ตอนที่ 8 : “เธอยังได้ยินฉันไหม…”

602 Words

คืนนั้นฝนตกหนัก เสียงฟ้าร้องสะท้อนก้องทั่วบ้านหลังใหญ่ของตระกูลอัครเดช แสงฟ้าแลบสว่างวาบก่อนดับวูบ ลินสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย เธอฝันเห็นภีมอีกแล้ว… แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา — เพราะในฝันเขาไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้เรียกชื่อเธอด้วยแววตาอ่อนโยนเหมือนเคย เขายืนอยู่ในเงามืด ใบหน้าซีด เงียบงัน และมีเสียงหนึ่งกระซิบแผ่วจากความมืด “ลิน…เธอลืมฉันแล้วเหรอ…” เธอตะโกนชื่อเขาในฝัน แต่เสียงกลับไม่ออก ลินสะดุ้งตื่นอีกครั้ง เหงื่อชุ่มตัว ใจเต้นแรงจนแทบทะลุอก เธอมองนาฬิกา — ตีสองสิบห้า สายฝนยังตกกระหน่ำ เสียงฟ้าร้องแทรกเข้ามาในหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ เธอลุกขึ้นจากเตียง เดินไปเปิดไฟ…แต่ไฟกลับดับวูบลงทั้งชั้น “ธาม…?” เธอเรียกเสียงเบา แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ ⸻ ลินคว้าไฟฉายจากลิ้นชักแล้วเดินออกจากห้อง ร่างกายเย็นเฉียบ ทั้งที่เธอสวมเสื้อคลุมหนา กลิ่นอับของฝนและไม้เปียกโชยเข้ามา ขณะเดินผ่านโถงทางเดิน เธอกลับเห็นบางสิ่ง — เงาของคนคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูระเบียง “ธามเหรอ?” เธอถามออกไปเบา ๆ แต่เงานั้นไม่ตอบ… เพียงแค่หันช้า ๆ มาทางเธอ แสงจากฟ้าแลบวาบขึ้น — และเธอเห็นชัด ใบหน้า…ของภีม ซีดขาว ดวงตาเศร้า และริมฝีปากที่ขยับเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง “ทำไม…เธออยู่กับเขา…” “ภีม…?” เสียงเธอสั่นสะท้าน “ภีมจริง ๆ เหรอ…?” ร่างนั้นไม่ตอบ เพียงค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ เธอถอยหลังทีละก้าว น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว “ฉัน…ไม่เคยไปไหนเลยลิน…” เสียงนั้นดังขึ้นในหัว ไม่ใช่เสียงจากปาก แต่เป็นเสียงที่ลอดมาจากความรู้สึกลึกในใจ ⸻ “ลิน!!” เสียงเรียกดังจากอีกฝั่งของห้อง ธามรีบวิ่งเข้ามาพร้อมไฟฉายในมือ เขาส่องไปที่ระเบียง — แต่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว มีเพียงม่านสีขาวที่พลิ้วไหวตามแรงลม และกลิ่นฝนที่เย็นเฉียบ ลินทรุดลงกับพื้น ร่างกายสั่นเทา ธามรีบเข้ามากอดไว้แน่น “เกิดอะไรขึ้น!” “ภีม…ฉันเห็นเขา…เขามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น…” เธอพูดทั้งน้ำตา “เหมือนเขาโกรธ…เหมือนเขาเจ็บ” ธามนิ่งไปชั่วครู่ มองไปทางระเบียงที่ยังเปิดค้างไว้ แล้วค่อยพูดเสียงเบา “เขาคงยังไม่ไปไหนจริง ๆ …” ⸻ คืนนั้น ธามไม่ปล่อยให้เธออยู่ลำพัง เขานั่งอยู่ข้างเตียงจนเกือบเช้า แม้เธอจะหลับไปแล้ว แต่เขายังมองออกไปทางหน้าต่าง สายฝนเริ่มซา แต่เสียงแผ่วจากที่ไกลกลับดังขึ้นในหัวของเขา — เสียงของเพื่อนเก่าที่เคยฝากคำสัญญาไว้ “ฝากดูแลเธอด้วยนะธาม…” ธามหลับตาลงแน่น กำมือไว้แน่นที่เข่าตัวเอง “ฉันดูแลอยู่แล้ว ภีม…แต่ถ้านายยังอยู่…อย่าทำให้เธอเจ็บอีกเลย” ⸻ รุ่งเช้า ลินตื่นขึ้นพร้อมความเหนื่อยล้าในดวงตา เธอคิดว่ามันอาจเป็นเพียงฝัน แต่เมื่อเธอลุกขึ้นจะปิดหน้าต่าง สายตาเธอกลับเหลือบไปเห็นบางสิ่งบนกระจก อักษรที่เขียนด้วยไอน้ำ “ฉันรอเธออยู่…” เธอถอยหลังช้า ๆ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ภาพของภีมเมื่อคืนย้อนกลับมาในหัว — และคำถามหนึ่งค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในใจเธอ “หรือว่า…เขายังไม่ไปจริง ๆ …?”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more