ภายในห้องรับรองพิเศษ…
“กลิ่นหอมกรุ่นของบุปผาลอยละล่อง เสียงเพลงพิณกระจ่างใสดุจสายน้ำในลำธาร โอ้โฉมงามของข้า…เจ้าช่างงดงามดั่งเทพเซียนตกลงมาจากสวรรค์เสียจริงๆ” ชายหนุ่มร่างท้วมเอ่ยชมจูจื่อรั่วไม่ขาดปาก หลังจากฟังเพลงพิณของนางจบไปหนึ่งเพลง
“คุณชายหานกล่าวชมผู้น้อยเกินไปแล้ว ฝีมือเพลงพิณของข้านับว่าพอฟังได้เพียงเท่านั้น” จูจื่อรั่วคลี่ยิ้มหวานพลางเอามือป้องปากชำเลืองมองลูกค้าคนสำคัญของนางเงียบๆ แม้ว่าคุณชายหานผู้นี้จะดูพุงพลุ้ยหน้าตาธรรมดาๆ แต่จากที่ฟังเรื่องราวคร่าวๆ จากเด็กรับใช้ คนผู้นี้เป็นถึงรองเจ้าเมืองหลิวหยาง ท่าทางจะมีเงินและเส้นสายไม่ใช่น้อย ไม่แน่ว่าเขาอาจจะรู้เบาะแสข่าวคราวในเมืองนี้บ้างไม่มากก็น้อย
ร่างอรชรเดินนวยนาดมานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของอีกฝ่าย นิ้วมือเรียวงามค่อยๆ เคลือนไปจับนิ้วมืออวบอูมของชายตรงหน้าอย่างไร้ซึ่งแววรังเกียจ “คุณชายหาน แม้ว่าข้าจะเป็นเพียงคณิกาต่ำต
