตัวเอง”
ลินเงยหน้ามองเขา — สายตาเขาอ่อนโยนเสมอ ไม่เคยกดดันเธอเลยสักครั้ง
“ธาม…ทำไมถึงดีกับฉันขนาดนี้ ทั้งที่ฉันยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าฉันจะลืมเขาได้ไหม”
ธามยิ้มมุมปาก “เพราะฉันไม่ต้องการให้เธอลืมใคร…แค่หวังว่าสักวันเธอจะมองมาที่ฉันโดยไม่ต้องรู้สึกผิดก็พอ”
คำพูดนั้นทำให้หัวใจลินอ่อนแรง เธอได้แต่มองเขาเงียบ ๆ ทั้งที่ในใจมีคลื่นของความรู้สึกสับสนซัดกระหน่ำ
⸻
ช่วงพักกลางวัน
ลินนั่งอยู่ในสวนหลังตึก เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดรูปเก่าที่ถ่ายกับภีมในมหาวิทยาลัย
รอยยิ้มของเขาในรูปดูสดใสเหมือนเมื่อวาน
“เธอยังอยู่ในทุกที่เลยนะ…” เธอพูดเสียงเบา
“ใครเหรอ” เสียงเพื่อนร่วมงานหญิงถามขึ้นข้างหลัง
ลินสะดุ้ง “อ๋อ…ก็แฟนเก่าน่ะ”
“คนที่เสียไปเหรอ?”
ลินพยักหน้า
เพื่อนยิ้มเศร้า “ฉันเข้าใจนะ…แต่เธอก็ต้องไปต่อ เธอโชคดีที่ยังมีคนดี ๆ อยู่ข้าง ๆ อย่างคุณธาม”
ลินยิ้มจาง “บางครั้งฉันก็กลัว…กลัวว่าเขาจะเจ็บเพราะฉันยังยืนอยู่ตรงกลางระหว่างอดีตกับปัจจุบัน”
“ถ้าเขารักเธอจริง เขาจะยอมเจ็บได้ เพื่อให้เธอก้าวต่อ”
คำพูดนั้นวนอยู่ในหัวลินตลอดทั้งวัน
⸻
คืนนั้น
ฝนโปรยบางเบาอีกครั้ง เสียงหยดน้ำตกกระทบระเบียงเหมือนจังหวะหัวใจที่สับสนไม่เป็นจังหวะ
ลินนั่งบนโซฟา มองดอกเดซี่ที่เริ่มเหี่ยวในแจกัน
ธามเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมแก้วโกโก้อุ่น ๆ สองแก้ว
“ให้เธอ” เขายื่นให้เธอพร้อมรอยยิ้ม
“ขอบคุณนะ” ลินรับมา จิบเงียบ ๆ
ความเงียบระหว่างทั้งสองไม่ได้อึดอัด แต่เต็มไปด้วยความหมายบางอย่างที่ทั้งคู่ไม่กล้าพูดออกมา
ธามเอ่ยขึ้นเบา ๆ “บางที…การรักใครคนหนึ่งมันไม่จำเป็นต้องลืมใครอีกคนหรอกนะ”
ลินหันมามองทันที “นายหมายความว่าไง?”
“ก็เหมือนที่ฟ้ายังมีดวงอาทิตย์กับดวงจันทร์อยู่ด้วยกันไง…ถึงมันจะไม่ส่องพร้อมกัน แต่ก็อยู่บนท้องฟ้าเดียวกันเสมอ”
เธอเงียบไปนาน ก่อนน้ำตาจะรื้นขึ้นอีกครั้ง
“นายไม่กลัวเหรอ ว่าวันหนึ่งฉันอาจหันกลับไปมองฟ้าด้านที่ไม่มีนาย”
ธามยิ้มเศร้า “กลัวสิ…แต่ก็ยอม ถ้ามันทำให้เธอมีความสุข”
⸻
ในคืนนั้น ลินฝันอีกครั้ง
เธอเห็นภีมยืนอยู่บนทุ่งดอกเดซี่สีขาว เขายิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ธามดูแลเธอดีนะ…”
“ฉันรู้ว่าเธอยังรักฉัน แต่ถึงอย่างนั้น…อย่ากลัวที่จะรักอีกเลยลิน”
ลินร้องไห้ในฝัน เธอยื่นมือออกไป แต่คว้าภีมไว้ไม่ได้
เขาเพียงยื่นดอกเดซี่ให้เธออีกครั้ง แล้วพูดเบา ๆ ว่า
“ดอกไม้จะเหี่ยวเมื่อถึงเวลา แต่ความรักไม่เคยตายหรอก”
⸻
รุ่งเช้า
ลินตื่นขึ้นพร้อมรอยน้ำตาแห้งบนแก้ม
เธอลุกไปเปิดหน้าต่าง ลมอุ่นยามเช้าพัดผ่านเข้ามา กลิ่นดอกไม้ลอยแผ่วเบา
ในหัวใจเธอ…ยังมีทั้ง “เงาของภีม” และ “แสงของธาม”
เธอไม่อาจเลือกระหว่างสองสิ่งนี้ได้ในตอนนี้
แต่เธอรู้แน่เพียงอย่างเดียว — เธอเริ่มอยาก “ใช้ชีวิตต่อไป” แล้วจริง ๆ
- Writer
