ภายในเรือนบุปผาแรกแย้ม
จางลี่จ้องมองเรือนร่างงดงามที่สวมห่มอาภรณ์หรูหราเบื้องหน้า ในมือของนางถือผ้าไหมสีขาวราวหยวกกล้วยผืนหนึ่งอยู่ในมือ เนื้อผ้าเบาบางเรียบเนียนหาได้ยากยิ่ง ดวงตางดงามดุจหงส์ชูผ้าผืนหนึ่งขึ้นต่อหน้าจูจื่อรั่ว ดวงหน้างดงามเผยรอยยิ้มจริงใจและเป็นมิตร
“น้องจื่อรั่วเจ้าดูสิว่าในมือของข้าคืออันใด?”
จูจื่อรั่วนัยน์ตาสะท้านไหว ในคราแรกนางยังไม่รู้สึกมั่นใจนักว่าแม่เล้าจางจะสามารถนำผ้าไหมสกุลฝูที่มีค่าควรเมืองมาให้นางได้ แต่ในวินาทีที่นางได้เห็นผ้าไหมผืนสีขาวเบื้องหน้า นางก็ไม่อาจคิดเป็นอื่นได้ ความมันเงาของผืนผ้า กลิ่มหอมดุจผืนทรายริมทะเลสาบแผ่ซ่านออกมาจางๆ ตามคำเล่าลื่อ ความเรียบเนียนของผ้าไหมที่หาได้ยากยิ่ง
โอ้! สวรรค์ นี่คือผ้าไหมสกุลฝูอย่างแน่นอน!
เมื่อจางลี่เห็นดวงตาคู่งามเบิกกว้างดุจไข่ห่าน นางก็เผยรอยยิ้มหวานทว่าอาบยาพิษเพื่อล่อลวงเหยื่อ “เจ้ายังจำข้อแลกเปลี่ยนแรกเร
