INTO

1324 Words

EP00 LAS VEGAS | สหรัฐอเมริกา ลาสเวกัส…เป็นเมืองใหญ่ในรัฐเนวาดา มีประชากรมากที่สุดในสหรัฐอเมริกาเมืองนี้จึงเต็มไปด้วยผู้คนและแหล่งรวมหลายอย่างไว้ในตัว ทั้งที่มองเห็นและที่ถูกซ่อนให้ลับสายตา ในช่วงดึกมีแสงจากตึกสูงตระหง่านสาดส่องไปทั่วเมืองให้ดูสวยงาม แม้ช่วงเวลาจะเดินก้าวหน้าแต่ทุกอย่างยังขับเคลื่อนไม่หลับใหล ในสถานบันเทิงแห่งหนึ่งตั้งอยู่กลางใจเมืองมีเหล่าวัยรุ่นชายหญิงมาท่องราตรีกันถ้วนหน้า ชายหนุ่มเจ้าของความสูงราวร้อยเก้าสิบเดินเข้ามาข้างในที่กำลังมีเสียงเพลงดังกระหึ่ม ลิสท์เจม…กวาดสายตามองไปทั่วบริเวณรอบ ก่อนจะย่างกรายขึ้นมายังโซนชั้นสองซึ่งเป็นกาสิโนที่รวมตัวของเหล่านักลงทุนทั้งหลาย ความครึกครื้นยังคงดังสอดแทรกในโซนประสาทแต่ไม่อาจกลบความคิดของเขาได้เลยแม้แต่น้อย "ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ" เจคอป เอ่ยทักเป็นภาษาอังกฤษ ในตอนที่เจมเดินเข้ามาในห้องVIPเป็นโซนที่อยู่ติดกับกาสิโน "ครับ" ว่าแล้วก็หย่อนตัวนั่งลงที่โซฟาตัวหรู "สินค้าล็อตล่าสุดจากเอเชียถูกส่งมาแล้ว อยากดูหน่อยไหม" "ก็ดีเหมือนกัน" สิ้นเสียงพูดจอใหญ่ก็ถูกฉายขึ้นตรงหน้า มีผู้หญิงหน้าตาสะสวยถูกมัดรวมตัวกันไว้ในกรงบนเรือสำราญขนาดใหญ่ "สินค้ากำลังจอดอยู่ท่าเรือชิคาโก พรุ่งนี้ต้องเช็คสินค้าก่อนคัดเลือกเข้างานประมูล" "ผมจัดการเอง" "พึ่งกลับมาจะลุยงานเลยหรอ?" เจคอปหรี่ตาถาม "อยู่เฉยๆมันเบื่อ" "ก่อนนายจะมาที่นี้แดเนียลส่งผลงานมาให้ดูแล้ว ยังทำงานดีเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ" เขาเอ่ยชมพร้อมกับยกคอกเทลในมือขึ้นจิบ ที่มุมห้องมีการ์ดคอยยืนควบคุมความปลอยภัยไว้อยู่ สถานที่แห่งนี้อยู่ในเครือของอำนาจเจคอป "เรื่องกลับไทย หลังจบงานประมูลผมจะบินกลับทันทีช่วยเตรียมเจตให้ผมด้วยนะ" "ที่ไทยมีอะไรดีนักหนา ทำไมนายอยากรีบกลับ?" "มีเรื่องให้สะสางหน่อย" "สำคัญมากรึไง" "เปล่าหรอก" "แล้วอะไร" "อย่ารู้เลยครับ" ว่าแล้วท่อนขาแกร่งก็ตวัดพาดกันก่อนจะล้วงซองบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วจุดสูบอย่างสบายใจ "ตอนนายไม่อยู่ แดเนียลคงต้องช่วยฉันทำเต็มที่" "ก็ดีแล้วไม่ใช่รึไง ลูกชายคนเดียวของคุณจะได้ฉลาดบ้าง" "เจ้านั้นได้ยินคงโมโห" "พวกไม่ยอมรับความจริง" "ถ้ามีงานสำคัญคงต้องพึ่งนายหน่อยแล้วกัน" "ก็คงต้องบินมาหาผมที่ไทย" "สบายมาก" "ตามนั้นครับ* เจมเอ่ยตอบแล้วพ้นควันสีขาวขุ่นให้ลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ แดเนียลคือลูกชายของเจคอปที่อายุไล่เลี่ยกับเจมแต่สมองกลับอยู่กับคนละระดับ เจมไม่ค่อยถูกชะตากับแดเนียลเอาสักเท่าไหร่ ส่วนเรื่องกลับไทยที่อยากกลับเพราะมีบางเรื่องที่เขาต้องตามไปจัดการ ตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมาเขาอยากรู้เหมือนกันว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง... . . . 1 สัปดาห์ต่อมา... กรุงเทพมหานครฯ ครืด... ครืด.... เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นขณะที่คนตัวเล็กกำลังยืนชะเง้อคออยู่หน้าสถานบันเทิงแห่งหนึ่ง มือบางล้วงหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมาจากกระเป๋าผ้าสะพายข้างแล้วกดรับเมื่อเห็นรายชื่อปรากฏบนหน้าจอ "ว่าไงมิว" (อยู่ไหนแล้วติม) "หน้าทางเข้าอ่ะ" (ทำไมไม่เข้ามาสักทีล่ะ) "กำลังจะเข้าไปแล้ว" (โซนหน้าแถวDนะ) "โอเค" (ให้เร็วเลย) "อื้อ รู้แล้ว" ตู้ด... ไอติมกรอกเสียงผ่านปลายสายเป็นประโยคสุดท้ายแล้วกดตัด เธอเป่าลมออกจากปากแล้วหย่อนมันไว้ที่เดิมแล้วยื่นบัตรประชาชนให้การ์ดดูก่อนจะเดินเข้ามาข้างในตามโซนที่มิวบอก ซึ่งมิวก็คือเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของไอติม โต๊ะ... "ทางนี้ติม" ไอติมที่กำลังมองหาร่างของเพื่อนสนิทมองไปตามเสียงเอ่ยเรียกแข่งกับเพลงดังกระหึ่มของเพื่อนภายในผับ ก่อนจะเดินเข้าไปหามิวในชุดหน้าผมจัดเต็มต่างจากเธอโดยสิ้นเชิง ใบหน้าจิ้มลิ้มที่โอบล้อมด้วยเริอนผมดำสลวยขลับให้ใบหน้าดูเด่น ดวงตากลมโตโอบล้อมด้วยขนตาแพงอน จมูกเชิดรั้น ปากบางกระจับได้รูปรับกับใบหน้ารูปไข่ไม่ได้สวยสะดุดตาแต่มีเสน่ห์ให้ชวนมองเหนือกว่าใครเป็นพิเศษ "ชุดนักศึกษามาเที่ยวผับ?" "ติมพึ่งทำงานพาร์ทไทม์เสร็จมันก็ห้าทุ่มพอดีเลยไม่มีเวลากลับไปเปลี่ยนเดี๋ยวผิดนัดกับมิวไง" "เออๆ ไม่เป็นไรหรอก นั่งลงเถอะจะได้สั่งอะไรมาดื่ม" "แล้วนี่มิวเป็นอะไรอ่ะ ทำไมถึงชวนมาเที่ยวล่ะ ปกติไม่ค่อยชอบมา" "ปัญหาเรื่องครอบครัวนิดหน่อย" "เล่าได้นะ" "แค่แกมาดื่มเป็นเพื่อนก็ดีมากพอแล้ว ปกติเห็นกินแต่นมดื่มเหล้าเป็นซะที่ไหน" "ใครว่า ติมไม่ได้มาดื่มเป็นเพื่อนซะหน่อย แค่มานั่งให้มิวได้ระบายออกมาเท่านั้นเอง ไม่อยากให้มิวอยู่คนเดียว" "งั้นแบกฉันกลับห้องทีนะ" "โอเค ติมจะดูแลมิวเองเพื่อนเเค่คนเดียว" ไอติมตอบพร้อมกับฉีกยิ้มตาหยีอย่างน่ารัก ทำให้มิวกลั้วขำออกมากับท่าทางเหมือนเด็กของไอติมที่ไม่ได้ตั้งใจ เธอเหมือนกับเด็กประถมทั้งลักษณะท่าทางและหน้าตาน่าเอ็นดู แต่กลับมีความคิดเหมือนผู้ใหญ่และรู้ว่าอะไรควรไม่ควร ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมงผู้คนภายในผับก็เริ่มถูกครอบงำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์สองสาวที่นั่งอยู่ด้วยกันคุยไปเรื่อยเปื่อยส่วนมิวก็เริ่มมีอาการมึนเมาเล็กน้อย "มิว ติมเข้าห้องนํ้าแป๊บนะ" "ให้ไปเป็นเพื่อนเปล่า" "ไม่เป็นไร ไปแป๊บเดียวเดี๋ยวมา" "โอเค" ว่าแล้วร่างเล็กก็หยัดกายลุกขึ้นจากโต๊ะ ไอติมหยิบกระเป๋าขึ้นมาคล้องบ่าแล้วเดินเบียดเสียดผู้คนเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำที่ไม่รู้ว่าอยู่โซนไหน เธอเดินลัดเลาะมาจนในที่สุดก็พบ คนตัวเล็กเดินมาหยุดระหว่างทางของหญิงและชายก่อนจะมีใครบางคนมายืนขวางทางเอาไว้ซะก่อน ใบหน้าหวานเงยหน้ามองแล้วชักสีหน้างุนงงตอบกลับไป "มาคนเดียวหรอครับ?" "มากับเพื่อนค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ" "ผมอยากรู้จัก" "อ่อค่ะ" ไอติมฉีกยิ้มแก้เก้อแล้วยกมือขึ้นเกาศีรษะ "ไปดื่มที่โต๊ะไหมครับ" "ไม่เป็นไรค่ะ หนูจะกลับแล้ว" "งั้นขอเบอร์ไว้ก็ได้" "คะ…" "เบอร์โทรไงครับ จะได้ทักไปจีบ" ว่าแล้วก็ยื่นโทรศัพท์เครื่องหรูมาตรงหน้าเธอ ไอติมจึงรับมาและกดเบอร์ตนเองลงไป ยอมให้จะได้จบหากไม่ให้ผู้ชายตรงหน้าอาจจะคุกคามมากกว่านี้ ครืด… "ขอบคุณครับ ไว้เจอกันนะ" ผู้ชายคนนั้นรับคืนแล้วกดโทรออก ปรากฏว่าเป็นเบอร์ของไอติมจริงๆชายหนุ่มจึงก้มหน้ากระซิบที่ข้างใบหูแล้วเดินถอยห่างออกไปโดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาของใครบางคนจ้องมองผ่านห้อง VIP ชั้นสองลงมาตลอดทุกการกระทำพร้อมกับจิบเครื่องดื่มไปด้วย ก่อนจะปรากฏรอยยิ้มชวนเสียวสันหลังขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา . . . หนีไปไอติมมมมมม มีวิญญาณร้ายคอยจ้องมองอยู่55555555555555555555555 พี่เจมเปิดบทนำแรกแล้วนะคะ กดถูกใจ+คอมเมนท์ให้ไรท์ตัวน้อยๆคนนี้ด้วยน้าา??? Next... "ติมไม่ได้เกลียด" "......" "แค่กลับไปรักพี่เหมือนเดิมไม่ได้แล้ว"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more