“ดี! ถ้าอย่างนั้นเรามาขึ้นสวรรค์กันเถอะ!” เพื่อป้องกันไม่ให้สาวงามดื้อพยศหนี เขาจับนางพาดบ่าก่อนจะรีบพาร่างแน่งน้อยผลุบหายเข้าไปในห้องๆ หนึ่งที่ติดกับระเบียงชมจันทร์
ภายในห้องเก็บของที่ไม่มีผู้ใดเหลียวแล มีเพียงเตียงไม้เก่าๆ และเครื่องเรือนผุพังเต็มไปหมด ด้วยเพลิงราคะที่กำลังลามเลียไปทั่วเรือนกายของฝูจิ้นหง แม้ว่าห้องๆ นี้จะไม่น่าร่วมอภิรมย์นัก แต่ในเวลานี้มีผู้ใดสนใจกันเล่า
จูจื่อรั่วถูกวางลงบนเตียงอย่างเบามือ ร่างบอบบางหอบหายใจสั่นระรัวเพราะเหนื่อยกับการต่อต้านและดิ้นรนขัดขืน หลังจากถูกเขาฉุดกระชากจนนางเกือบจะตกลงไปตายอยู่เบื้องล่าง ตอนนี้นางไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะฆ่าไก่เสียด้วยซ้ำ ดวงตาคู่งามหลับตาลงช้าๆ อย่างสิ้นไร้ไม้ตอก
เมื่อเห็นว่าโฉมสะคราญไม่ดิ้นรนขัดขืนแล้ว ฝูจิ้นหงก็หยุดมือชะงักขณะกำลังจะล่วงล้ำเชยชมความงดงาม
“จูจื่อรั่ว! เจ้าตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!”
ฝูจิ้นหงคล้ายถูกตบใบหน
